Ο κήπος των ευχών*
Κουρασμένος από τις σκέψεις…
Καθισμένος σ’ένα μαρμάρινο παγκάκι, κοιτάζεις σκυφτός τα πόδια σου που διαγράφουν με αργές κινήσεις κύκλους στο χώμα.
Ακουμπάς απαλά τα χέρια σου, δεξιά και αριστερά στο παγκάκι και νιώθεις την υγρασία και την όμορφη δροσιά της νύχτας…
Αναρωτιέσαι πώς έφτασες εδώ;
Παίρνεις μία βαθιά ανάσα, με κλειστά μάτια… μήπως εκείνη σου δώσει την απάντηση που γυρεύεις. Μυρωδιές απ’το νυχτολούλουδο πλημμυρίζουν την ψυχή σου.
Άλλη μία! Σκέφτεσαι… και αναπνέεις βαθιά προσπαθώντας να εγκλωβίσεις αυτήν την όμορφη στιγμή σε κάθε κύτταρό σου.
Ανοίγεις τα μάτια…
Μία ήρεμη λίμνη υπάρχει μόνο λίγα μέτρα παραπέρα, αν και σκοτεινή, δεκάδες φωτάκια ζωγραφίζονται πάνω της.
Ένα δέντρο τεράστιο, που εμπνέει κύρος με πολλά κλαδιά και φύλλα, γέρνει ελαφρά προς τη λίμνη… λες και θέλει να βουτήξει μέσα της. Υπάρχουν πολλοί κάτοικοι στον κήπο που φλυαρούν, τριζόνια που τραγουδούν με τη δική τους αρμονία, έντομα και μικρά ζώα που νυχτοπερπατούν αμέριμνα…
Ένα πουλί περνάει από μπροστά σου, πετώντας με χορευτικούς ελιγμούς και κάθεται σε ένα κλαδί του τεράστιου δέντρου να ξαποστάσει…
Άξαφνα, το κλαδί σπάει! Το πουλί τρομάζει και φτερουγίζει αγχωμένο ενώ παράλληλα το κλαδί πέφτει μέσα στη λίμνη… μπλούμ!
Τα νερά ταράζονται και τώρα όλα τα φωτάκια που καθρεπτίζονταν αρχίζουν να κυματίζουν σαν τρελά.
Περιμένεις…
Περιμένεις , όλα να γίνουν όπως πριν…
Κοιτάζεις το δέντρο, το σημείο που έσπασε το κλαδί..
«Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν»… σκέφτεσαι και στρέφεις το βλέμμα από την άλλη.
Μία ταμπέλα: «Ο κήπος των ευχών», διαβάζεις.
Ένα ειρωνικό γέλιο σου βγαίνει αυθόρμητα… «ώστε έτσι ονομάζεται το μέρος;»… σκέφτεσαι. «Ίσως πρέπει κι εγώ να ευχηθώ κάτι, μα τι;»
Χιλιάδες σκέψεις εσώτερες πάλι σε κατακλύζουν.
Λες και σου δόθηκε μία ευκαιρία ξανά στη ζωή, που δεν πρέπει να χάσεις! Που δεν πρέπει να κάνεις λάθος!
Αρχίζεις και προσπαθείς πολύ…
Αν έχεις μόνο μία ευχή, πρέπει να είσαι σίγουρος. Μα τι να ευχηθείς; Τι θες περισσότερο;
Κι αν ευχηθείς κάτι και αύριο σκεφτείς κάτι άλλο που θα μπορούσες να ‘χες ευχηθεί;
Νιώθεις χαμένος πάλι… και μαλώνεις τον εαυτό σου που αφήνει τη σκέψη σου αχαλίνωτη.
Βαθιά ανάσα…
«Ο κήπος των ευχών»… ξαναδιαβάζεις.
Άραγε είσαι εκεί για τον κήπο του τώρα ή για την ευχή του αύριο;
©2018, Μαρία Δασκαλάκη
*Το κείμενο της Μαρίας Δασκαλάκη γεννήθηκε στο πλαίσιο δραστηριοτήτων του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής και Αυτογνωσίας των Εκδόσεων Ραδάμανθυς, με συντονιστή τον Χρήστο Τσαντή
Φόρμα για δήλωση συμμετοχής στο Εργαστήρι
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 