Πολλά έχουν γραφτεί για τη δύναμη της αγάπης, τη δύναμη της ενσυναίσθησης. Πως δυναμώνει, αλλάζει και μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά μπορούν να τη δουν καθαρά, να τη νιώσουν και να την εκφράσουν με τα μάτια, με τη ψυχή τους. Το βίντεο μιλάει στα Ισπανικά αλλά η γλώσσα που χρησιμοποιεί η εικόνα, μιλά σε όλα τα παιδιά του κόσμου, ανεξαρτήτως ηλικίας…χωρίς να χρειάζεται μετάφραση! Ένα βίντεο που θα μπορούσε να προσεγγίσει από μία άλλη, πολύ πιο θετική και δημιουργική πλευρά, το ζήτημα της σχολικής βίας, του ρατσισμού, της αποδοχής της διαφορετικότητας.

Απόσπασμα από την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη

Ο Ρόλο Μαίη ήταν ένας από τους πιο γνωστούς ψυχολόγους του εικοστού αιώνα, συνιδρυτής και χορηγός της Ένωσης Ανθρωπιστικής Ψυχολογίας, κάτοχος του Βραβείου Διακεκριμένης Καριέρας στην Ψυχολογία, της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας.

Ελεύθερη μεταφορά ομότιτλου διηγήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, από την Ελένη Αλεξανδράκη. Πρωταγωνιστεί η Όλια Λαζαρίδου. Μουσική: Νίκος Παπάζογλου, στίχοι: Πολυξένη Βελένη…

Παίζουν: Όλγα Δαμάνη, Χαρά Τσιόγγα

Η Νάνσυ Σπετσιώτη γεννήθηκε το 1981. Είναι τελειόφοιτη της σχολής κινηματογράφου του Α.Π.Θ. Επίσης ασχολείται με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων.

Βραβεύτηκε στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτρας

Η Νάνσυ Σπετσιώτη γεννήθηκε στη Λάρισα το 1981. Είναι τελειόφοιτη της Σχολής Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επίσης, ασχολείται με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων, για τα οποία έχει αποσπάσει βραβεία.

– Ορέ Δραγάτη, παλικαρά μου,

 άσε να πάω στη φαμελιά μου.

 Ποτές εγώ δεν έχω κλέψει,

 αλεπούδες μπήκαν στο κοτέτσι.

 

 – Πάψε ζαγάρι τα ψέματά σου

 κι είσαι τρανός ορνιθομάχος,

 το δείχνει εξ άλλου και η κοιλιά σου,

 πως είσαι των ορνίθων τάφος.

 

 – Ορέ Δραγάτη, παλικαρά μου,

 άσε να πάω στη φαμελιά μου,

 εγώ με κότες τί γυρεύω;

 εγώ αρνιά μονάχα κλέβω.

 

 – Ψέματα λες βρε ακαμάτη

 και μη μου κάνεις την Οσία,

 ποτέ δεν έφερες μια κότα

 να φάει και η εξουσία.

 

 

 

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
«σώπα».

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :»εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!»

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ….σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρείς το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα»

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!….