Ανέκδοτα ποιήματα
Ένας παλμός
Πίσω από το τζάμι
Ενός δωματίου του νοσοκομείου
Τα φώτα της πόλης κοιτώ..
Μακρινά και σιωπηλά
Κουρνιάζουν ήρεμα στο σκοτάδι.
Ο ορός αργά κυλά στο αίμα
Κι ένας παλμός
Πασχίζει να φτάσει
Στο ξημέρωμα.
Εκείνη
Μου λείπει η θάλασσα..
Εκείνη που μένει
Μακριά από στεριές
Έχοντας συντροφιά
Του δειλινού τα χρώματα..
Εκείνη που χάδι γίνεται
Ακουμπώντας επάνω
Σε βαθιές πληγές..
Κι εκείνη που χάνεται
Αγναντεύοντας
Φωτεινούς αστερισμούς..
Μου λείπει η θάλασσα
Εκείνη η θάλασσα
Που κομμάτι μου ήταν.
Για πάντα
Στον κορμό της γέρικης ελιάς
Παραμένουν χαραγμένα τ’ αρχικά μας.
Νεανικοί έρωτες
Με το «για πάντα» παίζουν
Όμως πληγώνονται νωρίς
Και τρέχουν να κρυφτούν
Ενώ η ζωή συνεχίζει να φυλάει.
Η άκρη του νήματος
Κουλουριασμένη σε μιαν άκρη
Σαν μικρό παιδί ξεκίνησε να κλαίει
Μ’ αυτός ο κόμπος στον λαιμό
Δεν έλεγε να φύγει.
Με βαριά καρδιά αποκοιμήθηκε..
Ανήμπορη,
Την άκρη του νήματος να βρει.
Ημερομηνία γέννησης
Το ξεκίνημα..
Πάνε χρόνια από τότε..
Μες τον θαμπό καθρέφτη μου
Το πρόσωπο αλλάζει
Μέρα τη μέρα
Απομακρύνομαι!
Τον εαυτό μου σαν παιδί
Ίσα που τον θυμάμαι
Μ’ ένα χαμόγελο
Κι ένα φθηνό παιχνίδι
Στην ξέγνοιαστη αυλή..
Μέσα στο άλμπουμ
Δεν σταματούν να ξεθωριάζουν
Οι παλιές στιγμές
Κι εγώ μεγαλώνω..
Ευτυχισμένος θαρρώ
Που την αγάπη ένιωσα
Σε έναν ουρανό
Που έμαθε με σύννεφα.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ
Δείτε ΕΔΩ για παραγγελίες του βιβλίου
Η ποίηση βρήκε τη Ζαφειρία Μαμάτση στη θάλασσα, στη διάρκεια μεγάλων ταξιδιών, σε ολόκληρο τον κόσμο. «Με ναυτικό φυλλάδιο δεκαοχτώ και κάτι, ένα αντίο άφησα και γύρισα την πλάτη». «Θολά τα φώτα της στεριάς μπρος τον Σταυρό του Νότου κι εγώ τρεις μήνες έκλεινα του μπάρκου μου του πρώτου». «Της λαμαρίνας η βοή πάλι με μπότζι τρίζει κι ένα ανεμολόγιο τη ρότα μου ορίζει». Γαλήνεψε η θάλασσα στου ταξιδιού την πλώρη κι η Ανδρομέδα έγειρε σ’ ένα παλιό βαπόρι». «Μες της κλεψύδρας τον βυθό η άνοιξη κοιμάται, το ρούχο που τη ζέσταινε σαν όνειρο θυμάται…».
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά, μια πόλη που ακουμπά και παίρνει πνοή από την αύρα του απέραντου γαλάζιου. Η αγάπη για τη θάλασσα υπήρχε πάντα, ο έρωτας ήρθε μετά. Μου άπλωσε το χέρι και ταξίδεψα για χρόνια στο πλάι του. Η πλώρη κράταγε πορεία στη γραμμή του ορίζοντα και η πρύμη θυμόταν ένα πέτρινο παγκάκι σε μια ακρογιαλιά. Εκεί που σαν παιδί έκανα την ίδια ευχή καθώς έβλεπα καράβι να περνά στ’ ανοιχτά. Και η ευχή εκπληρώθηκε. Η επιθυμία για το γράψιμο ήρθε στη μοναξιά της θάλασσας, αφήνοντας το στίγμα της πάνω σε αυτό το βιβλίο.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 