Απόσπασμα από το βιβλίο «Ρώτα το παραμύθι»
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μία κρυσταλλένια σπηλιά ζούσε η Νεράιδα της Χαράς, η Νεράιδα που ταξίδευε σε όλο το κόσμο για να σκορπίζει την ευτυχία σε όσους την χρειάζονταν.
«Ουφ», αναστέναξε μια μέρα, «τι δύσκολο που είναι να κάνεις τον κόσμο χαρούμενο».
Μόλις μπήκε στη σπηλιά της άρχισε να ετοιμάζεται για τον ύπνο, όμως, πριν προλάβει να κοιμηθεί, είδε στην πόρτα της ένα γράμμα. Η Νεράιδα έπιασε το γράμμα απ’ το πάτωμα και άρχισε να το διαβάζει.
«Προς τη Νεράιδα της Χαράς.
Θα θέλαμε να σας καλέσουμε στο Κρυσταλλένιο Δάσος για την γιορτή των παραμυθιών…
Ο δρόμος σας περνάει μέσα από το μονοπάτι των Ονείρων, το λιβάδι της Φαντασίας και το βουνό του Χρυσαφιού…
Θα είναι χαρά μας να έρθετε..».
Η μικρή Νεράιδα δεν κατάλαβε. Της φάνηκαν περίεργα όλα αυτά. Αφού, όμως το σκέφτηκε για λίγη ώρα, αποφάσισε να πάει. Πέταξε λοιπόν με τα όμορφα φτερά της στον ουρανό αφήνοντας πίσω της αρκετή χρυσόσκονη στην πόλη για να μείνουν χαρούμενοι οι άνθρωποι, όσο εκείνη θα έλειπε.
Το ταξίδι της ήταν μεγάλο και κουραστικό.
Κάποια στιγμή έφτασε στο μονοπάτι των Ονείρων. Αποφάσισε τότε να κατέβει και να περπατήσει για μην χτυπήσει σε κανένα δέντρο. Έπειτα από λίγη ώρα είδε μπροστά της το λιβάδι. Το λιβάδι της Φαντασίας. Εκεί φύτρωνε ένα πολύχρωμο λουλούδι. Δεν είχε ξαναδεί πότε λουλούδι με τόσα χρώματα. Το πλησίασε για να το δει από πιο κοντά, όμως αυτό εξαφανίστηκε. Τότε η Νεράιδα άκουσε πίσω της μια φωνή…
«Εδώ, έτσι είναι όλα».
Γύρισε τότε και είδε μία όμορφη κοπέλα με κόκκινα μαλλιά, ντυμένη με ένα πολύ όμορφο φόρεμα. Τότε η Νεράιδα τα έχασε περισσότερο.
Η κοπέλα την πλησίασε και της είπε: «Γεια σου! Είμαι η Πριγκίπισσα των Πράσινων Λόφων. Όλοι με φωνάζουν Ήσυχη Πριγκίπισσα, γιατί προτιμώ να διαβάζω στο δωμάτιό μου, από το να τρέχω στις γιορτές όπως οι άλλες πριγκίπισσες. Εσένα πώς σε λένε;»
«Εγώ είμαι η Νεράιδα της Χαράς!».
«Υποθέτω ότι πας στη γιορτή των παραμυθιών, έτσι;»
«Ναι, πώς το ξέρεις;»
«Με κάλεσαν και μένα. Εκεί που διάβαζα τα βιβλία μου, ήρθε ένας αγγελιοφόρος και μου έφερε την πρόσκληση».
Η Νεράιδα είδε το γράμμα και πρόσεξε ότι ήταν ακριβώς ίδιο με το δικό της.
«Ωραία…», είπε, «τότε ας πάμε μαζί».
Έτσι, οι δυο τους προχώρησαν μέσα στο λιβάδι. Στο δρόμο τους συνάντησαν ορισμένες παράξενες καταστάσεις. Είδαν σκυλάκια που μιλούσαν με ανθρώπινη φωνή, αγγελάκια, παιδάκια που πετούσαν στον ουρανό και, όλα, μετά από λίγο εξαφανίζονταν.
Καθώς λοιπόν συνέχιζαν το ταξίδι τους έφτασαν μπροστά στο βουνό του Χρυσαφιού. Τότε ακούστηκε ξαφνικά πίσω τους μια φωνή: «Ουφ, τι μεγάλο ταξίδι».
Γύρισαν, και τι να δουν;
Ήταν ένα μικρό σκυλάκι.
«Α… ένα σκυλάκι που μιλάει», είπε η Ήσυχη Πριγκίπισσα.
