Aπόψε το βράδυ ακόμα μία φορά θα έβγαζα τους σκύλους μου βόλτα. Τους βγάζω κάθε μέρα τέτοια ώρα για να ξεμουδιάσουν και να κάνουν τις ανάγκες τους. Για να μην βαριέμαι τη διαδρομή αλλάζω κάθε φορά, πάντα όμως με αφετηρία και τέρμα το σπίτι. Η βόλτα αυτή είναι εξίσου χαλαρωτική και απελευθερωτική τόσο για τα ζώα όσο και για μένα. Οι σκύλοι εγκλωβισμένοι στον μικρό προαύλιο χώρο της πυλωτής της πολυκατοικίας και εγώ ακόμα ένας σύγχρονος άνθρωπος πιεσμένος από στους ρυθμούς της ρουτίνας. Μετά τη δουλειά, ο περίπατος με τα σκυλιά μου είναι η ευκαιρία που ψάχνω για να ξεμουδιάσω το σώμα μου από την πολύωρη ορθοστασία. Το μυαλό μου ίσως χρειάζεται εξίσου αυτήν τη μικρή διαφυγή για να καθαρίσει από τα άγχη της ημέρας. Καθώς περπατάμε, τα ζώα μυρίζουν τα οσφρητικά ίχνη άλλων ζώων και τα επικαλύπτουν με τα δικά τους ουρώντας ή αφοδεύοντας. Εγώ από την άλλη, παρατηρώ το βρώμικο αστικό περιβάλλον με τα πολλά μικροσκουπίδια και τις ελλείψεις και τις κακοτεχνίες των στενών δρόμων και των ανεπαρκών πεζοδρομίων της πόλης μου. Για ακόμα μία φορά τα βάζω με τους συμπολίτες μου και την νοοτροπία τους. Αποτσίγαρα, πλαστικά μπουκάλια, πλαστικές και χάρτινες άδειες συσκευασίες, κουτάκια αλουμινίου από μπύρα ή αναψυκτικά διασκορπισμένα παντού σε κάθε γωνιά, λες και το προηγούμενο βράδυ έβρεξε σκουπίδια. Κάθε φορά που περνώ από ένα απ’ τα λίγα μικροσκοπικά παρκάκια, που η πολιτεία έσπευσε να τα προστατέψει από τη ρύπανση τοποθετώντας πινακίδες που απαγορεύουν τα κατοικίδια ζώα, απορώ με την νοοτροπία του κόσμου. Συχνά σε αυτούς τους χώρους συχνάζουν νεολαίοι ακούγοντας μουσική από τα κινητά τους, πίνουν μπύρες ή αναψυκτικά και τρώνε φαγητό του δρόμου. Το περίεργο είναι ότι φεύγοντας αφήνουν πίσω τους το ρυπογόνο στίγμα τους. Λες και μιμούνται τα ζώα παρατούν αποτσίγαρα, πλαστικές σακούλες, μπουκάλια, για να επιδείξουν περήφανα στους άλλους την παρουσία τους σημαίνοντας το μέρος με τα ίχνη τους. Η δικαιολογημένη απορία μου είναι για την εντύπωση που τους προκαλεί το ίδιο μέρος όταν την επόμενη φορά που θα θελήσουν να αράξουν εκεί, αυτό θα είναι γεμάτο με τα σκουπίδια που οι ίδιοι επιδεικτικά και αδιάφορα άφησαν εκεί στην προηγούμενη τους εξόρμηση. Άραγε είναι θέμα φιλοσοφίας; Μήπως από άποψη είναι κατά της τάξης και της καθαριότητας;
Από την άλλη, με εκνευρίζουν οι ιδιοκτήτες σκύλων όπως εγώ που όμως αδιαφορούν για την συλλογή των περιττωμάτων των ζώων τους. Είναι κάτι σημεία με μικρές αλτάνες από μισοξεραμένα φυτά που επιτελούν το ρόλο της δημόσιας σκυλίσιας τουαλέτας. Τα κόπρανα έχουν σχεδόν καλύψει το χώμα τόσο που και ο σκύλος που θέλει να τα κάνει εκεί, προσέχει υπερβολικά που θα πατήσει.
