ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΙΔΑΚΗ – Η ΚΑΡΕΚΛΑ

1ο βραβείο στο διαγωνισμό «Νίκος Καζαντζάκης», των Εκδόσεων Ραδάμανθυς, στην κατηγορία του θεατρικού έργου

Δείτε εδώ το βιβλίο με όλα τα θεατρικά που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΙΔΑΚΗ

Η ΚΑΡΕΚΛΑ

Τα πρόσωπα

ΥΠΟΥΡΓΟΣ (Ιωάννης Στουπίδης)
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (Μαρίζα Δεκανίκη)
ΑΓΟΡΙ (Νικόλαoς Στουπίδης γιος του υπουργού)
ΚΟΡΙΤΣΙ (Μαρία συμμαθήτρια του Νικόλα)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ (Σταύρος Φωτόπουλος)
ΚΑΡΕΚΛΑ

 

Ι

10.00 π.μ. Στο γραφείο του υπουργού Ιωάννη Στουπίδη
(Μπαίνουν μέσα δυο παιδιά)
ΚΟΡΙΤΣΙ: Πω πω! (κοιτάζει γύρω της).
ΑΓΟΡΙ: Δεν έχεις ξαναμπεί σε γραφείο;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Όχι τόσο μεγάλο!
ΑΓΟΡΙ: Είναι του μπαμπά μου.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και πού είναι ο μπαμπάς σου τώρα;
ΑΓΟΡΙ: Δεν ξέρω. Θα περιμένουμε.
(Κάθονται για λίγο. Το κορίτσι σηκώνεται και πηγαίνει προς το γραφείο).
ΚΟΡΙΤΣΙ: Να παίξουμε μουσικές καρέκλες;
ΑΓΟΡΙ: Πώς;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Να, με αυτή. Κοίτα τι ωραία και μεγάλη που είναι.
ΑΓΟΡΙ: Αυτή είναι η καρέκλα του μπαμπά μου! Αν του την πάρουμε θα θυμώσει.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Μα και εκείνη θέλει να παίξουμε μαζί της. Δες τη! Μου έκλεισε το μάτι!
ΑΓΟΡΙ: (Κοιτάει παραξενεμένος). Έχουν μάτια οι καρέκλες;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Όλα τα βλέπουν οι καρέκλες! Έλα. Θα παίξουμε για λίγο.
ΑΓΟΡΙ: Είναι πιο ωραία όταν είμαστε πολλά παιδιά και πολλές καρέκλες.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Πες ότι φτάσαμε στον τελικό εσύ και εγώ και ψάχνουμε τον νικητή.
ΑΓΟΡΙ: Άντε καλά. Αλλά δε θα κάνεις ζαβολιές.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Ούτε εσύ.
ΑΓΟΡΙ: Μουσική;
(Μπαίνει μουσική και τα παιδιά τρέχουν. Μόλις σταματάει η μουσική τρέχουν και τα δυο προς την καρέκλα και στριμώχνονται).
ΑΓΟΡΙ: Εγώ κάθισα πρώτος!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Όχι, με έσπρωξες για να καθίσεις!
ΑΓΟΡΙ: Ζαβολιάρα. Ψέματα λες.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Ναι; Πάμε ξανά λοιπόν. Μουσική;

