«Το Μαγκάλι», το μυθιστόρημα του Γιώργου Ηλιάδη, και τη συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν», της Χαρίκλειας Ντερμανάκη, παρουσίασε η εκπομπή «Με τα φτερά των βιβλίων ταξιδεύουμε». Περιλαμβάνει και αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις των Άννα Μουσογιάννη, Χρήστου Τσαντή, Γιάννη Κουτσομύτη, Σκεύω Μπιζιώτη, Ευαγγελία Σχοιναράκη, Μιχάλη Τζανάκη, Χαρίκλεια Ντερμανάκη, Μανόλη Χατζηπαναγιώτου.
Στο μικρόφωνο ο Χρήστος Τσαντής, κάθε Τρίτη απόγευμα 8 με 9.
Μπορείτε να ακούσετε εδώ την εκπομπή:
ΤΟ ΜΑΓΚΑΛΙ
Ο Ιορδάνης ετοιμάζεται να παρουσιάσει στην γενέτειρά του το πρώτο του βιβλίο. Το ταξίδι του από την Αθήνα στο Ηράκλειο και η επιστροφή στην Κρήτη έπειτα από αρκετά χρόνια, φέρνουν στην επιφάνεια τα παιδικά του χρόνια, με τις ιστορίες δίπλα στο μαγκάλι και τα πρώτα του βήματα στη ζωή. Το ταξίδι του αναπλάθει την ατμόσφαιρα μιας εποχής που χάθηκε, μα δεν διαγράφηκε από την ατομική και συλλογική μνήμη.
Ο αναστοχασμός του μας οδηγεί μακριά, ως τις ρίζες και τις απαρχές της γραφής και της ανάγνωσης, στη Κίνα, στη Βαβυλώνα, στην αρχαία Αίγυπτο, στην Αθήνα. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να συνταξιδέψει με τους Βυζαντινούς και, αργότερα, με τους σταυροφόρους στους «Δρόμους του Μεταξιού», να νιώσει την ατμόσφαιρα της πολιορκίας του Χάνδακα, να αναπνεύσει το ζωογόνο αέρα της Ιστορίας…
Το ταξίδι της επιστροφής του Ιορδάνη στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, δεν είναι απλό. Και αν αναρωτιέσαι πως σχετίζονται τα λαϊκά παραμύθια, η θρησκεία, το Παρίσι, ο Μάης του 1968, η Τρούμπα, ένας γάμος, ένα διαζύγιο και ένα βιβλίο, με τους Σουμέριους, τον Γουτεμβέργιο και την ιστορία της τυπογραφίας, τότε κάνε τον κόπο να διαβάσεις… Αν αναρωτιέσαι, θα πει πως και το δικό σου μαγκάλι σιγοκαίει ακόμα!
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Το μαγκάλι» είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Γιώργου Ηλιάδη. Το πρώτο του έργο, με τίτλο «Τα δυο πουγκιά», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς, απέσπασε πολύ θετικές κριτικές και αγκαλιάστηκε από τους φίλους του βιβλίου, ενώ ήδη ετοιμάζεται η δεύτερη έκδοσή του. Το δραματουργικό εργαστήρι που είναι εγκατεστημένο στο νου και την καρδιά τού συγγραφέα, μας χαρίζει ένα εξαιρετικό έργο. Ένα ταξίδι από την παιδική μας ηλικία και τη χώρα των παραμυθιών έως την προσαρμογή στις ανάγκες της αδυσώπητης καθημερινότητας.
Η πένα του Γιώργου Ηλιάδη δεν έχει ταίρι. Δεν μιμείται. Ήδη, με το δεύτερο κιόλας μυθιστόρημά του, κατοχυρώνει τον δικό του τρόπο γραφής και αφήγησης όπου ο σαρκασμός και η σάτιρα ευνοούν τον προβληματισμό και την αναζήτηση. Το ταξίδι του συγγραφέα είναι ένα κάλεσμα και – παράλληλα – μία απόπειρα να προσεγγίσουμε την ιστορία αλλιώς. Διαβάζοντας τις σελίδες, πιθανά, θα δούμε πως έχουν κάτι κοινό με τη δική μας προσωπική αφήγηση.