Η ίδια εικόνα φέρνει πάντα την ίδια αγανάκτηση. Μα σε ποιόν επιτέλους αρέσει αυτή η εικόνα; Πόσο δύσκολο είναι να χρησιμοποιήσεις την ειδική σακούλα μιας χρήσης και να συλλέξεις τα σκατά του σκύλου σου. Ακόμα και τα ίδια τα ζώα κάνουν μια ενστικτώδη κίνηση σέρνοντας τα πίσω τους πόδια στο έδαφος προσπαθώντας να καλύψουν τις κενώσεις τους με χώμα. Ορισμένες φορές νομίζεις ότι θα ακούσεις το σκύλο να λέει στο αφεντικό του: Τα έκανα! Μάζεψε τα, ρε μαλάκα!
Αυτά σκέφτομαι και το χέρι μου έχει φορέσει σαν γάντι τη σακούλα για να μαζέψει την επιμήκη κοπρόμαζα που η σκυλίτσα μου μόλις έχει σερβίρει στο χώμα. Το νάιλον λεπτό και η θερμότητα και η γλιστερή υφή της κουράδας περνούν ξεκάθαρα στην αφή μου. Τα δάκτυλα μου έμπειρα και επιδέξια δένουν το κόμπο σφραγίζοντας την κένωση στην αεροστεγή συσκευασία. Οι σκύλοι είναι δύο και ο κάδος βρίσκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Το καπάκι του κάδου είναι ανοιχτό και έτσι αποφασίζω όπως κάνω συχνά να στοχεύσω από μακριά. Συνήθως τραβώ πίσω το χέρι μου για να πάρω φόρα. Το άκρο μου, σαν εκκρεμές, διανύει την ίδια απόσταση προς τα μπροστά και στο τέλος της διαδρομής τα δάχτυλα μου ανοίγουν απελευθερώνοντας το δέμα. Η σακούλα διαγράφει μία καμπύλη και προσγειώνεται εντός του κάδου. Αυτήν τη φορά όμως είχα μια διαφορετική έμπνευση. Αντί να επαναλάβω την καθιερωμένη μου κίνηση αποφάσισα προηγουμένως να στροβιλίσω την σακούλα στο χέρι μου περιστρέφοντας τον καρπό μου. Αυθόρμητα και παρορμητικά θεώρησα ότι η φυγόκεντρος δύναμη θα ενίσχυε την δύναμη ώθησης εξασφαλίζοντας μου αρκετή ισχύ ώστε το πακέτο μου να προσγειωθεί αβίαστα και επιτυχημένα στο προορισμό του. Η εξέλιξη με διέψευσε γελοιοποιώντας με ευτυχώς μόνο στα δικά μου τα μάτια, μια και είχα την τύχη να είμαι μόνος μάρτυρας του γεγονότος. Η νάιλον σακούλα με τα ζεστά περιττώματα του σκύλου μου, είχε πάρει πολύ περισσότερο ύψος από ότι υπολόγιζα με αποτέλεσμα να προσγειωθεί πάνω στο ψηλότερο κλαδί του δέντρου που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα στο κάδο. Μόλις εξασφάλισα ότι δεν με παρακολουθεί κανείς, προσπάθησα ανεπιτυχώς να κουνήσω τον κορμό του δέντρου μήπως και η Θεά τύχη με λυπηθεί και η σακούλα πέσει στο έδαφος για να την απορρίψω ορθά εντός του κάδου και να διορθώσω το λάθος μου. Μάταια οι κλυδωνισμοί του κορμού δεν έφεραν αποτέλεσμα και ευτυχώς κανένας δεν με είδε να κάνω αυτή την παράλογη κίνηση. Κάποτε είχα προσέξει ένα τρελό στην από πάνω γειτονιά που έδενε άδεια πλαστικά μπουκάλια στα κλαδιά μιας μουριάς και σκέφτηκα ότι θα φαίνομαι εξίσου παράφρονας εάν οποιοσδήποτε με εντόπιζε να κουνώ με μανία τον κορμό του δέντρου. Σκέφτηκα να σκαρφαλώσω αλλά αφενός ήμουν με δύο σκύλους και αφετέρου το δέντρο ενώ ήταν αρκετά ψηλό τα κλαδιά του ήταν πολύ αδύναμα για να με αντέξουν. Έσκυψα το κεφάλι κατάπια την ντροπή μου και έφυγα ταπεινωμένος για το σπίτι.
