«… Τα ταξίδια της ζωής της, τα μοιράζεται μαζί μας, με αυτή την ποιητική συλλογή. Μια ποιητική συλλογή όπου μέσα από κάθε της λέξη, σαν κύμα ξεπηδάει και η αγάπη της δημιουργού, για την θάλασσα…».
Δείτε ΕΔΩ για παραγγελίες του βιβλίου
Σύμφωνα με τις πληροφορίες από διάφορες πηγές του διαδικτύου, ο αστερισμός της Ανδρομέδας, είναι ορατός στο βόρειο ημισφαίριο, από τον Αύγουστο μέχρι τον Ιανουάριο. Πρόκειται για ένα μεγάλο αστερισμό, και έναν από τους 48 αρχικούς αστερισμούς που απαριθμήθηκαν από τον Έλληνα αστρονόμο Πτολεμαίο, τον 2ο αιώνα μ.Χ.
Στη μυθολογία, η Ανδρομέδα ήταν κόρη του βασιλικού ζεύγους Κηφέα και Κασσιόπης, από την Αιθιοπία. Η μητέρα της, η Κασσιόπη, θεωρούσε τον εαυτό της ομορφότερο από τις κόρες του Νηρέα. Ο Ποσειδώνας για να την τιμωρήσει γι’ αυτήν της την αλαζονεία, έδωσε εντολή να δεθεί η Ανδρομέδα σ’ ένα βράχο, όπου θα θυσιαζόταν σ’ ένα τρομακτικό θαλάσσιο κήτος. Ο Περσέας αντικρίζοντας την Ανδρομέδα, την ερωτεύτηκε και αφού την έσωσε, παντρεύτηκαν. Το ζευγάρι μαζί με τα πεθερικά εγκαταστάθηκε στον ουρανό.
Η αστροναυτιλία, αποτελεί μια επιστήμη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι ναυτικοί πολλά χρόνια πριν, αλλά ακόμη και σήμερα, έχουν ως μπούσουλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού. Έτσι και η «Ανδρομέδα» που κρατάμε στα χέρια μας, όπου είναι δημιούργημα αγάπης από την Ζαφειρία, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τον δικό της αστερισμό, ο οποίος ανατέλλει στην απέραντη θάλασσα της ποίησης.
Η Ζαφειρία, ακολουθώντας τα όνειρά της σε θάλασσες απέραντες, άλλοτε γαλήνιες και άλλοτε ανταριασμένες, αποτύπωνε πάνω στο χαρτί, όλα αυτά τα οποία ένιωθε και έβλεπε είτε μέσα από το θολό φινιστρίνι της μικρής καμπίνας, είτε ψηλά από τη γέφυρα του πλοίου.
Τα ταξίδια της ζωής της, τα μοιράζεται μαζί μας, με αυτή την ποιητική συλλογή. Μια ποιητική συλλογή όπου μέσα από κάθε της λέξη, σαν κύμα ξεπηδάει και η αγάπη της δημιουργού, για την θάλασσα.
Μα ποιος είναι αυτός, που δεν αγάπησε αυτή την πλανεύτρα τη θάλασσα; Αυτή που υπόσχεται ταξίδια μακρινά. Ταξίδια που μας πάνε σε άλλους τόπους άγνωρους. Ποιος είναι αυτός, που δε μαγεύτηκε από το τραγούδι της, που σαν αλλοτινή Σειρήνα, προσπάθησε να μας παρασύρει στον βυθό της; Μα δε θέλησαν όλοι να δεθούν στο άλμπουρο για να την αποφύγουν, πολλοί είναι αυτοί που την ακολούθησαν. Το ίδιο και η Ζαφειρία, ονειρευόταν να ταξιδέψει για να «σχίσει τη θολή γραμμή των οριζόντων», όπως θα έλεγε ο Νίκος Καββαδίας.
Μια ποιήτρια της θάλασσας και η Ζαφειρία, μια καπετάνισσα των λέξεων. Διαβάζοντας αυτή την ποιητική συλλογή, ήταν σαν να την έβλεπα μπροστά μου, ζώντας μαζί της, την καθημερινότητά της. Την είδα στο πρώτο μπάρκο πριν χρόνια, ν’ αφήνει πίσω της τις άγριες οροσειρές της Κρήτης, για να ακολουθήσει αυτά τα μακρινά ταξίδια των Μινωιτών και ακόμη μακρύτερα. Την έβλεπα τα βράδια να κατεβάζει με τον Εξάντα τ’ αστέρια, ώστε να βρίσκει την πορεία της. Χάραζε πορείες επί μεγίστου κύκλου με τη διπαράλληλο πάνω στις πορτολάνες και έβαζε πλώρη για το επόμενο μπάρκο. Διάβαζε ανεμολόγια, διόρθωνε πορείες, κοιτούσε τα πλευρικά και απέφευγε συγκρούσεις. Είδα τα μαλλιά της μπλεγμένα από τον Σορόκο, να είναι γεμάτα αλμύρα. Μέσα σ’ αυτές τις γραμμές, αισθάνθηκα τη νοσταλγία που ένιωθε για τον τόπο της και το λιμάνι απ’ όπου έλυσε τους κάβους για πρώτη φορά, μα συνάμα αισθάνθηκα την αγωνία και την προσμονή της για το επόμενο ταξίδι.
