Πάντα έπαιζα πολύ κακό σκάκι. Προσπάθησα μάταια, εκτός από τους κανόνες να μάθω κινήσεις, στρατηγικές, να κερδίσω έστω έναν αγώνα. Δεν ήταν η αγάπη μου για το σκάκι αλλά γιατί πίστευα ότι το μυαλό μου ήταν αρκετό για να κατακτήσει ως ένα βαθμό αυτό το τόσο ελκυστικό άθλημα. Ποτέ όμως δεν κέρδισα στο σκάκι. Τις μέρες του εγκλεισμού άρχισα να καταλαβαίνω τι φταίει.
Όλες αυτές τις μέρες προσπαθούσα να βελτιωθώ στο σκάκι. Δεν είχα κάποιον αντίπαλο αλλά χρησιμοποιούσα το internet και ένα βιβλίο με οδηγίες. Κάθε μέρα για μία-μιάμιση ώρα ασχολούμουν με αυτό. Όμως οι επιδόσεις μου δεν βελτιώθηκαν. Σε ΄παρτίδα απέναντι από τον υπολογιστή έχανα αμέσως ακόμα και όταν έπαιζα με τον ελάχιστο βαθμό δυσκολίες. Λίγες μέρες αφότου ξεκίνησε η καραντίνα, πρόσεξα τα πιόνια, όπως τα είχα στήσει πάνω στη σκακιέρα, πρώτη φορά τα είδα κάπως διαφορετικά. Όταν έχεις αγάπη για την λογοτεχνία και την συγγραφή η φαντασία σου δεν σε ρωτάει που θα πάει. Η δική μου φαντασία τρύπωσε μέσα στην σκακιέρα και την έκανε…άνω-κάτω. Ένα άθλημα που θέλει στρατηγική και πιστή τήρηση των κανόνων είναι δύσκολο να το κατακτήσει ένα μυαλό που το κυβερνάει η φαντασία.
Ήμουν μόνος πάνω από την σκακιέρα. Αν γινόταν μία δημοσκόπηση με θέμα:’’ Με τι θα παρομοιάζατε το σκάκι’’ πολλοί θα απαντούσαν με δύο διαφορετικούς στρατούς-πιθανόν έναν λευκών και έναν νέγρων- που προσπαθούν ο ένας να κατακτήσει το κράτος του άλλου. Το είχα σκεφτεί και εγώ αυτό παλιότερα. Τις μέρες του εγκλεισμού όμως μέσα στο μυαλό μου παρομοίασα τη σκακιέρα με δύο χώρες σε καραντίνα, στο κίνδυνο της πανδημίας. Με τις κινήσεις που μπορούσαν να κάνουν αλλά με άλλους κανόνες, άλλες στρατηγικές.
Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ότι όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα εξαιτίας της φαντασίας μου ή της ανίας του εγκλεισμού. Όμως άρχισα να παίζω ένα διαφορετικό παιχνίδι χρησιμοποιώντας το σκάκι. Και ήταν η πρώτη φορά που είχα αρχίσει να διασκεδάζω με το σκάκι. Δεν χρειαζόμουν άλλον παίχτη. Έλεγχα όλη τη σκακιέρα. Άρχισα με τα άλογα. Τα φαντάστηκα να κινούνται με τον τρόπο που κινούνται στη σκακιέρα όχι για να τα βγάλουν από τη σκακιέρα αλλά για να τα κρατήσουν μακριά από τα άλλα, να μην πάνω προς τα μαύρα, ήταν αγχωμένα γιατί ο Βασιλιάς τα κοιτούσε αυστηρά και σοβαρά αμίλητος. Τα μαύρα άλογα είχαν χάσει ήδη κάποια στρατιωτάκια και τρομαγμένα προσπαθούσαν να σώσουν τα άλλα.
