Προπώληση εισιτηρίων από τη Δευτέρα 30/8 έως και την Παρασκευή 3/9 στον Πολυχώρο Ραδάμανθυς, 7-9 το απόγευμα. Εισιτήρια θα υπάρχουν και στο θέατρο Λενταριανών τις ημέρες της παράστασης
Θα αφήσεις κάποιον άλλο να ελέγξει τη ζωή σου ή θα αναλάβεις εσύ ο ίδιος τα ηνία;
-«Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» η νέα θεατρική περιπέτεια στην οποία συμμετέχεις. Δώσε μας μια γεύση από το έργο.
Αρχικά, να σημειώσουμε πως πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του ομότιτλου βιβλίου της Χαρίκλειας Ντερμανάκη, την οποία επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Ζαφείρης. Είναι ένα έργο πολύ επίκαιρο, αφού παρουσιάζει τις ιστορίες γυναικών της διπλανής πόρτας, φανερώνοντας τον τρόπο και το μέγεθος με το οποίο οι κοινωνικές αντιλήψεις περί του φύλου τους αποτυπώθηκαν επάνω τους και τελικά δρομολόγησαν τη ζωή τους. Συνοδοιπόροι των ιστοριών στέκονται η λογική και το συναίσθημα που παίρνουν θέση, αλληλοσυμπληρώνονται κι αντιμάχονται σε μια αέναη μάχη στον χρόνο.
-Κι ο ρόλος σου;
Εγώ είμαι κυρίως η γυναίκα που αφηγείται τις ιστορίες αυτές, ωστόσο κάποιες φορές υποδύομαι ταυτόχρονα κάποιες από εκείνες, γεγονός που καθιστά το ρόλο πολυδιάστατο κι άκρως γοητευτικό.
-Πολυσύνθετος ρόλος, λοιπόν. Σε προβλημάτισε η ερμηνευτική προσέγγιση;
Όλοι οι ρόλοι του έργου είναι απαιτητικοί, για διαφορετικούς ρόλους ο καθένας. Στον δικό μου καλούμαι καταρχήν να διατηρήσω το ενδιαφέρον σε κάθε ιστορία, καθώς το αφηγηματικό κομμάτι είναι εκτενές. Συνάμα, επειδή όπως προανέφερα ενίοτε μπαίνω στο ρόλο της γυναίκας στην ιστορία, ζητούμενο είναι η σαφής αποτύπωσή της και προφανώς η διαφοροποίησή της από τις άλλες. Είναι ένα έργο που αγάπησα εξαρχής, άρα οι προσωπικές μου απαιτήσεις μεγάλες κι ο βαθμός δυσκολίας που εντοπίζω σε αυτό το εγχείρημα ως ερασιτέχνης ακόμα μεγαλύτερος.
-Με βάση την καταφανή διαχρονικότητα των νοημάτων του έργου, νιώθεις ότι ταυτίζεσαι με ρόλους γυναικών που ενσαρκώνεις ή των οποίων τις ιστορίες αφηγείσαι;
Αρκετές ιστορίες του έργου και προπάντων οι αντιλήψεις που τις διέπουν εντοπίζονται και στο σήμερα -αφού η εκρίζωση τους απαιτεί σίγουρα κόπο μα και χρόνο. Προφανώς, καμιά γυναίκα δεν έχει μείνει αλώβητη από αυτές, λιγότερο ή περισσότερο. Κάθε γυναίκα έχει νιώσει να μπαίνει στο στόχαστρο μιας αδιάκριτης κοινωνικής εποπτείας είτε ως μάνα και σύζυγος είτε ως επαγγελματίας είτε ως γυναίκα. Δεν αποτελώ, λοιπόν, εξαίρεση. Ωστόσο, πάντα υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής: Θα αφήσεις κάποιον άλλο να ελέγξει τη ζωή σου ή θα αναλάβεις εσύ ο ίδιος τα ηνία. Κι οι δυο επιλογές έχουν το τίμημά τους. Ως προς αυτό, λοιπόν, ταυτίζομαι ξεκάθαρα σχεδόν με όλες τις ηρωίδες που δε φοβήθηκαν κι όρισαν οι ίδιες τη ζωή τους.
-Κι αν θέλαμε να γενικεύσουμε τη συζήτηση, επιβάλλεται να σε ρωτήσω τι συναισθηματικό αποτύπωμα άφησε σε σένα η συζήτηση για την πολύμορφη γυναικεία κακοποίηση, που πήρε διαστάσεις πρόσφατα.
Βαθιά θλίψη, απογοήτευση και σίγουρα φόβο για τον κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσει ο γιος μου. Το συναίσθημά μου κι η σκέψη μου δεν περιορίζεται μόνο στο γεγονός πως βιώνουμε τα αποτελέσματα μιας κοινωνικής διαπαιδαγώγησης που στη βάση της έχει την προκατάληψη και τον σεξισμό. Αυτό συνέβη και δυστυχώς το παρελθόν δεν αλλάζει. Το μεγάλο ζήτημα έγκειται στο ότι, ενώ έχουμε δει αυτά τα αποτελέσματα, δε δρούμε κατάλληλα ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες της πολυπόθητης αλλαγής. Συνεχίζουμε να γαλουχούμε κορίτσια κι αγόρια με αντίστοιχα στερεότυπα -και πολλές φορές χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε- ενώ αρνούμαστε πεισματικά τον όρο «γυναικοκτονία», αδυνατώντας να κατανοήσουμε τη σπουδαιότητα της κατοχύρωσής του. Οι πρόσφατες εξελίξεις, μάλιστα, στο Αφγανιστάν, που εγκαινιάζει έναν νέο Μεσαίωνα γενικότερα για τον άνθρωπο κι ειδικότερα για τις γυναίκες, με έχουν αφήσει παγωμένη. Προσπαθώ, παρ’ όλα αυτά, να αισιοδοξώ παρατηρώντας ως παιδαγωγός φωτεινές εξαιρέσεις γονέων και μαθητών που με κάνουν να μη χάνω το θάρρος μου.