Αν το βιβλίο αυτό είχε γεύση, σίγουρα θα είχε την αλμύρα της θάλασσας. Αν είχε ήχο, θα είχε αυτόν τον βαρύ των πετρελαιομηχανών, μα και τον ήχο των κυμάτων που σκάνε στα πλευρά του πλοίου. Αν είχε άρωμα, θα μύριζε ιώδιο θαλασσινού αέρα, μα και ψαρόλαδο που ποτίζει το δέρμα, τα ρούχα και τις ψυχές των ναυτικών.
Ο τρόπος με τον οποίο αποδίδει η Ζαφειρία τις λέξεις είναι συγκλονιστικός. Εκεί που οι άλλοι θα έβλεπαν μια βαριά μεταλλική άγκυρα, η Ζαφειρία είδε ένα ολόκληρο ποίημα. Κάθε λέξη της δύσκολης ναυτικής ορολογίας, για τη δημιουργό μεταμορφώνεται σε ολάκερο ταξίδι, όχι πάντα εύκολο, όχι απαραίτητα μακρινό. Ταξίδια τα ποιήματά της, που μας πάνε σε γνωστές και άγνωρες θάλασσες, γιατί τα πιο αλαργινά ταξίδια είναι εκείνα του νου. Και η Ζαφειρία, με αυτή την πρώτη της ποιητική συλλογή, μας χάρισε τα ναύλα για το πρώτο μας μπάρκο.
Ζαφειρία μη σταματάς να γράφεις. Έχεις έρμα στην ψυχή σου, και κρύβεις θησαυρό ανεξερεύνητο. Απ’ όσο γνωρίζω μέσα από το εργαστήρι δημιουργικής γραφής και αυτογνωσίας των εκδόσεων Ραδάμανθυς, έχεις γράψει και κάποια άλλα ποιήματα. Επομένως έχεις να δώσεις πολλά. Εύχομαι ολόψυχα η «Ανδρομέδα» να είναι καλοτάξιδη και φωτεινή.
Σ’ ευχαριστούμε για τα ταξίδια που μας χάρισες, μέσα απ’ αυτές τις όμορφες σελίδες.
Χαριτάκη Κωνσταντίνα
Μηχανολόγος Μηχανικός ΑΤΕΙ – Εκπαιδευτικός
———————————————————————————————————————-
Η ποίηση βρήκε τη Ζαφειρία Μαμάτση στη θάλασσα, στη διάρκεια μεγάλων ταξιδιών, σε ολόκληρο τον κόσμο. «Με ναυτικό φυλλάδιο δεκαοχτώ και κάτι, ένα αντίο άφησα και γύρισα την πλάτη». «Θολά τα φώτα της στεριάς μπρος τον Σταυρό του Νότου κι εγώ τρεις μήνες έκλεινα του μπάρκου μου του πρώτου». «Της λαμαρίνας η βοή πάλι με μπότζι τρίζει κι ένα ανεμολόγιο τη ρότα μου ορίζει». Γαλήνεψε η θάλασσα στου ταξιδιού την πλώρη κι η Ανδρομέδα έγειρε σ’ ένα παλιό βαπόρι». «Μες της κλεψύδρας τον βυθό η άνοιξη κοιμάται, το ρούχο που τη ζέσταινε σαν όνειρο θυμάται…».
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά, μια πόλη που ακουμπά και παίρνει πνοή από την αύρα του απέραντου γαλάζιου. Η αγάπη για τη θάλασσα υπήρχε πάντα, ο έρωτας ήρθε μετά. Μου άπλωσε το χέρι και ταξίδεψα για χρόνια στο πλάι του. Η πλώρη κράταγε πορεία στη γραμμή του ορίζοντα και η πρύμη θυμόταν ένα πέτρινο παγκάκι σε μια ακρογιαλιά. Εκεί που σαν παιδί έκανα την ίδια ευχή καθώς έβλεπα καράβι να περνά στ’ ανοιχτά. Και η ευχή εκπληρώθηκε. Η επιθυμία για το γράψιμο ήρθε στη μοναξιά της θάλασσας, αφήνοντας το στίγμα της πάνω σε αυτό το βιβλίο.
Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/zafeiria-mamatsi-andromeda/
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 