Στους πύργους έδωσα εύκολο ρόλο. Να είναι μπροστά-μπροστά στις δύο άκρες της σκακιέρας, ο ένας απέναντι από τον άλλο. Ήταν σε επιφυλακή. Δεν κουνιόνταν αλλά ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να κινηθούν οριζόντια και να κλείσουν εκείνη την γραμμή, ώστε να μην περάσουν τα απέναντι πιόνια. Είτε για να μην περάσει αυτό που γινόταν στην απέναντι πλευρά της σκακιέρας, είτε για να μη έρθει κάποιος άλλος που δεν είναι καν πάνω σε αυτήν και την χαλάσει.Κάπου εκεί, οι αξιωματικοί. Αγχωμένοι, έτρεχαν από τη μία μεριά στην άλλη. Δεν μπορούσαν να πάνε ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Κινούνταν διαγώνια για να προλάβουν. Κι αυτοί φοβόντουσαν τον βασιλιά.
Φοβόντουσαν επίσης και την βασίλισσα που έτσι όπως ήταν κάνεις δεν κατάλαβε από που είχε έρθει. Όμως την φοβόντουσαν όλοι. Ακόμα κι ο βασιλιάς είχε αμηχανία. Η βασίλισσα πήγαινε μπροστά, πίσω, διαγώνια, πλάι. Έδινε διαταγές. Φρόντιζε η σκακιέρα να μείνει έτσι και μετά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα τους έβαζε ξανά σε σειρά για να γίνει το παιχνίδι όπως πριν. Έμειναν ο βασιλιάς και οι στρατιώτες. Για τον βασιλιά δεν ανησυχούσα. Με όλους τους προηγούμενους να κάνουν όλα αυτά, ήταν ήσυχος. Καθόταν στο πίσω μέρος της σκακιέρας. Που και που έκανε ένα βήμα μπροστά, δεξιά, αριστερά ή διαγώνια. Μετά γύριζε πίσω. Όσο για τους στρατιώτες….άλλοι φοβισμένοι, άλλοι κουρασμένοι , άλλοι θυμωμένοι..άλλοι έξω από την σκακιέρα..έμεναν στη θέση τους και περίμεναν χωρίς να ξέρουν πότε θα προχωρήσουν μέσα στη σκακιέρα.
Αυτό το παιχνίδι, ήταν κολλημένο όλες τις μέρες του εγκλεισμού. Κάποιες φορές τα μετακινούσα κιόλας. Έπαιζα συχνά αυτό το παιχνίδι. Ο λόγος για την κακή μου επίδοση στο σκάκι ήταν αυτός. Για να είσαι καλός σε ένα παιχνίδι ή μάλλον για να φτάσεις μέχρι τη νίκη, πρέπει να ακολουθείς τις νόρμες, την στρατηγική, και τη φιλοσοφία του. Όμως αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί πίσω από αυτά, ακόμα και στου πιο αθώο παιχνίδι υπάρχουν συμβολισμοί, μυστικά και σκοπός και κάποιες φορές προτιμάς να καταλάβεις απ’ το να κερδίσεις. Δεν λέω φυσικά ότι όλα αυτά τα βρήκα. Βρήκα όμως ένα ‘’παιχνίδι’’ που μου ταιριάζει καλύτερα.
Σε λίγες μέρες, βγαίνοντας-προσωρινά ή μόνιμα- από τον εγκλεισμό, θα αφήσω το σκάκι όπως το έφτιαξα στο προσωπικό μου παιχνίδι. Ανάλογα με την ροή των γεγονότων θα αλλάζω τα πιόνια. Σε αυτό το παιχνίδι δε χρειάζεται συμπαίκτης. Ούτε νικητής. Ίσως ανάμεσα στους παίχτες του σκάκι, κάποιοι φοβούνται το ‘’Πατ’’ περισσότερο από το Ματ.
Παναγιώτης Ζαφείρης
Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/panagiotis-zafeiris-rota-to-paramythi/
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 