Οι πρώτες σελίδες
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
ΕΝΑ ΧΛΙΑΡΟ, ΥΠΝΑΛΕΟ ΑΕΡΑΚΙ σηκώθηκε στον κατήφορο μπροστά από το θεραπευτήριο. Το ανάλαφρο φουρφούρισμα, που μόλις σάλεψε στα φύλλα των δέντρων, ακούστηκε σαν φτερούγισμα πουλιών. Το μελιχρό χρώμα του δειλινού με τις φούξιες ανταύγειες μετέφερε ένα αίσθημα πορφυρής νωχέλειας και παραίτησης. Το καλοκαίρι τανύστηκε τεμπέλικα, ενώ ένα σγουρό συννεφάκι φάνηκε δειλά- δειλά στον αττικό ουρανό. Περίεργο· μες στο κατακαλόκαιρο έμοιαζε με άτακτο παιδί που ξέφυγε από την επιτήρηση των γονιών του.
Ο κ. Άγγελος πρόβαλε στην έξοδο του νοσοκομείου υποβασταζόμενος από δύο νεαρούς. Στα πρόσωπα και των τριών μπορούσες να διαβάσεις την ανακούφιση και την ικανοποίηση που χαρίζει η έκβαση μιας δύσκολης μάχης. Μια αντιπαράθεση με το κακό, που έχεις ελάχιστες πιθανότητες να νικήσεις. Σε άλλες εποχές θα νόμιζες πως πρόκειται για τους Ηρακλείς του στέμματος. Ακοίμητοι φρουροί, ώστε να μην περάσει ο εχθρός την καστρόπορτα. Σ’ αυτή την περίπτωση, όμως, είχε περάσει όχι μόνο την πύλη, αλλά είχε εισβάλει από παντού και είχε εγκατασταθεί, απρόσκλητος επισκέπτης, στο πιο ευάλωτο μέρος του σώματος, στο κεφάλι.
«Δεν περίμενα πως θα γυρίσω όρθιος πίσω στο σπίτι. Να μ’ έσωσε, λέτε, η πίστη μου στον Θεό ή η φιλοσοφική θεώρηση της ζωής να βλέπω τα πράγματα με αισιόδοξη ματιά;»
Ο ένας από τους δυο του γιους, του έσφιξε λίγο παραπάνω το μπράτσο και επιβράδυνε το βήμα συμπαρασύροντας τους άλλους. Σταμάτησε, κοίταξε τον πατέρα του και με ένα ύφος ησυχαστικής συγκατάνευσης και αγάπης τού απάντησε: «Αν και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη μοίρα, διέψευσες τους πάντες. Όπως λένε οι γιατροί, έπεσες από ουρανοξύστη και βρέθηκες με τα πόδια», και για να δώσει έναν τόνο ευθυμίας, συμπλήρωσε… «Όχι μόνο αυτό, βρήκες και πορτοφόλι!».
Ένα χαμηλό χαμόγελο φάνηκε στο ωχρό πρόσωπο του κ. Άγγελου με αυτό το δυστοπικό ευφυολόγημα: «Α, έτσι; Πάμε!».
Και ενώ το αυτοκίνητο ενός φίλου κυλούσε προς το λιμάνι, για να προλάβουν το πλοίο που θα τους μετέφερε στο νησί, ο κ. Άγγελος συλλογιζόταν όλα αυτά που πέρασε. Ταυτόχρονα, σκεφτόταν τη δύναμη των βιβλίων να σε καθορίζουν, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, κυρίως σ’ αυτές. Τις μέρες που έμεινε στο νοσοκομείο δεν έλειψε από το κομοδίνο του το βιβλίο «Αναφορά στον Γκρέκο», του συμπατριώτη του Νίκου Καζαντζάκη. Το θεωρούσε ως την τελευταία καταφυγή για τη «λύση» των υπαρξιακών ζητημάτων που κατατρύχουν τον άνθρωπο. Επιθυμούσε να αντλήσει κουράγιο, έστω και την ύστατη στιγμή, από την αξιωματική απόφανση πως: «αξίζει ο κόσμος τούτος, ας είναι και εφήμερος. Ίσια-ίσια, γιατί είναι εφήμερος».
Ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από εκείνα τα πικρά απογεύματα, όταν ο ήλιος χαμήλωνε για να αποχαιρετήσει μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων το αττικό τοπίο. Σερνάμενος έβγαινε στο δυτικό μπαλκόνι του νοσοκομείου, για να γίνει συμμέτοχος αυτής της ομορφιάς. Είναι να δοξάζεις τη γεωμετρία του Θεού. Απλή, σίγουρη, ισορροπημένη! Η γενναιοδωρία Του στάθηκε τόσο απλόχερη και ζυγισμένη, που λες κι ο κόσμος πλάστηκε μόνο γι’ αυτό το κομμάτι της γης. Δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις με τη ματιά του μεγάλου Κρητικού. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου, το τοπίο σε ηρεμεί και σε γαληνεύει. Οι τεθλασμένες και οι καμπύλες γραμμές του Υμηττού και της Πεντέλης σε μια χορική αναλογία κρατούν το ίσο μιας αρμονίας που γέννησε την κλασική Αθήνα με τον πολιτισμό της. Το σεβάσμιο φως, που σκόνταφτε στους ψηλούς κλώνους των εγωιστικών κυπαρισσιών του αύλειου χώρου του νοσοκομείου, άφηνε μια μελαγχολική διάθεση. Το λεκιασμένο μαγνάδι που σκέπαζε συχνά τον ουρανό υποχωρούσε ηττημένο από ένα ξαφνικό βοριαδάκι.
Τώρα, καθώς διασχίζουν τη λεωφόρο για το λιμάνι, η φωτεινότητα του τοπίου τον ακολουθεί. Είχαν κιόλας φτάσει στην προβλήτα του λιμανιού. Στην αποβάθρα δέσποζε το τεράστιο φέρι μποτ που θα τους μετέφερε στο νησί. Ο νους του μετά την οδυνηρή περιπέτεια τρέχει στην αυριανή ημέρα, που θα συναντήσει τη σύζυγο, τους δικούς του και, βέβαια, τον φίλο του, τον Αλέξανδρο…
Δείτε εδώ για παραγγελία του βιβλίου
Η ζωή κινείται, όπως κι ο χρόνος, γραμμικά, με πυκνώματα κι αραιώματα. Κρύβει εκπλήξεις, στήνει παγίδες, ενίοτε ακολουθεί τον κανόνα του εκκρεμούς, μια από δω και μια από κει. Απεχθάνεται την ακινησία. Αρέσκεται στις προκλήσεις και τις ονειροφαντασιώσεις. Οι ανατροπές καραδοκούν και έρχονται ξαφνικά, έτσι όπως μες στο κατακαλόκαιρο η μπόρα. Κανένα σχέδιο δεν θεωρείται τετελεσμένο. Τίποτα δεν μπορεί να αποτυπώσει οριστικά τη ζωή. Δεν έχει πρόσωπο. Ρέπει προς την αφάνεια, την πρόκληση, ίσως γι’ αυτό είναι ενδιαφέρουσα. Πολλές φορές βρισκόμαστε ασύνετοι να κολυμπάμε σε αχαρτογράφητα νερά· να βυθιζόμαστε, να αναδυόμαστε και πανικόβλητοι ν’ αναζητούμε σανίδα σωτηρίας…
Ο Χρήστος Π. Κωσταντουδάκης είναι δάσκαλος και κατοικεί στο Ηράκλειο της Κρήτης. Έχει γράψει την ποιητική συλλογή «Λίγο Περισσότερο Φως», τον Οδηγό Υποτροφιών Ελλάδος, και συμμετείχε στη σύνταξη του βιβλίου «Λεύκωμα Δασκάλων Συγγραφέων». Έχει βραβευτεί σε διαγωνισμό των εκδόσεων «Παράξενες Μέρες» για το διήγημά του «Όνειρο θερινής νύχτας». Επίσης, έχει βραβευτεί σε διαγωνισμό ποίησης από τον Σύλλογο Συγγραφέων και Λογοτεχνών «Κρητών Λόγος». Έχει διατελέσει για πολλά χρόνια αρχισυντάκτης του περιοδικού «Εκπαιδευτικοί Προσανατολισμοί». Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στον αθηναϊκό και επαρχιακό τύπο.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 