-Αν ήθελες να καλέσεις κάποιον στην παράσταση, τι θα του αναδείκνυες ως κίνητρο για να έρθει στο θέατρο Λενταριανών στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου;
Νομίζω έχει πολλούς λόγους. Πρωτίστως, πρόκειται για ένα πολύ επίκαιρο θέμα, όπως είπαμε, γεγονός που εκπληρώνει τον κοινωνικό ρόλο του θεάτρου, δηλαδή το να γνωστοποιεί το μέγεθος ενός ζητήματος -εδώ την κοινωνική θέση της γυναίκας- και να προβληματίσει. Είναι μια αφορμή να μάθουμε ή να θυμηθούμε, να ακούσουμε το διπλανό μας ή και τον εαυτό μας, μακριά από την καθημερινότητα που χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία ή όντως μας αποσπά. Έτσι, με ανοιχτή καρδιά σε πράγματα που άμεσα ή έμμεσα μας αφορούν, σίγουρα θα συγκινηθούμε και θα ευαισθητοποιηθούμε κι ίσως, γνωρίζοντας ιστορίες εκ των έσω, κατανοήσουμε ανθρώπους και συμπεριφορές. Το σίγουρο είναι πως θα φύγουμε πιο «πλούσιοι», πιο «έμπειροι» και θα τολμήσω να ελπίσω πιο «δραστήριοι», λειτουργώντας με ανθρωπιά, με αίσθημα δικαιοσύνης κι ισότητας την επόμενη φορά που θα γίνουμε μάρτυρες ή θύματα ανάλογων περιπτώσεων.
-Πες μας δυο λόγια για τη διαδρομή σου ως τώρα στο θεατρικό σανίδι.
Ασχολούμαι αρκετά χρόνια με το θέατρο ερασιτεχνικά. Έχω παρακολουθήσει το θεατρικό εργαστήρι «Παράθλαση» της Μόνας Κιτσοπούλου στη Θεσσαλονίκη, όπως και κάποια σεμινάρια. Έχω συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις, κυρίως από την θέση του ηθοποιού, και συνεργάζομαι με θεατρικές ομάδες, όπως τώρα με την «Τ for Techni». Τα τελευταία χρόνια κυρίως σκαρώνω θεατρικά έργα με την υπογραφή της «Αλατιέρας», της συγγραφικής ομάδας που έχουμε δημιουργήσει με πολλή αγάπη και μεράκι με τη Δήμητρα Πενταράκη και τη Ματίνα Φραγκεδάκη. Παράλληλα, οργανώνουμε θεατρικές παιδαγωγικές δράσεις σε συνεργασία με τη «Μαγική Βαλίτσα».
-Ήδη, λοιπόν, έχεις ένα πλούσιο απόθεμα πείρας και ενεργητικής συμμετοχής στα τοπικά θεατρικά δρώμενα. Αλήθεια, πώς θα προσδιόριζες την πολιτιστική ατμόσφαιρα της πόλης;
Σε γενικές γραμμές, σε σύγκριση με άλλες πόλεις, γίνονται πράγματα στα Χανιά κι υπάρχει αξιόλογη κίνηση από θεατρικές ομάδες. Αντίστοιχα και το κοινό της πόλης αγαπά το θέατρο και τιμά τις παραγωγές, τοπικές και μη. Αυτό νομίζω δίνει ώθηση στον νέο καλλιτέχνη να ανοίξει τα φτερά του. Βεβαιότατα, αυτή η κινητικότητα θα έπρεπε να ενισχυθεί παρέχοντας κίνητρα, με βασικά τις υποδομές και τη χρηματοδότηση που είναι ο μόνιμος βραχνάς των καλλιτεχνών, καθώς στον τομέα τους δε δίνεται πάντα η δέουσα προσοχή. Στην ίδια λογική θα λειτουργούσαν διάφορα φεστιβάλ, οι διοργανώσεις σεμιναρίων, η φιλοξενία θεατρικών παραστάσεων από επαγγελματίες και φυσικά η γνωριμία των παιδιών με το θέατρο, με τρόπους που οι αρμόδιοι θα κρίνουν αποτελεσματικούς κι ευχάριστους. Ας ελπίσουμε πως θα δούμε να γίνονται έστω κάποια από αυτά σύντομα.
Η Έφη Μαλτέζου ζει στα Χανιά. Σπούδασε φιλόλογος έχοντας εμβαθύνει στη Νεοελληνική Λογοτεχνία και παρακολουθεί σεμινάρια σε σχέση με τις μαθησιακές δυσκολίες. Φοίτησε 4 χρόνια στο θεατρικό εργαστήρι «Παράθλαση» της Μόνας Κιτσιοπούλου. Συμμετείχε σε παραστάσεις ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Συμμετείχε επίσης και στη ομάδα ενηλίκων του «Τόπου Θεάτρου και Τεχνών». Αγαπάει το θέατρο, τη συγγραφή και τη διδασκαλία.
5 και 6 Σεπτέμβρη 2021
Θέατρο Λενταριανών (Γεωργίου Σγουρού 31, Χανιά)
Ώρα: 21:00 – Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
Θεατρική Διασκευή: Παναγιώτης Ζαφείρης
Σκηνοθεσία: Θεοδώρα Ζώη-Παναγιώτης Ζαφείρης
Παίζουν: Ελένη Βιγλάκη, Έφη Μαλτέζου, Ματίνα Φραγγεδάκη
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 