Αλήθειες
Όσα βαθιά μας βρίσκονται σαν πόρτες κλειδωμένες
του εαυτού μας γίνονται εικόνες θολωμένες.
Φεγγάρι που αφήνεται τη νύχτα να φωτίσει,
σύννεφο που γιγάντωσε σημάδια του να κρύψει.
Καθρέφτης που νοστάλγησε κάθε ψυχής το βλέμμα
καρδιά που πάλι χτύπησε ντυμένη σ’ ένα ψέμα.
Απατηλά τα όνειρα που λένε πως αντέχουν
τη θέση τους στο πλάι μας μες τις σκιές να έχουν.
Ψευδαίσθηση που έμενε τα λάθη να χαϊδεύει
κι’ ο χρόνος ο ακούραστος, το φως που λιγοστεύει.
Κι εμείς εκεί ατάραχοι άδεια ζωή κρατάμε
της αλλαγμένης όψης μας συντρίμμια σαν μετράμε.
Αλήθειες που πληγώνουνε και πάντοτε πονάνε
αλήθειες που κατάματα κομμάτια μας κοιτάνε.
Τετάρτη 15 Ιουλίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
καθρέφτη της μοναξιάς μου..
Έχουμε καιρό να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο.
Μα δεν σε ξεχνώ,
σαν την αγάπη την κρυφή,
φωλιάζεις χρόνια τώρα
σε κομμάτι της ψυχής μου.
Τετάρτη 15 Ιουλίου
και σήμερα, χάθηκαν όλοι.
Μια σιωπηλή μελαγχολία σκεπάζει τον ουρανό.
Μα όταν ερχόταν εκείνος, όλα ήταν αλλιώς.
Χαμογελούσα..
Και ονειρευόμουν..
Ήταν ο ξαφνικός έρωτας, ο μοναδικός!
Με κοίταζε στα μάτια
και γινόμουν ξανά παιδί.
Ώσπου μαζεύτηκαν τα σύννεφα..
Και ξέσπασε η μπόρα.
Μέσα καλοκαιριού κι’ έβαλε ψύχρα.
Κι’ εσύ εγωισμέ μου με κράτησες,
φοβόσουν μη βραχείς.
Κι εκείνος έφυγε..
Μ’ ένα αντίο μουδιασμένο
που δεν μ’ αφήνει να προχωρήσω.
Όσο για τη ζωή;
Απλά διαβαίνει..
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 