Το επόμενο πρωί μετά την συνηθισμένη διαδικασία της τουαλέτας άνοιξα πάλι το κινητό για να διαβάσω τις ειδήσεις του άθλιου αυτού κόσμου. Νέοι που διαδηλώνουν για τα δικαιώματα των πολιτών δέρνονται, συλλαμβάνονται και κατηγορούνται. Την ίδια στιγμή οι πραγματικοί εγκληματίες, μπράβοι, ναρκοέμποροι, σωματέμποροι, λαθροθήρες, καταπατητές, φασίστες δολοφόνοι, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, πολιτικοί, πληρωμένοι δικαστές και επιχειρηματίες υπόδικοι, απολαμβάνουν την ασύδοτη ελευθερία τους εις βάρος όλων των αδύναμων. Οι απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας υποδουλωμένοι από την ανάγκη για επιβίωση, αιχμάλωτοι των αναγκών τους, της άγνοιας και της παραπληροφόρησης. Πιόνια ενός συστήματος που χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα γρανάζια, όπως χρησιμοποιούμε τα παραγωγικά ζώα στη μεγάλη κρεατομηχανή της ανθρωπότητας. Στερούνται τις ελευθερίες και καθοδηγούνται από ένστικτα, τόσο όσο χρειάζεται για να δίνουν την ζωική τους ενέργεια ως καύσιμο κίνησης του άπληστου ετούτου κόσμου. Το ένστικτο της επιβίωσης δίνει ενέργεια και στον πιο καταπιεσμένο να συνεχίσει να αντέχει, το ένστικτο της αναπαραγωγής τροφοδοτεί την παγκόσμια εκπόρνευση του έρωτα, η άγνοια κάνει το έδαφος της κοινής γνώμης γόνιμο για φανατισμό κάθε είδους και αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα του ανθρώπου, της κοινωνίας και του πλανήτη. Θεωρίες συνωμοσίας και πλαστές ειδήσεις διαμορφώνουν πολλές και διαφορετικές απόψεις τόσο που να αποδυναμώνουν συνεχώς την ανάπτυξη μιας ενιαίας και δυνατής φωνής της ανθρωπότητας ενάντια στην ίδια της την αυτοκαταστροφική πορεία .Η χώρα μου όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά είναι μια πολύ καλή μικρογραφία του παράλογου κόσμου που ζούμε.
Ξεπαρκάρω το αυτοκίνητο και αναθεματίζω και πάλι τους συμπολίτες μου. Ο απέναντι γείτονας πάρκαρε το μηχανάκι με τον επιμήκη άξονα παράλληλα με τον δρόμο έτσι που να μην χωράει άλλος να παρκάρει εκτός από τον ίδιο με το αυτοκίνητο του αργότερα όταν γυρίσει.
Στη δουλειά η ίδια ιστορία. Ο κάθε καταστηματάρχης οικειοποιείται τον δημόσιο χώρο στάθμευσης μπροστά από το μαγαζί του. Παλέτες, πλαστικές καρέκλες, άδεια μπιτόνια, είναι αυτοσχέδια αντικείμενα σήμανσης του καταπατημένου δημόσιου χώρου στάθμευσης. Ο νόμος υπάρχει και προβλέπει πρόστιμο για την παράνομη κατάληψη στάθμευσης. Για να εφαρμοστεί όμως πρέπει να γίνει καταγγελία, οπότε φορτώνεται πάλι στον πολίτη η ευθύνη φέρνοντας τον αντιμέτωπο με τον παραβατικό συμπολίτη του.
Η ίδια ιστορία παντού, στην αυθαίρετη δόμηση, στην καταστροφή των φυσικών προστατευόμενων περιοχών, τη ρύπανση, την φοροδιαφυγή, την εργασιακή εκμετάλλευση. Παντού υπάρχουν κανόνες, στη δημοκρατία απλά πρέπει να τους εφαρμόσεις.
