Ο τοίχος – Αναστασία Γρηγοράκη

Χτίζω γερά με φόβο περισσό   

Αυτόν τον τοίχο που μόνο εγώ βλέπω

Κάθομαι πίσω του ευτυχής

Για λίγο

Το πλάσμα απ’ έξω πάντα μπαίνει

Χαμογελάει, με ακουμπά, πώς μπορώ να το διώξω;       

Μόλις αποφασίσει μόνο του να βγει,

Χτίζω πάλι τοίχο, με λέξεις δύσκολες, να μην μπορεί να τις διαβάσει, να μη θέλει

Μα πάλι μπαίνει, άλλο τώρα, μιλάει ευγενικά, μου λέει να βγω

Μα πώς μπορώ να το διώξω;

Μόλις αποφασίσει μόνο του να βγει

Χτίζω πάλι τώρα έναν τοίχο με σιωπή

Όταν τον δει να μη θελήσει να μιλήσει, να μη νοιαστεί

Μα πόσα υπάρχουν, μπαίνει άλλο

Μου λέει με γλυκιά φωνή – έλα έξω, έχει ήχους όμορφους – στ’ αυτί

Πώς μπορώ να το διώξω; Αυτό γλυκό κι εγώ ξινή

 

Κανένας τοίχος δεν τα συγκρατεί, τι θ΄ απογίνω; Με τι πρέπει να χτίσω;  

Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.  Όταν τ’ ανοίγω,

Γύρω μου υπάρχει πάλι τοίχος, φτιαγμένος απ αυτά, όχι από μένα.

---