(Ακούγεται πάλι η μουσική και τα παιδιά τρέχουν. Μόλις σταματάει η μουσική τρέχουν και τα δυο αλλά προλαβαίνει να καθίσει το κορίτσι).
ΚΟΡΙΤΣΙ: Νίκησα!
ΑΓΟΡΙ: Ναι, γιατί έτρεχες δίπλα από την καρέκλα. Δε μετράει.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Ζαβολιάρη! Ας έτρεχες και εσύ κοντά στην καρέκλα.
ΑΓΟΡΙ: Το τρέξιμο της κότας!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Είμαι εγώ κότα;
ΑΓΟΡΙ: Πάμε ξανά αν δεν είσαι. Μουσική;
(Ακούγεται τρίτη φορά η μουσική και τα παιδιά τρέχουν γύρω γύρω. Μόλις σταματάει η μουσική προλαβαίνουν να καθίσουν και οι δυο και αρχίζουν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλο μέχρι που πέφτουν και οι δυο).
ΚΟΡΙΤΣΙ: Ισοπαλία!
ΑΓΟΡΙ: Ισοπαλία χάσαμε ή ισοπαλία κερδίσαμε; Πονάει ο πισινός μου.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και ο δικός μου. Ας πούμε ότι κερδίσαμε.
(Πλησιάζει το αγόρι την καρέκλα. Υπάρχει ένας λεκές στην καρέκλα).
ΑΓΟΡΙ: Λέρωσες την ΚΑΡΕΚΛΑ.
ΚΟΡΙΤΣΙ: (Κοιτάζει τη σόλα των παπουτσιών της και μετά του αγοριού). Τα δικά σου παπούτσια ήταν.
ΑΓΟΡΙ: (Κοιτάζει τα παπούτσια του). Τώρα θα πας να τα πεις όλα. Μαρτυριάρα…
ΚΟΡΙΤΣΙ: Μπορεί να ήταν λερωμένη από πριν. Δεν είχαμε κοιτάξει.
ΑΓΟΡΙ: Ναι! Δίκιο έχεις.
(Την ξεσκονίζουν και οι δυο μαζί μέχρι που ο λεκές σχεδόν φεύγει).
ΑΓΟΡΙ: Μαλακή που είναι…
ΚΟΡΙΤΣΙ: Είναι βελούδινη. Έχει η μαμά μου φόρεμα ίδιο με την καρέκλα.
ΑΓΟΡΙ: Έχει και χρυσά ακουμπιστήρια για τα χέρια.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και μαξιλαράκι στην πλάτη.
ΑΓΟΡΙ: Ο θρόνος του βασιλιά.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Όποιος κάθεται σε αυτή την καρέκλα γίνεται όχι μόνο βασιλιάς! Γίνεται… γίνεται… Αρχιβασιλιάς!
ΑΓΟΡΙ: Σε αυτή θα καθίσω όταν γίνω αρχηγός και δε θα αφήσω ποτέ κανένα να μου την πάρει.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Όχι, θα καθίσω εγώ πρώτη και θα έχω φρουρούς και πολεμιστές και δράκους να μου τη φυλάνε!
ΑΓΟΡΙ: Θα καθίσω εγώ και θα γίνω βασιλιάς όλων των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών και των καιρών.
KΟΡΙΤΣΙ: Των καιρών;
ΑΓΟΡΙ: Ναι, θα αποφασίζω τι καιρό θα κάνει.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και εγώ θα γίνω βασίλισσα όλων των πλανητών, του σύμπαντος και του απείρου.
ΑΓΟΡΙ: Και εγώ θα είμαι του άπειρου απείρου.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και εγώ του άπειρου του απείρου του άπειρου άπειρες φορές από εσένα και το πρόλαβα. Φτου προ.
ΑΓΟΡΙ: Παίζουμε βασιλιά βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά; Αλλά θα κάνω εγώ τον βασιλιά.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Όχι, θα κάνω εγώ τη βασίλισσα γιατί είμαι η βασίλισσα του απείρου του απείρου στο άπειρο και το πρόλαβα.
ΑΓΟΡΙ: Ξέρεις πώς παίζεται;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Όχι
ΑΓΟΡΙ: Ε, τότε θα είμαι εγώ. Λοιπόν, θα ρωτάς βασιλιά βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά τι δουλειά; Εγώ θα απαντώ τεμπελιά. Μετά εσύ θα κάνεις μια δουλειά, πες ότι σκουπίζεις ή ότι μαγειρεύεις ή ότι ψαρεύεις αλλά χωρίς να πεις τι είναι, και εγώ θα πρέπει να μαντέψω και μετά θα σε κυνηγήσω, και αν σε πιάσω θα γίνεις εσύ βασιλιάς.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Α, θα με κυνηγάς εσύ πρώτος; Ε, τότε παίζω.
ΑΓΟΡΙ: Ξεκίνα.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Βασιλιά βασιλιά, τι δουλειά;
ΑΓΟΡΙ: Ξέχασες τα 12 σπαθιά.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Αφού δεν έχεις.
ΑΓΟΡΙ: Χωρίς τα 12 σπαθιά είναι λάθος το παιχνίδι.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Καλά, καλά…βασιλιά βασιλιά, με τα δώδεκα σπαθιά, τι δουλειά;