Χρήστος Τσαντής
«Μετά από το δεύτερο «τσίμπημα» του οίστρου, το κουδούνι του σπιτιού μου γράφει πλέον… «υποψήφιος συγγραφέας»! Εάν τριτώσει, θα κάνω επίσημη αίτηση στην ένωση συγγραφέων να με δεχτεί επίσημα στις τάξεις της. Για την ώρα, γράφει: ταλαιπωρημένος έμπορος», Γιώργος Ηλιάδης
Διαστάσεις 14,8 Χ 21, σελίδες 266
Δείτε εδώ για παραγγελίες του βιβλίου: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/giorgos-iliadis-to-magkali/
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ
…Τι κάνει τους ανθρώπους σκληρούς; Ακόμα κι αυτούς που ξέρεις ότι σε αγαπάνε. Σαν να θέλουν να μπουν βαθιά μέσα από το λούτρινο περίβλημα της ψυχής σου και να σου πακετάρουν όλα τα όνειρα! Αυτά που παλεύεις, αλλά κι αυτά που ξέρεις ότι εκεί θα μείνουν, ανεκπλήρωτα, ίσα-ίσα για να γλυκαίνουν τη σκέψη σου τις νύχτες, πριν σε πάρει ο ύπνος! Να τα πακετάρουν, να τα στήσουν συμμετρικά και να σου πουν: «Τα όνειρα είναι η ζάχαρη στον κουραμπιέ! Η ζάχαρη σκέτη δεν τρώγεται, ο κουραμπιές όμως τρώγεται και χωρίς ζάχαρη!» – όπου κουραμπιές, βάλε εσύ τη ζωή σου. Κι ακούς τη φωνή σου ξαφνικά να λέει: «Αφήστε ήσυχους τους… κουραμπιέδες μου, μωρέ! Όλοι σας! Κι εγώ σας αγαπώ, μα για το καλό και το κακό μου, εγώ είμαι υπεύθυνη πια. Μικραίνοντάς με, δεν γίνεστε κι εσείς μικρότεροι. Όλοι μεγαλώνουμε! Ψάξτε να βρείτε, αν σας έχει περισσέψει, λίγη ζαχαρίτσα κι ας είναι από παλιά! Από την εποχή που δεν φοβόσασταν να ζήσετε και να ονειρευτείτε. Βγάλτε ένα ονειράκι από το πακέτο του και κάντε το παντιέρα να αρμενίσετε! Οι ανοιχτές θάλασσες λιγοστεύουν!», Χαρίκλεια Ντερμανάκη.
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Άννα Διαμαντοπούλου: «…Το βιβλίο έχει χαρακτήρες γυναικών, χαρακτήρες και αλληλουχίες γεγονότων, όπου πάντα υπάρχει μία κορύφωση, η οποία είναι και το τέλος, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν επίλογοι. Είναι γυναικείες ιστορίες, που η κάθε μία κρύβει πίσω της πάρα πολλές γυναίκες. Δεν είναι μοναδικές ιστορίες· δίνονται με ένα μοναδικό τρόπο, αλλά πίσω τους θα βρεις γυναίκες σε κάθε σημείο της Ελλάδας. Είναι ο χαρακτήρας της κάθε γυναίκας που κάνει τη μοίρα της, αλλά την ίδια στιγμή σταυρώνεται για τα ήθη, τα έθιμα τα ανυπέρβλητα «πρέπει», που της έχουνε φορεθεί από την πρώτη στιγμή που μπαίνει στη ζωή. Είναι η γυναίκα της προηγούμενης γενιάς, είναι η γυναίκα η σημερινή, είναι η γυναίκα της επόμενης γενιάς…».
