ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΒΕΡΙΒΑΚΗ
Ο ΜΑΙΟΣ
Απόψε.
Θα συμφιλιωθώ
Με τη σκιά μου.
Θα της πω
Ευχαριστώ
Για εκείνα
Τα χρόνια
Που ακολουθούσε
Ακούραστα
Τα βήματα μου
Στους μεταμεσονύκτιους
Περιπάτους
Γύρω
Από τα θυμιασμένα μάρμαρα.
Απόψε.
Θα συστήσω
Τον εαυτό μου
Στη ξεχασμένη φωτογραφία
Που κρύβεται
Σ’ εκείνο
Το βιβλίο
Που δεν έχει τέλος.
Απόψε.
Θα μιλήσω
Για μένα
Έτσι όπως
Δεν τόλμησα
Τότε
Σ’ εκείνη
Την αγκαλιά
Που τρεφόταν
Και μεγάλωνε
Από την Σιωπή.
Είμαι.
Εκείνη
Που μάζευε
Τ’ άσπρα βότσαλα
Και που μετρούσε
Την άμμο
Πριν την βάλει
Στο τσουβάλι.
Είμαι.
Εκείνη
Που μάζευε
Ανοιξιάτικο αέρα
Και σπίθες
Από τα καστανά μάτια
Που σμίγανε κλεφτά
Στις απαγορευμένες ζώνες.
Είμαι.
Εκείνη
Που ήταν έτοιμη
Να χτίσει
Την ασπίδα
Που θα ένωνε
Την νιότη.
Είμαι εκείνη
Που θα κέρδιζε
Στην πάλη
Των αστρικών νεφώσεων.
Είμαι.
Εκείνη
Που θα μηδένιζε
Την Επανάληψη και το Πάντα.
Είμαι εκείνη
Που θα σε κρατούσε
Από το χέρι
Πριν
Να γίνεις
Άσπρο πουλί.
Βιάστηκες.
Έφυγες.
Άργησα.
* * *
Είμαι.
Εκείνη
Που απόψε
Θα συμφιλιωθεί
Με την Σκιά της.
Χριστίνα Βεριβάκη.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 