ΑΓΟΡΙ: Τεμπελιά.
ΚΟΡΙΤΣΙ: (Κουνάει τα δάκτυλά της).
ΑΓΟΡΙ: Γράφεις στον υπολογιστή… παίζεις πιάνο… κάνεις κουπεπέ σε μωρά…
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κουνάω τα δάκτυλά γιατί μούδιασαν!
ΑΓΟΡΙ: Δεν είναι δουλειά αυτό.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Το ξέρω. Τώρα θα αρχίσω. (Σκέφτεται. Αρχίζει να χορεύει).
ΑΓΟΡΙ: Χορεύτρια…(το κορίτσι κουνάει αρνητικά το κεφάλι). Πιλότος…αλλά έχεις λάθος τα χέρια…
ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν είμαι πιλότος (συνεχίζει να κινείται).
ΑΓΟΡΙ: Κολυμπάς;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Επίτηδες το κάνεις για να κάθεσαι στην καρέκλα. Σήκω. Έχασες.
ΑΓΟΡΙ: Ε, τι κάνεις;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Φοράω ειδικά παπούτσια!
ΑΓΟΡΙ: Πατινάζ; (Σηκώνεται την κυνηγάει. Κάθεται το κορίτσι στην ΚΑΡΕΚΛΑ)
ΚΟΡΙΤΣΙ: Σειρά σου!
ΑΓΟΡΙ: Βαρέθηκα.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Αδικία! Δεν έπαιξα εγώ τη βασίλισσα. Λέγε βασιλιά βασιλιά
ΑΓΟΡΙ: Βασιλιά, βασιλιά με τα 12 βρακιά (γελάει), τι δουλειά;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Σπαθιά!
ΑΓΟΡΙ: Βασιλιά βασιλιά, με τα κόκκινα βρακιά (γελάει πιο δυνατά).
ΚΟΡΙΤΣΙ: (σηκώνεται και τον κυνηγά) Είσαι βλαμμένο.
(Το αγόρι της παίρνει τη θέση. Αρχίζουν να τσακώνονται, να σκαρφαλώνουν στην καρέκλα μέχρι που την αναποδογυρίζουν).
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κοίτα τι έκανες.
ΑΓΟΡΙ: Εσύ την έριξες!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Εσύ την έσπρωξες! (πάει κοντά της και την ψαχουλεύει). Πονάς; Χτύπησες;
ΑΓΟΡΙ: Μιλάς στην καρέκλα; (πλησιάζει την καρέκλα). Πονούν οι καρέκλες;
ΚΟΡΙΤΣΙ: (Την χαϊδεύει). Μαλώναμε για την καρέκλα!
ΑΓΟΡΙ: Χαζομάρα, ε;
ΚΟΡΙΤΣΙ: (Γελάει). Φαντάσου οι μπαμπάδες μας να παίζανε μουσικές καρέκλες και να τσακώνονταν ποιος θα καθίσει στην καρέκλα!
ΑΓΟΡΙ: (γελάει). Καλά, αυτό θα ήταν φοβερό αστείο! Κοίτα, κάνω ισορροπία στο πόδι της καρέκλας!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κι εγώ το μπορώ! Αυτό, το κάνεις; (δείχνει ένα άλλο ακροβατικό)
ΑΓΟΡΙ: Ναι, αμέ. Εσύ αυτό; (δείχνει κάτι διαφορετικό).
(Συνεχίζουν με ασκήσεις ισορροπίας. Μέχρι που ακούνε θόρυβο από έξω).
ΚΟΡΙΤΣΙ: Γρήγορα! Έρχονται. Να σηκώσουμε την καρέκλα!
ΑΓΟΡΙ: Νομίζω ακούω τη φωνή του μπαμπά! Θα μας μαλώσει!
(Προσπαθούν και οι δυο μαζί).
ΚΟΡΙΤΣΙ: Δε θέλει να σηκωθεί. Είναι πολύ βαριά!
ΑΓΟΡΙ: Πώς τα καταφέραμε και τη ρίξαμε;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Να πάρουμε το τραπεζομάντηλο από εκεί και να την κάνουμε σκηνή, να κρυφτούμε από κάτω να μη μας βρουν;
ΑΓΟΡΙ: Ντόινγκ! Τι κοτσάνα! Δεν χωράμε να μπούμε και οι δυο κάτω από τη σκηνή και θα μας βρουν. Θα σηκώσουν το πανί και θα μας ξεσκεπάσουν!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Αν ήμασταν όμως τοσοδούληδες… σαν τον κοντορεβυθούλη ή τους 7 νάνους;
ΑΓΟΡΙ: ή τα στρουμφάκια;
ΚΟΡΙΤΣΙ: ή σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων;
ΑΓΟΡΙ: Ναι, αλλά είμαστε στο γραφείο του μπαμπά και τα θαύματα εδώ δεν πιάνουν.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Να, πάρε το μαγικό υγρό και πες Σουπερ Αοράτουμ!
ΑΓΟΡΙ: Τι να πω;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Σούπερ Αοράτουμ και θα γίνουμε αόρατοι!
(Κάνουν ότι πίνουν αλλά δε γίνεται τίποτα).
ΑΓΟΡΙ: Δηλαδή τώρα γίναμε αόρατοι; Αφού σε βλέπω.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και εγώ σε βλέπω. Αλλά είμαστε σίγουρα αόρατοι! (Διστάζει). Καλά, ας κρυφτούμε και πίσω από την κουρτίνα!

