*Από το βιβλίο ΓΥΝΑΙΚΑ – 17 Κείμενα με προορισμό το θέατρο και αφετηρία τη Μουσική
Το 1959 ανεβαίνει από το Νέο Θέατρο, σε θεατρική απόδοση του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το έργο της Πηνελόπης Δέλτα «Παραμύθι χωρίς όνομα». Τη σκηνοθεσία υπέγραψε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και τη μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις. Το 1965 κυκλοφόρησε ο δίσκος, με τραγουδιστή τον Λάκη Παππά.
Ανδρομάχη:
Και τώρα μόνη… Ήθελα Έκτορα να έμπαινες λίγο στη θέση μου. Να ένιωθες τον πραγματικό πόλεμο της ψυχής μου, την αντίφαση των συναισθημάτων και της ύπαρξης μου.
Υπήρξα κόρη και τώρα δεν είμαι, υπήρξα αδερφή και τώρα δεν είμαι. Υπήρξα σύντροφος και μητέρα, και τώρα δεν είμαι τίποτα από αυτά. Υπήρξα δική σου, μα μου το στέρησαν και αυτό. Τι είμαι Έκτορα τώρα; Ποια είμαι; Ήσουν για μένα όλος ο Κόσμος και τώρα χωρίς τον κόσμο μου… πού είμαι;
Δεν ήταν θάρρος Έκτορα να πολεμήσεις, για χάρη των δικών σου ανθρώπων, εκείνον που τους αφάνισε. Ήταν ο φόβος σου να γίνεις θεατής στο να αφανίσει και άλλους. Θάρρος θα ήταν, γλυκέ μου Έκτορα, αν παρά το φόβο σου να φανείς ανάξιος των περιστάσεων, πολεμούσες δίπλα μου. Σ’ αγαπάω Έκτορα, θλίβομαι έως τα βάθη του είναι μου για το χαμό σου, διότι διάλεξες λάθος πόλεμο να πολεμήσεις.
Είμαι μόνη, Έκτορα… έγιναν όλα όσα φοβόσουν. Σκότωσαν το παιδί κι εγώ έγινα δούλα, μα δεν με νοιάζει η σκλαβιά του σώματός μου αλλά της ψυχής μου, από το «γιατί» που με κατατρώει. Αυτή είναι η πραγματική φυλακή μου.
Μου λείπεις. Μου λείπετε όλοι… Χαθήκατε όλοι. Έκανα ό,τι μπορούσα, «Δάσκαλός μου ήταν πάντα ο νους μου», θυμάσαι που στο έλεγα; Κάθε αρετή μου, έγινε ο χαμός μου. Πώς θα βρω το φως μου μέσα σε όλο αυτό το μίσος και το σκοτάδι αυτής της ξένης γης;
Το νιώθω χρέος μου, μα δεν έχω βρει τον τρόπο. Ο πόλεμος Έκτορα δεν έχει τελειώσει, τώρα αρχίζει. Και βρίσκομαι άθελα μου στη πρώτη γραμμή. Όλους εσάς που με ορίζατε θέτω σαν ασπίδα, όπλα μου η θέληση και η υπομονή μου, και σαν σημαία κρατώ την ανάμνηση του ότι υπήρξα. Δύσκολος πόλεμος Έκτορα, χωρίς στρατηγούς. Ένας πόλεμος που δεν φαίνεται, με εχθρούς του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Μα τι να κάνω, μόνο αυτό μου απέμεινε. Ο αγώνας…
*Τα κείμενα της έκδοσης προέκυψαν μέσα από μία σειρά αλληλεπιδράσεων στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής & Αυτογνωσίας των Εκδόσεων Ραδάμανθυς, στα τμήματα των Χανίων το 2018, με συντονιστή τον Χρήστο Τσαντή. Με τυχαία επιλογή, οι συμμετέχοντες εργάστηκαν πάνω σε κάποια μουσικά μοτίβα και τραγούδια, τα οποία προσεγγίζουν με διαφοροποιημένο τρόπο το θέμα «Γυναίκα», καλύπτοντας ορισμένες μονάχα απ’ τις αναρίθμητες φιγούρες της μέσα στους χρόνους και στις εποχές. Αφού πρώτα άκουσαν τα τραγούδια και επέτρεψαν στον εαυτό τους να επικοινωνήσει με το στίχο και τη μουσική – άλλοτε αποφεύγοντας κι άλλοτε αξιοποιώντας το ιστορικό πλαίσιο και τις συνθήκες μέσα στις οποίες γράφτηκε το καθένα από αυτά – έδωσαν σχήμα, λόγια και μορφή στο πρόσωπο της γυναίκας που αναδύθηκε από το πεντάγραμμο της δικής τους ψυχής.
Γράφουν: Νεκταρία Αθανασάκη – Ελευθερία Αποστολάκη – Ειρήνη Βοζινάκη – Ζαφειρία Γαβαλάκη – Μαρία Δασκαλάκη – Βαλεντίνα Καλογερή – Άννα Λειψάκη – Αργυρώ Λουλαδάκη – Βασιλική Λυραντζάκη – Αγγελική Μπεμπλιδάκη – Κώστας Μπουζάκης – Σμαράγδη Νικολακάκη – Χρυσάφω Παπαδάκη – Μαρία Φραγκάκη – Κωνσταντίνα Χαριτάκη – Μανόλης Χατζηπαναγιώτου – Άννα Χαχοπούλου
Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/a49-10-xaikoy-eyaggelos-royssos/
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 