«Μέσα στο αφράτο παιδικό μυαλό μου μεταπλάθονταν μαγικά το κάθε πράμα, πέρα από το λογικό, πολύ κοντά στη παραφροσύνη. Μα η παραφροσύνη αυτή είναι το σπυρί το αλάτι που δεν αφήνει τη φρονιμάδα να σαπίσει. Ζούσα, μιλούσα και πορευόμουν μέσα σ’ ένα παραμύθι, που το δημιουργούσα εγώ την πάσα στιγμή κι άνοιγα μέσα του δρόμους να περάσω. Δεν έβλεπα ποτέ το ίδιο πράγμα δυο φορές. Γιατί την κάθε φορά του ‘δινα καινούργιο πρόσωπο και γίνουνταν αγνώριστο. Ανανιώνουνταν κάθε στιγμή η παρθενιά του κόσμου…
…. Δοξάζω το Θεό που ζει ακόμα μέσα μου πολύχρωμο, πολύβουο, δροσερό, το παιδικό ετούτο όραμα. Αυτό κρατάει το μυαλό μου ανέγγιχτο από τη φθορά και δεν το αφήνει να μαραθεί και να στερέψει. Είναι η αγία στάλα, το αθάνατο νερό που δεν με αφήνει να πεθάνω. Όταν, γράφοντας, θέλω να μιλήσω για τη θάλασσα, για τη γυναίκα, για το Θεό, σκύβω απάνω στο στήθος μου κι αφουγκράζομαι τι λέει το παιδί μέσα μου, αυτό μου υπαγορεύει, κι αν τύχει κάπως να ζυγώσω με λόγια και να στορήσω τις μεγάλες ετούτες δυνάμεις-τη θάλασσα, τη γυναίκα, το Θεό-στο παιδί που ζει ακόμα μέσα μου το χρωστώ. Ξαναγίνομαι παιδί για να μπορώ να βλέπω με μάτια παρθένα, για πρώτη πάντα φορά τον κόσμο».
Νίκος Καζαντζάκης, «Αναφορά στον Γκρέκο»
Εκδόσεις Καζαντζάκη
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 