ΙΙ

10.30 π.μ. στο γραφείο του υπουργού Ιωάννη Στουπίδη. Μπαίνει μέσα φουριόζος ο υπουργός. Κοιτάει γύρω του. Βλέπει την καρέκλα του πεσμένη.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καλά άκουσα το θόρυβο! Ήθελα να ήξερα ποιος την έριξε. Μαρίζα;
ΜΑΡΙΖΑ: (μπαίνει με φόρα). Με φωνάξατε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ήταν κανείς εδώ πριν;
ΜΑΡΙΖΑ: Ήμουν για λίγο έξω. Δεν πρόσεξα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Και αφήνεις το γραφείο αφύλαχτο;
ΜΑΡΙΖΑ: Πετάχτηκα να παραγγείλω τυρόπιτες. Να σας βοηθήσω να τη σηκώσουμε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Να φωνάξεις τον Δημήτρη. Εγώ έχω τη μέση μου… Δεν είναι καλό σημάδι αυτό, Μαρίζα.
ΜΑΡΙΖΑ: Η μέση σας…να την προσέχετε.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Για την καρέκλα λέω. Δεν είναι καλό σημάδι που έπεσε.
ΜΑΡΙΖΑ: Άντε καλέ, πώς κάνετε έτσι για μια πεσμένη καρέκλα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν είναι η όποια ΚΑΡΕΚΛΑ, είναι υπουργικός θώκος, Μαρίζα!
ΜΑΡΙΖΑ: Υπουργικός τι;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πού να μάθεις τι σημαίνει θώκος στο χωριό σου…!
ΜΑΡΙΖΑ: Ό,τι και να ‘ναι, εσάς δεν σας κουνάει ποτέ τίποτα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σωστά…Κάθομαι γερά. Αλλά πάλι…ποτέ δεν ξέρεις. Πολλές φήμες ακούγονται…Είναι και ο ανασχηματισμός…
ΜΑΡΙΖΑ: Ποιος δίνει σημασία στις φήμες;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Όλοι την γλυκοκοιτάζουν αυτή την καρέκλα. Ποιος μπήκε και την έριξε; Κάτι θέλουν να μου πουν. Μια απειλή ίσως;
ΜΑΡΙΖΑ: Είστε υπερβολικός ή κάνετε τον υπερβολικό; Μ’ εσάς ποτέ δεν ξέρω…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αυτό είναι! Κάποιος επιβουλεύεται τη θέση μου. Και έριξε την καρέκλα. Θέλει να με ρίξει. (Ψάχνει τριγύρω). Και μου το δείχνει συμβολικά. Να δεις κάπου θα έχει αφήσει απειλητικό σημείωμα. Ψάξε και εσύ.
ΜΑΡΙΖΑ: Πόση φαντασία έχετε! Μα αν ρίξουν εσάς θα πέσει η κυβέρνηση…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Λίγοι νομίζεις το θέλουν αυτό; Κάποιος μπήκε εδώ κρυφά. Μπορεί να είναι από μυστικές υπηρεσίες. Να δοθεί εντολή να ερευνηθεί όλο το κτήριο. Μπορεί ακόμα και βόμβα να υπάρχει. Ειδοποίησε τον υπουργό δημόσιας τάξης, τον πρωθυπουργό, τα μίντια και τους σεκιουριτάδες. Μπορεί να κινδυνεύουμε. Και φώναξε του Δημήτρη να σηκώσει την καρέκλα. Πού τριγυρίζει πάλι; Κανείς στη θέση του πια; Πώς θα πάει μπροστά αυτό το κράτος; Άντε, τρέξε.
ΜΑΡΙΖΑ: Τρέχω!
(Φεύγει ο υπουργός και η γραμματέας από τη σκηνή. Μπαίνει ο φωτογράφος, βλέπει την καρέκλα αναποδογυρισμένη και την περιεργάζεται).
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Να κάτι ενδιαφέρον. Μια υπουργική καρέκλα πεσμένη. Δεν περιμένεις να τη δεις έτσι. Αξίζει ένα κλικ. (Αρχίζει να τραβάει από διαφορετικές οπτικές γωνίες την πεσμένη καρέκλα. Μπαίνει ο υπουργός)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μα πού είναι αυτός ο Δημήτρης; Εσείς; (κοιτάζει παράξενα τον φωτογράφο)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ο κύριος Αλεξίου; Ο νέος υπουργός;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κουνηθείτε από τη θέση σας! Τι λέτε, κύριε; Ποιος είστε; Άκου ο Αλεξίου; Από πού και ως πού υπουργός ο Αλεξίου;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Συγγνώμη! Εμένα μου είπαν να…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποιος είστε κύριε; Τι θέλετε;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Φωτόπουλος ονομάζομαι. Σταύρος Φωτόπουλος. Ήρθα για το πρότζεκτ…την φωτογράφηση…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποια φωτογράφηση;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Για την υπουργική καρέκλα. Έχω άδεια. Ορίστε, εδώ η περίληψη του προτζεκτ. (Δίνει ένα χαρτί. Όσο κοιτάει ο βουλευτής ο φωτογράφος εξηγεί), Φωτογραφίζω τους υπουργούς στην υπουργική τους καρέκλα. Είναι ένα πρότζεκτ αντίστροφο με εκείνο της Rineke Dijkstra.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Της ποιανής;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Της Rineke Dijkstra. Almerisa series είναι το έργο της. Βρίσκεται στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης! Φιλοδοξώ και μένα τα έργα μου κάποια στιγμή να φτάσουν εκεί!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι είναι το Μόμα;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Το μουσείο μοντέρνας τέχνης!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κύριε, είστε στο γραφείο μου, ψάχνατε…έλεος δηλαδή… τον Αλεξίου και μου λέτε ακαταλαβίστικα πράγματα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Η τέχνη…είναι ακαταλαβίστικη για πολλούς.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εν πάση περιπτώσει, μπορείτε να βάλετε ένα χεράκι να σηκώσω την καρέκλα γιατί αυτός ο Δημήτρης, γύρευε που βρίσκεται.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Και όμως, φωτογραφικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μια πεσμένη υπουργική καρέκλα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Βαλτός είσαι; Φτου, φτου, φτου.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ένας έκπτωτος υπουργός! Μια καρέκλα που πλέον αχρηστεύτηκε!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Θα αχρηστευτεί η όποια καριέρα σου αν συνεχίσεις έτσι. Θα βάλετε ένα χεράκι να σηκώσουμε την καρέκλα;
(Ανασηκώνουν την καρέκλα και οι δυο μαζί).
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μασίφ ξύλο. Βαριά. Επιβλητική. Απορρέει ευθύνη…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Λίγη ευθύνη νομίζεις έχει ένας υπουργός; Έχει ευθύνη στο λαό που τον εξέλεξε.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ε καλά, δεν αποφασίζει ο λαός για το ποιοι βουλευτές θα γίνουν υπουργοί.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αυτό μας έλειπε να τα αποφασίζει όλα ο λαός. Αλίμονο! Η εκλογή πάντως γίνεται με δημοκρατικές διαδικασίες. Λοιπόν, αγαπητέ;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Τι;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Λέω, τι θα κάνετε; Θα μείνετε κι άλλο εδώ; Ή θα με τραβήξετε μια επαγγελματική φωτογραφία; Να κοσμήσω τον τοίχο πίσω απ’ το γραφείο. Όπως έκαναν οι αυτοκράτορες στη Σίσυ!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ε, είπατε… Σίσυ;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, πριγκίπισσα Σισυ, έτσι ήταν ο τίτλος της ταινίας, τριλογία νομίζω, με τη Σνάιντερ. Και ο αυτοκράτορας της Αυστρίας, με ένα τεράστιο πορτραίτο πίσω από το γραφείο του. Πίνακας ζωγραφικής…αλλά τι να κάνουμε, εσείς είστε φωτογράφος. Ή ζωγραφίζετε κιόλας;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ε… Όχι. Μόνο φωτογραφίζω.