«Γεια σας, είμαι ο Φρέντυ. Και εσείς πηγαίνετε στη γιορτή των παραμυθιών;»
«Ναι…», του απάντησε η Νεράιδα χαμογελώντας. «Εγώ είμαι η Νεράιδα της Χαράς και η φίλη μου η Ήσυχη Πριγκίπισσα. Πας και εσύ στη γιορτή;»
«Μα, φυσικά! Έλαβα την πρόσκληση πριν από μερικές μέρες. Μόλις που πρόλαβα το πλοίο από την Κεφαλλονιά. Πριν λίγο μάλιστα πέρασα από ένα μονοπάτι και μέσα από ένα λιβάδι όπου γινόντουσαν λίγο περίεργα πράγματα».
«Ναι, κι εμείς περάσαμε», είπε η Πριγκίπισσα. «Ωραία! Αφού γίναμε μια όμορφη παρέα, ας πάμε όλοι μαζί στη γιορτή».
Άρχισαν, τότε να σκαρφαλώνουν στο βουνό.
Το βουνό αυτό ήταν όλο καλυμμένο από χρυσάφι που έλαμπε.
Και οι τρεις είχαν εντυπωσιαστεί.
Κάποια στιγμή τελικά κατάφεραν να φτάσουν στο Κρυσταλλένιο Δάσος.
«Εδώ πρέπει να γίνεται η γιορτή!» φώναξε ο Φρέντυ.
«Ναι, αλλά δεν βλέπω κανέναν εδώ γύρω», είπε η Νεράιδα.
«Ε… ας προχωρήσουμε λίγο ακόμα» πρότεινε η Πριγκίπισσα.
Όλο το δάσος ήταν από κρύσταλλο. Προχωρώντας πιο βαθιά, είδαν ένα τραπέζι. Εκεί κάθονταν μία γριούλα με ένα κόκκινο σκούφο, ένας ηλικιωμένος γάτος με παπούτσια, ένας κοντός γέρος και μία άλλη γριούλα με κρυστάλλινα γοβάκια.
«Καλωσορίσατε στη γιορτή των παραμυθιών», είπε η γριούλα με την κόκκινη σκουφιά. «Είμαι η Κοκκινοσκουφίτσα!».
«Εγώ είμαι ο Παπουτσωμένος γάτος!».
«Κι εγώ είμαι η Σταχτοπούτα», είπε η άλλη γριούλα.
«Το όνομά μου είναι Κοντορεβυθούλης», συστήθηκε ο γέρος άντρας.
Οι τρεις φίλοι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν.
«Μια στιγμή… παραμύθια δεν είστε εσείς;» είπε η Νεράιδα της Χαράς, που συνήλθε πρώτη από την αρχική έκπληξη.
«Όχι μόνο εμείς», είπε η Κοκκινοσκουφίτσα.
«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο Φρέντυ.
«Μα κάπως αλλιώς σας ξέρουμε από τα παραμύθια. Η κοκκινοσκουφίτσα δεν είναι κοριτσάκι; Ο Κοντορεβυθούλης δεν είναι αγοράκι, η Σταχτοπούτα δεν είναι νέα;»
Ας τους εξηγήσουμε…», είπε ο Παπουτσωμένος γάτος, «αλλιώς θα μας τρελάνουν στις ερωτήσεις».
«Λοιπόν…», είπε η Κοκκινοσκουφίτσα, «δεν είμαστε μόνο εμείς παραμύθια. Είστε κι εσείς!».
Τότε όλοι έμειναν άφωνοι και η Κοκκινοσκουφίτσα συνέχισε.
«Ναι, όπως το ακούτε… εσένα Πριγκίπισσα σε έφτιαξε μία κοπέλα, η Θεοδώρα, για να δείξει πόσο καλό είναι το διάβασμα, πόσο κακός είναι ο πόλεμος και ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν! Εσένα Φρέντυ σε έφτιαξε η Δήμητρα, η αδερφή της Θεοδώρας, για να δείξει στα παιδιά πόσο σημαντικά είναι τα ζωάκια και πως ένα σκυλάκι μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου».
Ο Παπουτσωμένος γάτος άρχισε να κάνει μορφασμούς, μα η Κοκκινοσκουφίτσα συνέχισε απτόητη.
«Κι εσένα, Νεράιδα, σε δημιούργησε ένας νεαρός, ο Παναγιώτης, για να δείξει ότι το να είσαι χαρούμενος εξαρτάται από σένα, και ότι η χαρά μπορεί πάντα να νικάει τη θλίψη».