Το κράτος αυτοαναιρείται χρήζοντας τον πολίτη φύλακα και φυλακισμένο στην παράλογη εφαρμογή των νόμων. Η ηθική καταργείται στην πράξη και παρασκηνιακά στήνεται ένα παιχνίδι καταστρατήγησης της δημοκρατίας. Καλείσαι να διαλέξεις το καλό ή το κακό αλλά και πάλι ο δρόμος της κακίας είναι πιο βατός από αυτόν της αρετής. Το μόνο που σου μένει είναι, αν διαθέτεις συνείδηση, να τη λυγίσεις τόσο που να αντέχεις την πίεση και να επιβιώνεις. Αν είσαι προικισμένος και με χαρίσματα, το μόνο που σε εμποδίζει να ανελιχθείς στα σκοτεινά κάστρα της εξουσίας είναι η ηθική σου. Την ηθική όμως την διαπλάθεις όπως την πραγματικότητα στις μέρες μας και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πλάσεις το μικρό σου τοτέμ όπως σε βολεύει .
Φεύγω από την δουλειά και πάλι μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μικρές κατάρες. Αυτήν τη φορά τα έχω με την αγένεια. Σε κάθε τηλέφωνο σχεδόν χαμογελαστός απαντάς: παρακαλώ! Τον τάδε! Ούτε καλησπέρα, παρακαλώ, ευχαριστώ, παρά μόνο μια ξερή εντολή, λες και μιλά στον σκύλο του. Το ίδιο και στην άμεση επαφή. Ε, εσύ να σου πω. Καμία συναίσθηση των στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς λες και εσύ είσαι υπεύθυνος για όλα τα δεινά που του συμβαίνουν σήμερα.
Στο δρόμο καφέδες άδειοι παρατημένοι σε φράχτες, κεφαλόσκαλα και ουρανούς αυτοκινήτων. Άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν παιδιά που παρατούν τα πάντα ακατάστατα στο σπίτι τους, σίγουροι ότι η μητέρα τους θα τρέξει από πίσω να συμμαζέψει. Στο φανάρι δύο οδηγοί πέρασαν με κόκκινο, να προλάβουν να φτάσουν στον προορισμό τους, λες και η δική τους συνέπεια είναι υπεράνω των νόμων της τροχαίας και της ασφάλειας των άλλων οδηγών.
Φτάνω στο σπίτι και το πεζοδρόμιο έχει γίνει θέση στάθμευσης για τους οδηγούς που πρέπει να παρκάρουν έξω από το σπίτι τους, αδιαφορώντας για τους ΑΜΕΑ και τις μητέρες με τα καροτσάκια. Οι σκύλοι μου με περιμένουν με χαρά, ανυπόμονοι για τη βόλτα τους και ομολογώ ότι η λαχτάρα μου να περπατήσω είναι ίδια με τη δική τους. Τα σύνεργα της κοπροσυγκομιδής βρίσκονται στην τσέπη μου και εγώ ξεκινώ για τη σύντομη διαδρομή που πιθανόν σήμερα να προσπαθήσω να την επιμηκύνω όσο μου επιτρέπεται. Τα ζώα μυρίζουν τα πεζοδρόμια και ανακουφίζονται στα χώματα στην άκρη του δρόμου. Πιο πάνω δίπλα από τον κάδο στέκει ένα δέντρο με ψηλά κλαδιά μακριά και λεπτά. Ψηλά, σε ένα από τα κλαδιά του στέκει μια γαλάζια σακούλα σαν χριστουγεννιάτικο στολίδι. Αυθόρμητα χαμογελώ με την ειρωνεία της τύχης. Εγώ που θέλω να είμαι τυπικός και καθαρός, υπόδειγμα πολίτη, ευθύνομαι για αυτό το τραγελαφικό θέαμα. Τα σκατά στο δέντρο!
Αυτή η παράλογη εικόνα όμως ταιριάζει με τον παραλογισμό της εποχής μας. Η αλήθεια αντιμετωπίζεται σαν ψεύτικη είδηση και οι αποκαλύψεις ως λασπολογία. Έχουν αντιστραφεί οι όροι στα πάντα.