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν πειράζει, αγαπητέ. Δεν είναι όλοι ζωγράφοι. Εγώ δέχομαι να ποζάρω! Ή…για μισό λεπτό… μήπως…αχα…εσείς είστε, ο τρομοκράτης που έριξε την καρέκλα. Και τώρα το παίζετε αθώος. Μαρίζα… τους σεκιούριτι, την αστυνομία!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Τι λέτε τώρα; Σας έδειξα και το χαρτί. Με προσβάλετε!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Και πού ξέρω αν είναι γνήσιο;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Να, εδώ. Δείτε και τις υπογραφές.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Χμ…(τις κοιτάζει προσεκτικά). Και αν είναι πλαστές; Ζούμε σε μια εποχή που το πλαστό φαίνεται πιο αληθινό από το αληθινό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Θα συμφωνήσω. Αλλά αυτό ανήκει στην κατηγορία του αληθινού αληθινού.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Είστε και καλλιτέχνης… Αλλά, να…πεσμένη καρέκλα. Αναστατώθηκα!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Οι καρέκλες αυτές δημιουργούν αναστάτωση. Θα έλεγε κανείς δεν είναι τόσο βολικές όσο φαίνονται!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι παλικάρι μου. Να μη σου τύχει τέτοια καρέκλα…Ευθύνες, έγνοιες… απλά είμαστε και κάποιοι που δεχόμαστε να θυσιαστούμε. Για το καλό του τόπου. Για την πρόοδο. Για ένα καλύτερο μέλλον.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Όλοι εσείς οι υπουργοί έχετε όραμα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Το δικό μου είναι πραγματικό. Να το αποτυπώσεις και αυτό με το φακό σου. Το όραμα του Ιωάννη Στουπίδη!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Στουπίδης;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν κάνατε καν το κόπο να κοιτάξετε το ταμπελάκι στην πόρτα; Ιωάννης Στουπίδης. Υπουργός Πολιτισμού!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ευτυχώς το γράφεται με ελληνικούς χαρακτήρες.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποιο;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Το επώνυμο. Στα αγγλικά θα ήταν Stupides. Ακούγεται κάπως…ειδικά χωρίς την κατάληξη.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πώς να στηθώ;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Καθίστε στην καρέκλα! Όπως θέλετε εσείς.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποιο προφίλ μου είναι καλύτερο; Να καθίσω έτσι; Ή έτσι;
(Ο φωτογράφος τραβάει πόζες).
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Όσο πιο φυσική είναι η στάση τόσο καλύτερα βγαίνει η φωτογραφία.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Να κάνω μια φυσική πόζα τότε. Να, έτσι; Καλός είμαι; Ή έτσι; Και τι θα τις κάνετε μετά τις φωτογραφίες;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Η έκθεση των φωτογραφιών, όποιες επιλεχτούν τελικά, θα γίνει σε αντιπαραβολή με τον τρόπο που κάθονται σε μια καρέκλα οι πρόσφυγες.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (τρομοκρατημένος) Οι πρόσφυγες; Και τι σχέση έχει μια υπουργική καρέκλα με τους πρόσφυγες; Η δική μας κυβέρνησή άλλωστε έχει δείξει στο θέμα μεγάλη ευαισθησία. Τους σταβλίσαμε όλους όμορφα και τακτοποιημένα!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ο φωτογραφικός φακός θα φωτίσει το θέμα από άλλη οπτική γωνία.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι αλλά να με κολακεύει αυτή η γωνία παρακαλώ, (ποζάρει).
(Μπαίνει μέσα η Μαρίζα).
ΜΑΡΙΖΑ: Δεν τον βρίσκω τον Δημήτρη κύριε υπουργέ. Διακόπτω κάτι;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ποζάρω. Παντρεύω τέχνη και πολιτική.
ΜΑΡΙΖΑ: Δηλαδή;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ένας υπουργός που θα γίνει έκθεμα σε μουσείο της Νέας Υόρκης. Γιατί κακά τα ψέματα αγαπητή. Η πολιτική είναι τέχνη και εγώ ως υπουργός πολιτισμού έχω μια θέση και στην τέχνη και στην πολιτική!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Νομίζω έχω τα κλικ που χρειάζονται. Ευχαριστώ για τη συνεργασία
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Περιμένω την εξέλιξη του έργου σας. Πιστεύω στα νέα παιδιά. Μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα!
ΜΑΡΙΖΑ: Είστε ο φωτογράφος που…χαίρω πολύ. Μαρίζα Δεκανίκη. Ιδιαιτέρα γραμματέας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Δεκανίκη είπατε;
ΜΑΡΙΖΑ: Ναι; Γιατί;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Τίποτα…περίεργοι συνειρμοί. Στουπίδης, Δεκανίκη, Υπουργός, Γραμματέας! Πώς να πάει μπροστά αυτή η χώρα;
ΜΑΡΙΖΑ: Δεν σας καταλαβαίνω.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Κάπως ενοχλημένα) Και εγώ κάνω ότι δεν σας καταλαβαίνω…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Σύντομα θα έχετε νέα για τις φωτογραφίες.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι…εσείς πάλι…Η ειρωνεία, αγαπητέ, δε θα σας βοηθήσει!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μα…εγώ.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Στο καλό φερέλπιδε νέε! Θα περιμένω την εξέλιξη των φωτογραφιών σου. (Ο φωτογράφος χαιρετάει και φεύγει).
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ. Αυτό είναι για σας. Λογικά θα σας έχει έρθει και σε mail αλλά με ειδοποιήσαν να σας παραδώσω και αυτή την επιστολή.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τα mail; Όχι δεν τα τσέκαρα ακόμα. Δουλειές, Μαρίζα, δουλειές. Έτυχε και η φωτογράφηση… Και όχι απλά για περιοδικά και εφημερίδες όπως συνήθως. Εδώ μιλάμε για τέχνη.
ΜΑΡΙΖΑ: Με θέλετε κάτι άλλο;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε…τυρόπιτες είπες πήρες, ε;
ΜΑΡΙΖΑ: Να σας φέρω;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μπα, θα βγω εγώ. Να ξεσκουριάσω κιόλας. (Αφήνει την επιστολή στο γραφείο). Θα το δω μετά αυτό.
(Φεύγουν από τη σκηνή ο υπουργός και η γραμματέας. Εμφανίζονται τα παιδιά πίσω από την κουρτίνα).
ΑΓΟΡΙ: Δηλαδή, τώρα είμαστε ακόμα αόρατοι;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Σίγουρα! Είδες να μας προσέξει κανείς; Άρα είμαστε αόρατοι!
ΑΓΟΡΙ: Αν έρχονταν κοντά στην κουρτίνα, δε θα μας έβλεπαν;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν ήρθαν όμως. Χαμπάρι δεν πήραν ούτε όταν έβηξες.
ΑΓΟΡΙ: Όταν οι μεγάλοι έχουν δουλειές, εμείς οι μικροί είμαστε πά-ντα αόρατοι…
(Βγαίνουν από τη σκηνή)

