Ο Σπύρος Κήττας* για το μυθιστόρημα «Σημείο Μηδέν» της Κωνσταντίνας Χαριτάκη
Από την παρουσίαση του βιβλίου στο Στύλο Αποκορώνου
*Ο Σπύρος Κήττας είναι μουσικός-αρχιτέκτονας. Η εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου της Κωνσταντίνας Χαριτάκη «Σημείο Μηδέν», συνδιοργανώθηκε από τον Δήμο Αποκορώνου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Στύλου και τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς.
ΕΙΠΑΝ για για το βιβλίο:
«Το μυθιστόρημα με τίτλο ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ είναι ένα παράδειγμα θάρρους, δύναμης, αισιοδοξίας και ελπίδας, ένα δροσερό ανάγνωσμα στην ξηρή εποχή μας. Από κάθε του γραμμή, από κάθε του λέξη ξεπηδούν εκείνα τα συναισθήματα, ξεχασμένα από τους περισσότερους στις μέρες μας, τα μοναδικά όμως που μπορούν να μας ολοκληρώσουν και να μας ισορροπήσουν ως ανθρώπινα όντα. Η Αγάπη, η ανιδιοτελής φιλία, η αγνότητα των σχέσεων. Και ταυτόχρονα το κείμενο μας θυμίζει τις αστείρευτες δυνάμεις που κατέχουμε για να διεκδικήσουμε, να παλέψουμε για τις πραγματικές μας επιθυμίες, αρκεί να απαγκιστρωθούμε από την έννοια του δεδομένου. Όλα μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος, αν δεν αποδεχθεί το δεδομένο, αν δεν βυθιστεί μέσα στο υπάρχον, θεωρώντας το ως τετελεσμένο, αν δεν παραιτηθεί από τον αγώνα για το καλύτερο», Κυριάκος Κώτσογλου, Αντιπεριφερειάρχης Κρήτης στους τομείς Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
«Μέσα από μία ιστορία επανεκκίνησης, η Κωνσταντίνα Χαριτάκη μας εμψυχώνει και μας δίνει με χειροπιαστό τρόπο ένα παράδειγμα ανθρωπιάς, καθώς σμιλεύει την πρωταγωνίστρια του βιβλίου της έτσι που κάθε γυναίκα μπορεί να ταυτιστεί ή να τη νοιώσει και να την καταλάβει», Αργυρώ Μπενάκη, Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Αποκόρωνα.
«Το βιβλίο της Κωνσταντίνας Χαριτάκη αξίζει να διαβαστεί πλατιά, από όλους του φίλους του καλού μυθιστορήματος, καθώς μεταφέρει αξίες και ανθρωπιά. Στις σελίδες του παρελαύνουν τα υλικά με τα οποία ο άνθρωπος μπορεί να κάνει καλύτερη τη ζωή του», Χρήστος Τσαντής, συγγραφέας – σύμβουλος ψυχικής υγείας.
«Με το βιβλίο της Κωνσταντίνας ταξιδεύεις, νιώθεις ότι περπατάς στα πολυτραγουδισμένα σοκάκια των Χανιών αλλά και της Ζακύνθου, βλέπεις με τα μάτια των ηρώων του βιβλίου, τα ιστορικά κτίρια και μαθαίνεις την ιστορία τους. Ακούς να τραγουδιέται ο Ερωτόκριτος, χορεύεις μαζί τους ηρωικούς χορούς, όπως τον πεντοζάλη, αλλά και ερωτικούς, όπως τη σούστα και στο τέλος παίρνεις και ένα μάθημα ζωής«, Μαρία Καλουδάκη, φιλόλογος.
«Aν είναι να γίνουμε πρόβατα, ας είμαστε τουλάχιστον μαύρα»..