Γιώργος Φλωρίδης: «…Αν αγαπώ κάτι στα βιβλία είναι, όταν την ώρα που τα διαβάζω ο νους αρχίζει τις παράλληλες διαδρομές κι ανακαλεί όμορφες φράσεις και εικόνες, άλλοτε προσδιορισμένες, άλλοτε απροσδιόριστες, αλλά που σίγουρα προκαλούν μοναδική συγκίνηση. Οι ιστορίες της Χαρίκλειας, αυτά τα μικρά, πανέμορφα παιδιά της, που αρνούνται να μεγαλώσουν, το πετυχαίνουν αυτό…».
Χρήστος Τσαντής: Οι ιστορίες της Λίας είναι φωτογραφικές αποτυπώσεις στιγμιότυπων της ζωής. Η συγγραφέας λειτουργεί σαν φωτογράφος συναισθημάτων, συναισθηματικών καταστάσεων, με πυρήνα τη γυναίκα. Τη γυναίκα της καθημερινότητας, της διπλανής πόρτας, τη γυναίκα που πολλές φορές είναι αόρατη. Μέσα στις «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» υπάρχουν και κάποια κείμενα πρωτοποριακά θα έλεγα, που τα βάζουν με ορισμένα πολύ δυνατά στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Και μόνο για αυτό, θα της έλεγα μπράβο γιατί τόλμησε να αναδείξει πλευρές που συνήθως αποσιωπώνται. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η γραφή της, ο λυρισμός και ο ρεαλισμός της, είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδέει βιώματα, καταστάσεις, συναισθήματα και μυθοπλασία σε μία νέα σύνθεση.
Μιχάλης Τζανάκης: «Πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων που έχουν ως κοινό παρανομαστή τον καθημερινό ηρωισμό της γυναίκας, της γυναίκας που αντιστέκεται, της γυναίκας που επιμένει, παραφράζοντας τους στίχους του Σαββόπουλου».
Βαγγελιώ Σχοιναράκη: «Το βιβλίο της «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν», είναι ένα βιβλίο με μικρά διηγήματα βγαλμένα από τη ζωή. Όπως είπε και ο κ. Τζανάκης, τα 21 διηγήματα αναφέρονται στις γυναίκες και μόνο ένα θα έλεγα ότι αναφέρονται σε άνδρα. Τα θέματά τους είναι παρμένα από τα προηγούμενη χρόνια αλλά και από την καθημερινότητα της σημερινής εποχής. Η Λία Ντερμανάκη έχει γράψει ιστορίες από την καθημερινότητα των γυναικών που συνεχίζουν να παλεύουν αλλά και ιστορίες που ενώ θα περίμενε κανείς ότι έχουν διαδραματιστεί τον προηγούμενο αιώνα, είναι καθημερινές, σύγχρονες… Αυτές οι γυναίκες προσπαθούν, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, να αλλάξουν τα δεδομένα της εποχής και της ζωής γιατί ακριβώς θέλουν να είναι δυναμικά στο προσκήνιο, θέλουν να αναβαθμίσουν την ποιότητα ζωής της καθημερινότητάς τους, πολλές φορές μόνες τους, ή να γίνουν το εφαλτήριο προκειμένου τα παιδιά τους να δουν μια καλύτερη ζωή…».
Σκεύω Μπιζιώτη: «Έχω την τύχη να γνωρίζω τη συγγραφέα μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου της «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» και να κάνω ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο… Η συγγραφέας εξυμνεί την αγάπη που δεν μετριέται με λόγια, αλλά αρκεί να νιώθεις μέσα σου την αληθινή της μαγεία… Χείμαρρος συναισθημάτων στην αφήγηση της Λίας Ντερμανάκη. Συναισθήματα που ξυπνούν μνήμες, ζωντανεύουν και χορεύουν μαζί μας».