«Όσο για μας τώρα…», πήρε το λόγο η Σταχτοπούτα, «γεράσαμε πια… τόσα χρόνια για μας λένε στα παιδιά. Κουραστήκαμε. Δεν μπορεί πια η Κοκκινοσκουφίτσα να προσπαθεί να ξεφύγει από το λύκο! Ούτε εγώ να ξενυχτάω κάθε βράδυ στο χορό του πρίγκιπα! Ούτε ο Κοντορεβυθούλης να περπατάει στο δάσος και ο Παπουτσωμένος γάτος να ζει με περιπέτειες».
«Όσο γι’ αυτά που είδατε στο δρόμο σας…», είπε ο Κοντορεβυθούλης, «το μονοπάτι των ονείρων δείχνει όλα τα όνειρα που κάνουν τα παιδιά όταν κοιμούνται, αφού πρώτα έχουν διαβάσει ένα παραμύθι. Το λιβάδι της Φαντασίας είναι οι εικόνες που φτιάχνουν τα παιδιά μέσα από τα παραμύθια. Το βουνό από χρυσάφι είναι το κομμάτι της ψυχής, εκεί όπου τα παιδιά φυλάνε αυτά που έμαθαν διαβάζοντας τα παραμύθια. Κι εδώ είναι το δάσος όπου όλα τα παραμύθια που μεγάλωσαν, αποσύρονται και δίνουν την θέση τους στα καινούργια, κάνοντας μία μεγάλη γιορτή!».
«Ωραία», είπε ο γάτος, «φτάνουν οι ιστορίες… ας διασκεδάσουμε και λίγο».
Άρχισε τότε μια γιορτή που κράτησε αρκετή ώρα.
Οι τρεις φίλοι, χάρηκαν με ό,τι άκουσαν και διασκέδασαν πολύ. Έπειτα, αφού τελείωσε η γιορτή, η Κοκκινοσκουφίτσα τους είπε: «Λοιπόν… είναι ώρα να συνεχίσετε αυτό που αρχίσαμε εμείς παλιά! Εσύ, Φρέντυ, γύρνα στο μικρό αγρόκτημα, για να συνεχίσουν οι μικροί μας φίλοι να μαθαίνουν ν’ αγαπάνε τα ζώα και να γίνονται φίλοι τους. Εσύ, Νεράιδα, συνέχισε να μαθαίνεις στα παιδιά ότι η χαρά είναι μεγάλο δώρο και μπορεί να νικήσει τη θλίψη. Κι εσύ, Πριγκίπισσα, πήγαινε να τους δείξεις ότι τα κορίτσια είναι τόσο δυνατά όσο και τα αγόρια, αλλά και ότι το διάβασμα είναι πιο καλό απ’ τον πόλεμο! Εμείς θα ξεκουραστούμε για καιρό μέσα σ’ αυτό το δάσος. Αντίο και καλή τύχη!».
Οι τρεις, μικροί, καινούργιοι ήρωες αποχαιρέτησαν τους παλιούς και ξεκίνησαν για τις αποστολές τους. Όταν πλέον επέστρεψαν στην αφετηρία τους, ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού.
«Λοιπόν, ώρα να φύγω», είπε η Νεράιδα.
«Κι εγώ πρέπει να γυρίσω στους Πράσινους Λόφους», είπε η Πριγκίπισσα.
«Ναι, κι εγώ μόλις που προλαβαίνω πάλι το καράβι για την Κεφαλλονιά», είπε ο Φρέντυ.
Αφού αποχαιρέτισαν ο ένας τον άλλον, ο καθένας γύρισε στο σπίτι του.
Κανένας τους δεν είπε τίποτα στους φίλους που συνάντησε, όταν γύρισε πίσω. Όλα αυτά ήταν το δικό τους μυστικό, καθώς είχαν πάρει την απόφαση να συνεχίσουν την αποστολή τους, έτσι ώστε να μείνουν τα παραμύθια για πάντα στην ψυχή των παιδιών.
«Το βιβλίο του Παναγιώτη Ζαφείρη αγγίζει όλες τις βασικές έννοιες της ανθρωπότητας, την αγάπη, τη φιλία, τη ζωοφιλία, την ειρήνη, τον πόλεμο, την παιδεία. Το βιβλίο είναι εξαιρετικό, μικρό, μεστό, περιεκτικό, έξυπνο, σοφό, διδακτικό, θεραπευτικό, για όλες τις ηλικίες. Νομίζω πως είναι μια καλή αφορμή για να πλησιάσει κάποιος ξανά αυτό το κομμάτι του μαγικού και του υπερβατικού», Αθανασία Κοκκινάκη, ψυχολόγος.
Δείτε εδώ για παραγγελίες του βιβλίου
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 