…Ο έρωτας γεννιέται μέσα από αντίξοες συνθήκες και τυχαία περιστατικά και δίνει μάχη για να επιζήσει όπως ένα νεογέννητο μωρό που παλεύει μέσα σε μία θερμοκοιτίδα, τα καταφέρνει όμως τελικά και μεγαλώνει καταλαμβάνοντας την καρδιά και την ψυχή της Αλεξίας. Και τελικά αυτός ο έρωτας, ο πραγματικός θα γίνει το καύσιμο για την καινούρια της ζωή, μέσα στην οποία οι κύκλοι της θα συνυπάρχουν με κύκλους αγαπημένων προσώπων και σαν γρανάζια θα λειτουργούν αρμονικά μέσα σε έναν μηχανισμό αγάπης, σεβασμού και ευτυχίας.
«Aν είναι να γίνουμε πρόβατα, ας είμαστε τουλάχιστον μαύρα»… Είναι η φράση που στριφογυρίζει μέσα στο μυαλό της Αλεξίας και που την κάνει τελικά να αποφασίσει να πάρει την τύχη στα χέρια της.
Μεγαλωμένη μέσα σ’ ένα μεσοαστικό περιβάλλον των Χανίων μαζί με τις κολλητές φίλες της δημιουργούν ένα στενό κύκλο με επίκεντρο το κέντρο της αγαπημένης τους πόλης και αισθάνονται και οι τρεις σαν μαύρα πρόβατα, αφού μπορούν να ασκήσουν τουλάχιστον λίγη κριτική, όση τους επιτρέπεται, για την καθημερινότητά τους και να μιλούν για τα όνειρά τους.
Η ηρωίδα προσπαθεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν να ζήσει μέσα στον παραλογισμό μιας πατρίδας που από την μία μεριά της ζητάει να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή μέσα σε μία νέα οικογένεια, την δική της και από την άλλη την κρατάει όμηρο μέσα στην επαγγελματική αβεβαιότητα.
Πώς είναι δυνατόν να δεχτεί ότι ο γάμος της – αντί να είναι το κορύφωμα μιας σχέσης αγάπης – της ζητούν να θυσιάσει τα όνειρά της και τα ενδιαφέροντά της και να τον μετατρέψει σε μία πράξη μίσους;
Αισθάνεται δέσμια του «πρωτοκόλλου», ενός μηχανισμού καταπίεσης που με προφάσεις όπως «τι θα πει ο κόσμος» ή «έτσι είναι το έθιμο», προσαρμόζεται εύκολα σε κάθε νέα κατάσταση καταστρέφοντας ανθρώπινες ζωές και φτάνοντας στη υπέρτατη πράξη βίας την «βεντέτα» αυτοκαταστρέφεται αφήνοντας πίσω ανίατες πληγές.
Παρ’ όλα αυτά έχει ελπίδα για την Ελλάδα. «Όσο υπάρχουν ονειροπόλοι, ρομαντικοί, επαναστάτες και χαΐνηδες, τούτη η χώρα έχει ελπίδα».
Στην απόφασή της να πάρει την τύχη στα χέρια της βρίσκει απρόσμενα σύμμαχο τον πατέρα της, που μέσα από την πείρα μιας ζωής, πάνω απ’ όλα τον ενδιαφέρει η ευτυχία της κόρης του.