Γιάννης Κουτσομύτης: «Αυτό το βιβλίο με συγκίνησε γιατί είναι αληθινό. Δεν είναι ένα κατασκεύασμα εγκεφαλικό ενός λογοτέχνη που κλείστηκε στο σπίτι του και είπε θα κάτσω να γράψω μια νουβέλα ή ορισμένα διηγήματα. Για μένα είναι ένα πραγματικά, αληθινά ανθρώπινο προϊόν πόνου, συναισθήματος και εμπειριών, αφηγημάτων από παλιούς και ιστοριών που τείνουν να χαθούν αλλά ζουν μέσα μας, μέσα στα κύτταρά μας…».
Χαρίκλεια Ντερμανάκη: «Οι «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» θα μπορούσαν να αφιερωθούν στη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη, σαν μια μεγάλη συγνώμη εκ μέρους της κοινωνίας μας. Θα μπορούσαν όμως να αφιερωθούν και στην Έλλη Παπαεμμανουήλ, σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον τρόπο με τον οποίο τιμά την επιστήμη, την έρευνα και το γυναικείο φύλο.»
«Ιστορίες γυναικών, που δέχονταν τη βία των αντρών, είτε λεκτική, είτε σωματική, γιατί πίστευαν πως με αυτό τον τρόπο τις αγαπούσαν, ή πίστευαν πως και οι ίδιες τους αγαπούσαν,» Κωνσταντίνα Χαριτάκη, εκπαιδευτικός-συγγραφέας.
Λία λόγια από την συγγραφέα…
Γεννήθηκα στο Μόντρεαλ από γονείς μετανάστες. Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα έζησα στα Χανιά. Άρχισα να γράφω – να μουτζουρώνω μάλλον – στο χαρτί, πριν ακόμα μιλήσω. Είχα τη μεγάλη τύχη να μου μάθουν γράμματα, δάσκαλοι εξαιρετικοί, άνθρωποι φωτεινοί και ανήσυχοι. Σε αυτούς και στους γονείς μου χρωστώ την αγάπη για το διάβασμα, την αίσθηση του ταξιδιού που προσφέρει η μυρωδιά ενός δερματόδετου παλιού βιβλίου, τη λύτρωση που χαρίζει το άδειασμα της ψυχής πάνω σε ένα λευκό χαρτί. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, στο ΤΕΦΑΑ, ξαφνιάζοντας το φιλικό και συγγενικό μου περιβάλλον, που περίμεναν ότι θα σπουδάσω Φιλολογία ή Νομική. Κάποιες φορές το μετανιώνω, κάποιες άλλες χαίρομαι. Ο Αθλητισμός ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έτρεχα και μετά επέστρεφα σπίτι κι έγραφα, και όταν τα συναισθήματα με φουρτούνιαζαν και μ’ έπνιγαν, ξανάβγαινα έξω κι έτρεχα. Ταξίδεψα πολύ, μα τα ωραιότερα ταξίδια μου ήταν αυτά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοια ταξίδια διηγούμαι και σε αυτό το βιβλίο. Εύχομαι να ταξιδέψετε κι εσείς για λίγο, διαβάζοντάς το. Τη ζωή και την καθημερινότητά μου την μοιράζομαι με έναν άνθρωπο που ξέρει ν’ αγαπά απελευθερώνοντας, τον Παναγιώτη Βυτινιώτη. Το πιο όμορφο δημιούργημα αυτής της κοινής ζωής, το ποίημά μας, είναι η κόρη μας η Λαμπρινή-Αθηνά. Το βιβλίο αυτό, τους το αφιερώνω…
Δείτε εδώ για παραγγελίες του βιβλίου: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/charikleia-ntermanaki-istories-poy-den-ithelan-na-megalosoyn/
Δείτε εδώ για εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/neratzaki-me-agkathia/?lang=el
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 