ΙΙΙ

12.00 μ.μ. στο γραφείο του υπουργού Ιωάννη Στουπίδη. Μπαίνει ο υπουργός κρατώντας μια τυρόπιτα και κάθεται στο γραφείο. Τηλεφωνεί και ανακατεύει χαρτιά στο γραφείο του. Έχει ανοικτό και τον υπολογιστή.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έλα! Έλα, ρε Καρφάκη! Ναι, πήζω…να διαβάσω λέει το νέο νομοσχέδιο, λες και θα λέει τίποτα καινούριο…ε, όπως πάντα, αλλάζει μια παράγραφος, μια πρόταση…ναι, μωρέ, θα το υπογράψω, σιγά μη κάθομαι να το διαβάζω όλο. Και κάτι άλλα μου ήρθαν στα αγγλικά…τα στείλανε και σε σένα; Να το κατεβάσω λέει από το mail. Δουλειά δεν είχα! Ε, θα τα υπογράψω κι αυτά, σιγά, τι θα λένε; Τα ίδια με τα προηγούμενα. Είναι και σελίδες…Δε βαριούνται να γράφουν; Τα διάβασες εσύ; Το ρεζουμέ; Α… και θα το υπογράψεις, ε; Μάλιστα. Για το άλλο, έμαθες τίποτα; Κάτι ψίθυροι για ανακατατάξεις, ναι, ανασχηματισμό… ξέρω εγώ… όσα φέρνει η ώρα… ναι, αυτή η Λέρα φταίει, τι πας μωρή και λες τα εξοδάκια σου; Ν’ ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου; Ν’ αρχίσουν τώρα να ψάχνουν τις πενταροδεκάρες που δίνουμε για τα τηλέφωνα και τα ταξί μας και να τις ονομάσουν σκάνδαλο; Περιμένουν στη γωνία λιμασμένα τα νιάνιαρα με τα προσόντα και καλά… επειδή έχουν εκεί ένα πληρωμένο μεταπτυχιακό και κάνουν κρα να πιάσουν καρέκλα… Είμαι ρατσιστής; Τι πώς τις πιάσαμε εμείς τις καρέκλες; Άλλο εμείς. Εμείς ανδρωθήκαμε στο κόμμα, τι τώρα το ίδιο είναι; Χύσαμε ιδρώτα, κάναμε αγώνες, καταλήψεις, βγήκαμε στους δρόμους, κολλήσαμε αφίσες, διαδηλώσαμε. Πάντως δε ξέρεις κάτι ε… λες… ε, ναι, εμείς δε θα ξέραμε; Άλλωστε είμαστε ο βασικός πυρήνας. Πού θα πάει χωρίς εμάς. Ε, ναι. Ε τι, παιδιά είμαστε; Πόζαρες εσύ; Καλή φάση ε…φαντάζεσαι να βρεθούν οι φάτσες μας σε μουσείο στη Νέα Υόρκη; Ναι, ρε, άλλο κύρος τώρα τι συζητάμε, ίσα και όμοια με τις εφημερίδες και τα περιοδικά; Τι να σου πω, καημένε… Τι ξέρεις εσύ από τέχνη; Τι ξέρω εγώ; Εγώ εκτιμώ τουλάχιστον. Έχω και έναν Μόραλη στο σπίτι. Μια περιουσία κόστισε αλλά είναι επένδυση. Αν πας για φαγητό πέρνα να πάμε μαζί. Άντε, σε κλείνω…