Τα εφόδια για την νέα της ζωή είναι η αγάπη για το νησί της, την Κρήτη και ιδιαίτερα για την πόλη της, τα Χανιά, που την ιστορία τους γνωρίζει καλά, κυρίως μέσα από τα σημαντικά κτήρια και την αρχιτεκτονική. Ξέρει να διαχωρίζει το «διαχρονικό» από το «εφήμερο». «Τέτοια έπιπλα δεν τα φτιάχνουν πια. Όλα τώρα είναι τυποποιημένα και τα ξύλα σαν από χαρτόνι.«
Μια νέα αρχή
Η Αλεξία φεύγει από το νησί της για να πάει σ’ ένα άλλο και ανάμεσά τους η θάλασσα, η Μεσόγειος που από ανέκαθεν ενώνει λαούς και τις ιστορίες τους το πέρασμα των οποίων έχει χαραχθεί από τα μνημεία, κυρίως αμυντικά τείχη και ναούς που μαρτυρούν και τις διαφορετικές θρησκείες που κατάφεραν να συνυπάρξουν για αιώνες μέσα σ’ αυτό το Μεσογειακό περιβάλλον και ίσως καλούνται τώρα να το ξανακάνουν ή μήπως η πραγματική πίστη δεν υπάρχει πια; Μήπως η πραγματική πίστη βρίσκεται στα λόγια της μικρής Μαργαρίτας που λέει «σ’ αγαπώ», σ’ ένα πλάσμα που δεν έχει ανθρώπινη μιλιά;
Στην Ντενίζ η Αλεξία αναγνωρίζει τον εαυτό της και τι θα είχε απογίνει αν δεν διάλεγε να ξεκινήσει έναν κύκλο διαφορετικό από αυτόν που ήταν γι’ αυτήν προδιαγραμμένος. Οι κύκλοι, αρχέτυπα συμβολίζουν την θηλυκή φύση και ο Wassily Kandinsky ζωγράφος εξπρεσιονιστής το γνώριζε και μιλούσε μέσα από αυτούς σε ανθρώπους φιλότεχνους και ανήσυχους όπως η Αλεξία. Εξάλλου η εξέγερση που την ώθησε στην καινούρια της ζωή είναι καθαρά μία θηλυκή υπόθεση.
Ο έρωτας γεννιέται μέσα από αντίξοες συνθήκες και τυχαία περιστατικά και δίνει μάχη για να επιζήσει όπως ένα νεογέννητο μωρό που παλεύει μέσα σε μία θερμοκοιτίδα, τα καταφέρνει όμως τελικά και μεγαλώνει καταλαμβάνοντας την καρδιά και την ψυχή της Αλεξίας. Και τελικά αυτός ο έρωτας, ο πραγματικός θα γίνει το καύσιμο για την καινούρια της ζωή, μέσα στην οποία οι κύκλοι της θα συνυπάρχουν με κύκλους αγαπημένων προσώπων και σαν γρανάζια θα λειτουργούν αρμονικά μέσα σε έναν μηχανισμό αγάπης, σεβασμού και ευτυχίας.
- Τιμή βιβλίου: τώρα 11,90 (περιέχει και το ΦΠΑ)
- Αγορά με αντικαταβολή: κόστος αποστολής 3,00 (για το Νομό Χανίων), 4,00 (για Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Λασίθι), 5,00 (για την Ελλάδα, εκτός Κρήτης).
- Αγορά με εξόφληση μέσω τράπεζας: κόστος αποστολής 2,00 ευρώ.
[Λογαριασμός κατάθεσης] Εθνική: 489/006615-04
και IBAN GR95 0110 4890 0000 4890 0661 504
Η Κρήτη, τα μνημεία και η Ιστορία της, έχουν τη δική τους θέση στο βιβλίο της Κωνσταντίνας Χαριτάκη
Η Κρήτη, πλούσια σε Ιστορία εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης έχει μία επίσης πλούσια μαρτυρία των πεπραγμένων από ανθρώπους που την κατοίκησαν μέσα στα χρόνια. Το παραδοσιακό Κρητικό σπίτι είναι απλό, δίχωρο ή μονόχωρο ανάλογα με το μέγεθος της οικογένειας, εσωτερικά με ένα ή δύο τόξα, απόλυτα προσαρμοσμένο στην αγροτική- κτηνοτροφική χρήση και με οντάδες που αποτελούν τα υπνοδωμάτια, ενώ στον κυρίως χώρο, εκτός από τις καθημερινές δραστηριότητες των γυναικών φυλάσσονται τα ζώα και οι ζωοτροφές. Σκεπάζονται με δώμα από ξύλα και λεπίδα. Τα ανοίγματα είναι μικρά κυρίως για αμυντικούς λόγους και οι αυλές μεγάλες όλες σχεδόν με φούρνο και σοφή δενδροφύτευση και προσανατολισμό για προστασία από τα καιρικά φαινόμενα. Τα έπιπλα είναι λιτά ξύλινα λαξευμένα με τσεκούρι ή σκεπάρνι και ενίοτε οι καναπέδες είναι κτιστοί.
