Το πανοφώρι – ποιήματα Ζαφειρία Μαμάτση

Το Πανωφόρι

Της μνήμης τα πλακόστρωτα
πατώ.
Τσιμέντο παντού.
Ρούχα παλιά φορώ
μα δίχως πανωφόρι.
Εικόνα ξεθωριασμένη
μοιάζω
πλάι στη θάλασσα,
στων ματιών το αντάμωμα.
Γιατί έφυγες;
Άλλαξε η όψη μου,
άλλαξε
και το μέσα μου.
Ποιος άνεμος περνά;
Ανατριχιάζει η γυμνή ψυχή.
Κι αυτό το γιασεμί..
Ακόμα δεν μαράθηκε!
Απότιστο
περιπλέκεται χαμένο
στη μικρή αυλή.
Μεγάλωσα πια
κι όμως, το άρωμά του
δεν το ξέχασα.
Την πρώτη αγάπη
σαν και χθες μου θυμίζει.
Λευκά σεντόνια
στον έρωτα στρωμένα.
Θαμπές αναμνήσεις,
λόγια και μόνο λόγια..
Άδειες σελίδες
στο διάβημα του χρόνου.
Μονάχο μου
με συναντούν και σήμερα.

---

Η άνοιξη

 

Μοιάζεις με καλοκαίρι..

Κι όμως,

φθινόπωρα σκορπάς.

Κι εγώ ο αφελής

την άνοιξη προσμένω.

Εκείνη που θαρρώ

πως σβήνει τους χειμώνες..

---

 

Ο ακροβάτης

 

Μάρτυρας της συνύπαρξης.

Τα πάθη

και τα λάθη.

Τα θέλω

και τα πρέπει.

Τα λόγια

και οι πράξεις.

Ρωγμές

στα βάθη του χρόνου.

Κι εγώ

ο παρατηρητής..

Εκείνος

που ακροβατεί

σε σχοινί τεντωμένο.

Βήμα το βήμα..

Ξεμακραίνει

και χάνεται!

Φοβούμενος,

μην τυχόν και η κραυγή

τη σιωπή θα σπάσει..

---

 

Μην κλαις!

 

Μάτια κλειστά

κι ένα φως αναμμένο.

Στον μαύρο ουρανό

τ’ αστέρια κατοικούν.

Τις ημέρες κρύβονται

μα ξέρεις πως υπάρχουν

κι ας μην φαίνονται..

Μην κλαις!

Επάνω στα χαμόγελα

έρχονται πάντα

οι μνήμες.

Εκείνες που σιωπηλές

φωνή γίνονται

μόνο και μόνο

«συνέχισε»

για να φωνάξουν!

Μην κλαις!

Φύλλα ξερά τα δάκρυα

που εύκολα σπάνε

κι ο χρόνος

αντίστροφα μετράει..

Μην κλαις!

Πίσω από το χαμόγελο

η δύναμη κρυμμένη.

---

 

Ουδείς τέλειος

 

 

Κοιτάζοντας τα σύννεφα στης άνοιξης τη μέρα

και τη βοή ακούγοντας του δυνατού αέρα.

 

Με την καρδιά σου τα ‘βαλες που όλο λάθη κάνει

που κυνηγά το τέλειο κι ουδέποτε το φτάνει.

 

Μέσα στις πράξεις σου μετράς τις όσες αστοχίες

κι ο νους ξανά μπερδεύεται με τόσες θεωρίες.

 

Και λες τον χρόνο θα ‘θελες για λίγο να γυρίσεις

σ’ άλλη πορεία της ζωής αλλιώς για να βαδίσεις.

 

Δύσκολα συμβιβάζεσαι κι έτσι συχνά γκρινιάζεις

την αρμονία της βροχής σαν άνεμος ταράζεις.

 

Κι εκείνο τ’ αψεγάδιαστο ιδανικό σου μοιάζει

μα μένει πάντα μακριά όσο κι αν πλησιάζει.

 

Τ’ απατηλό το όνειρο κι απόψε θα το ψάξει

κι εκείνο πάλι θα κρυφτεί προτού το φως χαράξει.