Για το χρυσό που σου ‘λεγα, κινήσαμε πριν χρόνια,

στο Ελντοράντο ψάχναμε, με ζέστες και με χιόνια…

Στο δάσος είπανε πολλοί, πως είναι εκεί θαμμένο,

το μέταλλο το λατρευτό, το «πολυαγαπημένο»!

Χρυσωρυχεία έσκαβαν, τη λάμψη του να δούμε,

δεν ξέραμε πως ψάχναμε, καρκίνο για να βρούμε…

Για ένα μεροκάματο, τη γη σου αν πουλήσεις,

η κάσα σου θα ‘ναι χρυσή, τα μάτια σου σαν κλείσεις…

Ο πιο καλός ο υπουργός, λέει πως έχει κρίση,

και την Ελλάδα μάνα μου, όλη θα την πουλήσει…

Χ. Τσαντής Μάρτης 2013