(Μπαίνουν τα παιδιά μέσα στο γραφείο).
ΑΓΟΡΙ: Μπαμπά;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Ξαφνιασμένος). Νικόλα; Τι γυρεύεις εδώ; Δεν θα έπρε-πε να είσαι σχολείο;
ΑΓΟΡΙ: Μας έφεραν εκδρομή;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Στο υπουργείο; Το νηπιαγωγείο;
ΑΓΟΡΙ: Δευτέρα πάω μπαμπά…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Α, ναι. Είσαι στο δημοτικό! Και τι; Έφεραν όλο το δημοτικό εδώ;
ΑΓΟΡΙ: Μόνο τη Δευτέρα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Να κάνετε τι;
ΑΓΟΡΙ: Ε, κάτι θα μας πουν για το υπουργείο. Ξέρω εγώ;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Και πού είναι οι δάσκαλοι; Έτσι σας ξαμολήσανε; Ωραίοι δάσκαλοι… Ε, ρε αξιολόγηση που τους χρειάζεται…
ΑΓΟΡΙ: Τώρα κάνουμε διάλειμμα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Α, γι’ αυτό υπάρχει φασαρία εκεί κάτω.
ΑΓΟΡΙ: Μπαμπά, η Μαρία ήθελε να δει το γραφείο σου.
ΚΟΡΙΤΣΙ: (Κοιτάει εκστασιασμένη). Πω πω!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Προς τον γιο του). Γιατί χάσκει!
ΑΓΟΡΙ: Δεν έχει ξαναδεί υπουργό!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Είναι αληθινός;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (γελάει). Μπα σε καλό σου. Τι ήθελες να είμαι;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Δηλαδή, είναι άνθρωπος; (τον αγγίζει).
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πλάκα έχει η φίλη σου!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κανονικός όπως ο δικός μου μπαμπάς; Αλλά ο δικός μου δεν είναι υπουργός. Είναι αρχιληστής! Όχι…τα μπέρδεψα… αρχί… αρχιλη…αρχιλο… αρχιλογιστής, αυτό είναι!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δε μπορούν όλοι να είναι υπουργοί! Αλλά τώρα καλά θα κάνετε να πάτε κάτω με τα άλλα παιδιά γιατί ένας υπουργός έχει πολλή δουλειά. Βλέπετε εδώ χαρτιά; Όλα πρέπει να τα διαβάσω. Λοιπόν, άντε πηγαίνετε κάτω να παίξετε. Να, Νικόλα. Πάρε και 20 ευρώ να πάρετε σοκολάτες από το κιλικίο. Να δώσετε και στους φίλους σας.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και εσείς θα είστε υπουργός για πάντα;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Όταν έχεις όραμα…
ΚΟΡΙΤΣΙ: Τι είναι το όραμα;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καλά…άλλη φορά τώρα. Εδώ είναι γραφείο, έχει δουλειά και εσείς θα έπρεπε να είστε με τους δασκάλους σας. Άντε, πηγαίνετε! Ξέρετε να πάτε κάτω ή να φωνάξω τη Μαρίζα;
(Ο Νικόλας γνέφει καταφατικά. Φεύγουν τα παιδιά. Ο υπουργός χα-ζεύει τα mail του αλλά ένα του τραβάει την προσοχή και σχεδόν πνίγεται με την τυρόπιτα)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Όπα…όπα όπα, τι είναι αυτά; (Ανακατεύει τα χαρτιά του. Βρίσκει την επιστολή. Ανοίγει, διαβάζει). Δεν είναι δυνατό…Δε γίνονται αυτά. Τι διάολο…με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα; Πότε έγιναν αυτά; Ποιοι αποφάσισαν; Πότε; (Παίρνει τηλέφωνο). Έλα! Εγώ είμαι πάλι. Ναι…Τα είδες τα mail; Ρε, τα έχω πάρει. Δε γίνονται αυτά έτσι στα καλά καθούμενα μια ωραία πρωία…Ναι, έλαβα και την επιστολή. Δεν την είχα προσέξει, ναι… μετά τα mail την είδα. Δηλαδή τώρα τι; Έτσι; Ναι, ρε, θα τον πάρω. Αν θέλω εγώ ρίχνω την κυβέρνηση. Τον Αλεξίου ρε, το πιτσιρίκι; Τι είναι ικανός; Γιατί έχει δοκιμαστεί; Σας έχει εντυπωσιάσει όλους…σιγά την ευφράδεια. Ο αρχιψεύταρος… Τι ανερχόμενος; Πλάκα μου κάνεις κι εσύ; Δουλεύει ώρες ατελείωτες; Λαμόγιο εκκολαπτόμενο είναι και αυτός… Κόλπα με μένα δε θα κάνουν. Και το ‘πα εγώ! Πεσμένη καρέκλα; Δεν είναι για καλό… Ναι…αν μάθεις κάτι άλλο… Για σένα δεν ακούστηκε κάτι, ε; Ξέρεις εσύ, κουφαλίτσα, να τα κρύβεις! Όχι, ρε…εγώ να πω για σένα; Πας καλά; Ναι, θα κάνω δυο κουβεντούλες. Τώρα, βέβαια, πότε; Δεν είναι καλή ιδέα; Δε θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Ναι, θα σε πάρω όταν μπορέσω. Κλείνω. (Ο υπουργός συνεχίζει να διαβάζει την επιστολή). Τα λαμόγια… θα τα ανακαλύψω. Παράξενο…σαν να με πληγώνει η καρέκλα (την κοιτάζει προσεκτικά). Στένεψε; Ή πάχυνα εγώ;
(Βγαίνει από τη σκηνή. Μετά από λίγο μπαίνει η Μαρίζα).
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ; (Κοιτάζει τριγύρω και μετά παίρνει τηλέφωνο). Ναι… κύριε Καρφάκη εσείς; Μόλις έφυγε από το γραφείο. Ναι… όπως είχαμε πει. Δηλαδή τώρα είναι σίγουρο αυτό; Δεν κινδυνεύω να χάσω τη θέση μου, ε; Μήπως κανονίσατε και εκείνο το επιδοματάκι από το κονδύλι…τι ποιο κονδύλι; Αφού μου το επιβεβαίωσε και ο κύριος Αλεξίου, μαζί λέει το συμφωνήσατε…ναι, από τον ειδικό λογαριασμό που λέγατε; Τέλεια… Αλήθεια; Καλέ σταματήστε… Σας είπε κάτι τέτοιο ο κύριος Αλεξίου; Αχ μη μου λέτε τέτοια… κοκκινίζω. Ναι κλείνω… άλλη στιγμή. Όχι δεν είναι κανείς εδώ…ναι θα σας κρατώ ενήμερο! (Βγαίνει από τη σκηνή).

