Η καταιγίδα
Στην κακοκαιρία
Όλοι
Λουφάζουν στα σπίτια τους.
Το κρύο
Δεν σ’ αφήνει
Να βγεις στο δρόμο
Να περπατήσεις
Να μιλήσεις
Να καλημερίσεις
Ν’ ασπαστείς τον έρωτα
Να γκρεμίσεις τα τείχη.
Το κρύο
Δεν σ’ αφήνει.
Έτσι ισχυρίζεσαι.
Κάθεσαι υπομονετικά στον καναπέ
Περιμένοντας να περάσει η μπόρα
Βλέποντας TV και τρώγοντας τσιπς.
Καταπίνεις οτιδήποτε τοξικό.
Ποτά, λόγια, απαξίωση και ανέχεια.
Το βράδυ ξερνάς και το καζανάκι τραβάς.
Ρίχνεις χλωρίνη
Για να καθαρίσεις τη βρωμιά.
Προσωρινά.
Πίνεις χάπια
Για να φτιάξεις το στομάχι και το κεφάλι.
Τα απορρυπαντικά
Όπως και τα παυσίπονα
Καθαρίζουν, πάντα, προσωρινά.
Θες να φύγεις.
Το κρύο
Δεν σ’ αφήνει.
Έτσι ισχυρίζεσαι.
Η καταιγίδα
Μουσκεύει την πόλη, τα κρεβάτια
Τις ιδέες, την μοναξιά, την απελπισία.
Κάποιοι μάγκες κυκλοφορούν στο δρόμο
Δίχως ομπρέλα.
Τη βροχή δεν τη συμπαθεί κανείς.
Μόνο κάτι τρελοί την αγαπούν.
Εκείνοι, που δε φοβούνται το κρύο
Και να αφεθούν στο χάδι της παγωνιάς.
Ναι.
Υπάρχουν και οι Εκείνοι
Που φορώντας αδιάβροχα μπουφάν
Περπατούν τα στενάκια
Των αναστεναγμών και των αναστοχασμών
Πατώντας τις λάσπες
Προσπερνώντας τις βουρκιασμένες λακκούβες
Επιδιώκοντας να βρουν
Έναν άνθρωπο
Ένα σκοπό
Έναν προσδιορισμό
Μια φλόγα.
Ένα λόγο και τον αντίλογό του.
Ναι.
Υπάρχουν και Εκείνοι
Που το κρύο
Δεν τους καθηλώνει
Διότι έμαθαν
Να διατηρούν
Τη θέρμη
Μέσα στο κορμί και τη Ψυχή τους.
Υπάρχουν και εκείνοι
Που αποφάσισαν
Να γίνουν οι Ανυπότακτοι του Νου τους.
Χριστίνα Βεριβάκη
Χανιά, 27/1/2022
«...Και κάπως έτσι ο άνθρωπος κλείνει τα μάτια για να κοιμηθεί, να ξαποστάσει και να ονειρευτεί, όσα επιθύμησε ως παιδί, όσα ξέχασε ως έφηβος και όσα έζησε ως νέος σπόρος, πριν εκείνος ανθίσει για τον θάνατο. Και κάπως έτσι ο άνθρωπος μέσα στο όνειρο, σε πλαίσια ομιχλώδη, ακαθόριστα και μπερδεμένα έχει την ανάγκη να πλάθει ήρωες με ξεφτισμένα προσωπεία. Σ’ ένα όνειρο με Παντοκράτορες που κρατούν το κλειδί της Γνώσης, με Υπηρέτες που έχουν μάθει να ακολουθούν τα βήματα των άλλων επιθυμώντας θέση και ταυτότητα, με Σκιές και Φαντάσματα που ξυπνούν τις μνήμες και με Δαίμονες που αγκυλώνουν την επιθυμία, ζει ο άνθρωπος, ξανά και ξανά Σ’ Επανάληψη, με ζοφερότητα και αγωνία τις στιγμές που δεν υπολόγισε, που δεν αγάπησε, που δεν αγκάλιασε, που δεν συμφιλίωσε με τον εαυτό του. Ζει ξανά και ξανά Σ’ Επανάληψη όλα εκείνα, που αγνόησε, διότι έτσι του δίδαξαν, να προσπερνά όσα του φανερώνονται μπροστά του…».
Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/christina-verivaki-i-epanalipsi/
[…] Τι είναι πιο τρομακτικό;Η ειλικρίνεια ή η σιωπή;Και όταν η ειλικρίνεια αποφασίσει να μιλήσει, πόσες αλήθειες λέει τελικά; […]«Τίποτα καλό δεν γίνεται ενάντια στις επιταγές της καρδιάς, δηλαδή ενάντια στις επιταγές του ονείρου», έγραφε ο Γάλλος φιλόσοφος Γκαστόν Μπασλάρ, και η Χριστίνα Βεριβάκημοιάζει να το ξέρει καλά αυτό. Η συγγραφέας επαναφορτίζει λέξεις, αναμνήσεις, εμπειρίες, και τροφοδοτεί έναν αρμονικό «φανταστικό» διάλογο, που θα μπορούσε να είναι η εσωτερική συζήτηση που κάνουν πολλοί άνθρωποι με τον εαυτό τους. Η συνάντηση με τη ζωή, ο άγνωστος εαυτός μας, η αιώνια πάλη για να τον γνωρίσουμε… Ό,τι και να πούμε, θα είναι λίγο, για να σας παρουσιάσουμε μία νέα δημιουργό που καταφέρνει να μας μεταφέρει με το έργο της σ’ ένα τόσο γνωστό-άγνωστο σύμπαν.
Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/christina-verivaki-ta-onta1/
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 