Η πλούσια ιστορία του νησιού καταγράφεται στο βιβλίο μέσα από τα σημαντικά μνημεία, πλήθος των οποίων υπάρχουν στην περιοχή των Χανίων και ειδικά στον Αποκόρωνα και αξίζει να αναφέρουμε μερικά.
Από την Υστερομινωική περίοδο υπάρχουν οι θολωτοί τάφοι του Στύλου που ανακαλύφθηκαν το 1961 και της Φυλακής το 1981. Η αρχαία Άπτερα ήταν σημαντική πόλη-κράτος κατά τον 7ο πχ αιώνα. Στον ίδιο χώρο υπάρχουν ερείπια Ρωμαϊκής δεξαμενής και θεάτρου. Στις Βρύσες υπάρχει πέτρινη γέφυρα της ιδίας περιόδου (Ελληνιστικής) γνωστή με την ονομασία Ελληνική καμάρα. Στην Αλμυρίδα υπάρχουν ερείπια παλαιοχριστιανικού ναού (6ος μ.χ αιώνας) με ψηφιδωτό δάπεδο τεχνοτροπίας που παραπέμπει στο ψηφιδωτό δάπεδο του παλαιοχριστιανικού ναού Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου στους Αρμένους και πιστεύεται ότι δα δύο δάπεδα έγιναν από τους ίδιους τεχνίτες. Στους Αγ. Ιωάννη Θεολόγο και Αγ. Νικόλαο είναι αφιερωμένος και ο δίκλιτος ναός στον Στύλο, με τοιχογραφίες του 13ου αιώνα.
Σε κοντινή περιοχή του Στύλου βρίσκεται ο ναός της Παναγίας Ζερβιώτισσας που το αρχαιότερο τμήμα της κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα από μοναχούς της Πάτμου που μάλλον ανήκαν στο τάγμα των Ιωαννιτών. Ο ναός ολοκληρώθηκε το πρώτο μισό του 15ου αιώνα έπειτα από ανακατασκευές παλαιότερων κτισμάτων που ξεκίνησαν τον 13ο αιώνα. Η κάτοψή του θυμίζει τρίκλιτη βασιλική και η σταυροειδής αρχιτεκτονική με τρούλο τον συγκαταλέγει στους πιο ενδιαφέροντες της Κρήτης.
Τον 11ο αιώνα ξεκίνησε επίσης η κατασκευή του ναού Αγ. Ιωάννη Κυριακοσελλίου. Αρχικά μονόχωρος, κεραμοσκεπής, κατά τον 13ο αιώνα έγινε σταυροειδής , ενώ τις αρχές του 20ου αιώνα προστέθηκε μία μονόχωρη επέκταση. Οι τοιχογραφίες έγιναν από σημαντικό συνεργείο καλλιτεχνών της Κρητικής σχολής γύρω στο 1230 με την τεχνική της νωπογραφίας.
Ο πύργος του Αγά Ιμπραήμ Αληδάκη στον Εμπρόσνερο μαρτυρά την καταδυνάστευση της Κρήτης από τους Τούρκους. Ο ίδιος, γνωστός γενίτσαρος για την αγριότητά του, φοβόταν μόνο τους Σφακιανούς που τον αψηφούσαν. Χτίστηκε αρχικά από τους Βενετούς και ανακατασκευάστηκε από τους Τούρκους. Πριν από την επανάσταση του 1866 πουλήθηκε στον γραμματικό του, απόγονοι του οποίου τον κατοίκησαν μέχρι το 1930. Στην διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου στέγασε την χωροφυλακή. Απαλλοτριώθηκε το 1962 από το Ελληνικό δημόσιο και κηρύχθηκε ιστορικό, διατηρητέο μνημείο.
Φώτο: Χρήστος Τσαντής
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 