Αυτό που δεν αντέχεται δεν είναι τόσο η κυριαρχία των φαιδρών και σκοτεινών δυνάμεων αλλά η αντιστροφή των ρόλων. Ο κλέφτης διώκει το νοικοκύρη και ταυτόχρονα κάνει κήρυγμα ηθικής περί τιμιότητας δικαιοσύνης και αξιοκρατίας. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει την αίσθηση προσανατολισμού του μαζί με τα αυτονόητα. Η έννοια του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο υποκειμενική. Η σύγχυση είναι τακτική παλιά και ο λαός την ονομάζει με την φράση «θολώνω τα νερά». Λοιπόν, αυτή η πρακτική έχει γίνει βασική στρατηγική αυτών που αποκτούν ή διατηρούν την αυθαίρετη εξουσία τους εις βάρους του δίκαιου του συνόλου.
Ο μέσος πολίτης σταδιακά νουθετείται υποσυνείδητα άλλα να νομίζει ότι πιστεύει και άλλα να επιδιώκει πραγματικά. Έτσι, ενώ υποτίθεται ότι μετά από τόσες μάστιγες ο πλανήτης έχει κατανοήσει και διαχωρίσει ηθικά κάποιες βασικές αρχές, στην πράξη τα όρια ξεπερνιόνται υπέρ του Εγώ που ασυνείδητα έχει προαχθεί στη σύγχρονη θεότητα.
Το δίκιο και το άδικο αναθεωρούνται όταν έρθουν αντιμέτωπα με το προσωπικό συμφέρον. Η αλληλεγγύη που υποτίθεται ότι αποτελεί ύψιστη πανανθρώπινη αξία έχει γίνει πλέον τουλάχιστον από άποψη στατιστικής αποκλίνουσα συμπεριφορά.Το εξοργιστικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που ακόμα αγωνίζονται για τα δικαιώματα των άλλων όχι μόνο δεν υποστηρίζονται, αλλά διώκονται με ανυπόστατες θεωρίες συνομωσίας ως μέρους κάποιου σκοτεινού σχεδίου. Δηλαδή έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Τα σκατά στο δέντρο και τα φύλα στο χώμα.
Αρχίζω και σκέφτομαι να παραδειγματιστώ από αυτήν την ειρωνική συγκυρία της τύχης και να ξεκινήσω ένα πρωτότυπο τρόπο διαμαρτυρίας. Τα σκατά στο δέντρο! Αν καθημερινά αποδεικνύεται η αμφισβήτηση κάθε αυτονόητου τότε και εγώ εμπράκτως και εμφατικά θα συμπεριφέρομαι όπως όλοι οι υπόλοιποι αλλά πιο δυναμικά. Θα παρκάρω στις αυλές των σπιτιών και στις θέσεις ΑΜΕΑ, θα κάνω κάμπινγκ σε σκουπιδότοπους και θα πετώ περήφανα τα σκουπίδια μου στα πάρκα. Θα κάνω αναρρίχηση σε πολυκατοικίες και μνημεία και θα ρίχνω τσιμέντο στο δάσος, θα κάνω φασαρία την νύχτα και θα κοιμάμαι την ημέρα. Θα καταπατώ ότι δεν μου ανήκει και θα καταγγέλλω όποιον με καταδίδει και θα αδικώ στο όνομα της τιμιότητας. Θα εγκληματώ και θα διαφεύγω στο όνομα της δικαιοσύνης και θα διαπρέπω αδικαιολόγητα στο όνομα της αξιοκρατίας. Ζήτω η νέα ηθική!
Ενθουσιασμένος και ικανοποιημένος με την μεταμόρφωση μου, περιφρονώ την παλιά μου ύπαρξη όπως η πεταλούδα την κάμπια. Ευτυχισμένος επιτέλους και ικανοποιημένος με τον εαυτό μου αισθάνομαι ότι η ζωή μου έχει επιτέλους νόημα. Απέναντι μου μία κοπέλα ετοιμάζεται να απορρίψει την σακούλα κοπροσυγκομιδής του σκύλου της στον κάδο. Βρίσκω την ευκαιρία που έψαχνα και επιτίθομαι χωρίς αναστολές.
«Μωρή απολίτιστη, δεν ντρέπεσαι καθόλου; Βρωμίζεις τον κάδο με τα ελεεινά σκατά του βρωμόσκυλου σου; Τα σκατά τα πετάμε στο δέντρο! Τα σκατά στο δέντρο. Άντε, αστοιχείωτοι!»
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 