19 Ιουνίου…Η γιορτή του πατέρα…. 32 χρόνια τώρα δεν έχω γιορτάσει ποτέ. Δεν ξέρω ούτε αν θα γιορτάσω στο μέλλον. Ούτε ξέρω αν το θέλω. Πολλοί άντρες στην ηλικία μου και μικρότεροι παίρνουν διπλές ευχές.
Πάντα, ακόμα και σήμερα, θεωρούσα τη γιορτή της μητέρας, τη γιορτή του πατέρα, τη μέρα του Άγιου Βαλεντίνου, ακόμα και τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πιο πολύ εμπορικές παρά ουσιαστικές γιορτές. Και δεν το έχω μετανιώσει. Μέσα στην ανουσιότητα αυτή όμως δίνεται μια ευκαιρία για σκέψη, για αναδρομή…
Όταν έμαθα να κολυμπάω ήμουν 10… Δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τον πατέρα μου. Προσπαθούσε 4 χρόνια να με μάθει αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μου έμαθε η μάνα μου. Ακόμα καμιά φορά με κοροϊδεύουν όταν τους λέω ότι μέχρι τα 9 φορούσα μπρατσάκια. Το αστείο είναι ότι η μάνα μου δεν ήξερε να κολυμπάει αλλά κατάφερε να μου μάθει. Από τότε πολλές φορές και για χρόνια έψαχνα την ασφάλεια. Περπατούσα για χρόνια στο ‘’πεζοδρόμιο’’ και κολυμπούσα σε ‘’ρηχά νερά’’.
Αντίθετα εκείνος ήξερε πάντα να κολυμπάει. Με όλες τις σημασίες που μπορεί να έχει αυτή η λέξη. Κάθε 19η Ιουνίου σκέφτομαι τις ‘’θάλασσες’’ που έχει διασχίσει κολυμπώντας. Ήταν θάρρος, αυτοπεποίθηση ή ικανότητα; Δεν το σκέφτηκα πότε. Δεν ξέρω αν είχε και σημασία.
Αυτό που σίγουρα είχε σημασία και χρόνια με βασάνισε είναι το τι με έκανε εμένα τις πιο πολλές φορές να κοιτάω τη θάλασσα από το λιμάνι ή να χρειάζομαι ‘’βάρκα’’ για να την διασχίσω. Ήταν που δεν ήμουν διαφορετικός; Που δεν τον εμπιστεύτηκα όταν έπρεπε; Δεν έχει σημασία γιατί πάντα έφτανα πιο αργά.
Μια μέρα του είπα για ένα ζήτημα ότι ‘’πνίγεται’’ και μου είπε για αστείο «ξέρω κολύμπι» μία φράση που κλείνει τη ζωή του. Κάθε 19η Ιουνίου θυμάμαι όσες φορές κατάφερα να βουτήξω στα βαθιά, τον είχα στο μυαλό μου. Γι’ αυτό γιορτάζω πάντα αυτή τη μέρα.
Παναγιώτης Ζαφείρης
«Με μεγάλη αγάπη και θαυμασμό, όπως φανερώνεται κι από την εισαγωγή του βιβλίου, με τη φανταστική συνομιλία μεταξύ του νεοέλληνα συγγραφέα και του Γάλλου δραματουργού, η οποία απηχεί το Παράδοξο του Ηθοποιού, του Ντιντερό, ο Παναγιώτης Ζαφείρης επανατοποθετεί και επαναπραγματεύεται τους οικείους μολιερικούς ήρωες στην Ελλάδα του σήμερα.
Διατηρώντας τόσο τον βασικό ιστό των ιστοριών, την κωμική αλλά κυρίως τη σατιρική διάθεση του Μολιέρου, ο Ζαφείρης παρουσιάζει, μέσω των κωμωδιών του, τη διαχρονικότητα των παθών, των τάσεων και των επιθυμιών της ανθρώπινης φύσης που κινούμενη με βάση, άλλοτε το θυμικό κι άλλοτε το συμφέρον, καταλήγει να επιδρά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και να δοκιμάζει τις δυναμικές και τις ισορροπίες των ανθρώπινων σχέσεων.
Μ’ έναν τόνο αλέγκρο, αισιόδοξο και με συγκεκριμένη στόχευση στην ουσία του, ο Παναγιώτης Ζαφείρης αποτίει φόρο τιμής σ’ ένα θέατρο κλασικό μεν, που σπαρταράει ζωντανό γύρω μας (και μέσα μας) δε».
Ιωάννα Λιούτσια
Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/panagiotis-zafeiris-i-ellada-toy-molieroy/
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 