 

ΙV

2.00 μ.μ. στο γραφείο του υπουργού Ιωάννη Στουπίδη. Μπαίνει ο υπουργός έξαλλος στο γραφείο.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κάνοντας βόλτες πέρα δώθε) Εγώ δεν έχω παραιτηθεί. Δε θα με στείλουν εμένα στο σπίτι έτσι… Δε… Ψυχραιμία! Ψυχραιμία!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Τρομάζεις ε; Κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποιος είναι; (κοιτάει γύρω του απορημένος να δει από πού έρχεται η φωνή). Δεν είμαι καλά… Ακούω φωνές; Βλέπω φαντά-σματα;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Όχι και φάντασμα! Απλά μια θεά!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποιος μιλάει; Ποια είσαι; Τι; (κοιτάζει γύρω του ανήσυχος).
ΚΑΡΕΚΛΑ: Δεν με αναγνωρίζεις; (γελάει).
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τρελαίνομαι ή τρελάθηκα ήδη;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Εδώ και χρόνια είσαι τρελός για μένα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποια είσαι; Τι θέλεις από μένα;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Εσύ θέλεις εμένα! Απεγνωσμένα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εγώ δεν ξέρω καν ποια είσαι; (γυρίζει τριγύρω). Από πού έρχεται αυτή η φωνή; Δεν είναι αστεία αυτά…
ΚΑΡΕΚΛΑ: Αν και ασέβεια έως προσβολή, θα σου συστηθώ. Εδώ κοίτα… Είμαι η καρέκλα! Ή, για μεγαλύτερη ακρίβεια, η ψυχή της καρέκλας.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Κοιτάει την καρέκλα σαν αποχαυνωμένος). Κουταμάρες. Η καρέκλα είναι ένα άψυχο πράγμα, δεν μιλάει.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Έ, όχι δα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εσύ είσαι…κι εγώ δε ξέρω τι… Έχω παραισθήσεις, δε μπορεί! Έλα…ψυχραιμία! Αναπνοές…έτσι! Κάποιος μου κάνει πλάκα! Εκμεταλλεύεται τη θέση μου, την κακή στιγμή, τα νεύρα μου τα τεντωμένα….το μυαλό μου ανακατεύεται!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Μπορεί! Μου αρέσει να κάνω νάζια σε όσους τρελαίνονται για μένα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εγώ;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Δεν είσαι θεότρελος για μένα; Με ποθείς περισσότερο απ’ οτιδήποτε!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δε ξέρεις τι λες!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Αλήθεια;! Εδώ δεν ήξερες ότι ο γιος σου πάει Δευτέρα τάξη!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πού το ξέρεις;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Εδώ ήμουν και άκουγα! Τα τελευταία χρόνια μόνο εμένα θέλεις.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιατί έχω υποχρεώσεις. Δεν κάθομαι λεπτό.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Ε, όχι δα! Αραγμένος πάνω μου είσαι!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχω τόση δουλειά…
ΚΑΡΕΚΛΑ: Οι δουλειές δε γίνονται αν κάθεσαι σε μια καρέκλα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ορίζεις όμως τους άλλους να τις κάνουν αν κάθεσαι στην καρέκλα τη σωστή.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Γι’ αυτό με λατρεύεις!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι νομίζεις ότι είσαι;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Μια δερμάτινη καρέκλα με βελούδινο καπιτονέ κάθισμα, ορθοπεδική πλάτη και χρυσές λεπτομέρειες σε ξύλο μασίφ μαόνι! Ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δε πάω καλά! Δεν μπορεί να μιλάω με μια καρέκλα! Ένα άψυχο πράγμα…
ΚΑΡΕΚΛΑ: Μα εσύ μου έχεις δώσει ψυχή. Την ψυχή και τη σκέψη σου. Είμαι ό,τι σημαντικότερο έχεις, ψέματα;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Είσαι ένα τίποτα. Πάψε.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Για ένα τίποτα αγωνιζόσουν όλα αυτά τα χρόνια;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έγινα υπουργός!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Σε έκαναν!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έφτυσα αίμα!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Και μπόλικο σάλιο …
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δουλεύω μια ζωή!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Έχεις δημόσιες σχέσεις. Είναι το ταλέντο σου!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν ξέρεις τι λες.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Ξέρω τι έχω ακούσει από τις καρέκλες των βουλευτών… κάτι έδρανα αλλά τα συμπαθώ.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν θα τα παρατήσω τόσο εύκολα.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Αλίμονο, αν χωρούσα στον τάφο σου θα μ’ έπαιρνες μα-ζί σου!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ανακατατάξεις, ανασχηματισμοί, αλλαγές, πόσα φέρνει μια ώρα;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Με ακούς; Τρίζω! Έρχεται ο Αλεξίου!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ο Αλεξίου…ε όχι δα!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Γιατί; Τον γουστάρω! Είναι όμορφος, πιτσιρίκος, έχει βιογραφικό αστέρι και είναι και δουλευταράς. Με αξίζει!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι ξέρεις εσύ από βιογραφικά;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Είναι στα απαραίτητα προσόντα για να μου κάτσει κάποιος. Έχω κι εγώ τα βίτσια μου… Μην κοιτάς που στη περίπτωσή σου έγιναν εξαιρέσεις!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τόσα χρόνια κάθομαι σε σένα και τώρα σου μύρισε καινούριος;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Αν έχεις τα προσόντα διεκδίκησέ με! Εδώ είμαι!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σε έχω ήδη!
ΚΑΡΕΚΛΑ: (τραγουδιστά). «Και πώς να με διεκδικήσεις, πρέπει φωτιές να διασχίσεις…»
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μερακλώσαμε; Τι παιχνίδια είναι αυτά;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Πολιτικά! Σαν τις μουσικές καρέκλες που παίζουν τα παιδιά!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μουσικές καρέκλες;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Ναι…βαράνε τα όργανα και τρέχουν υπουργοί και βουλευτές γύρω γύρω απ’ την καρέκλα. Και όταν πάψει η μουσική, νικάει όποιος κάτσει πρώτος!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κουταμάρες! Θα τηλεφωνήσω σε οικονομικούς παράγοντες του τόπου! Έχω δόντι εγώ.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Αλίμονο. Μασέλα ολόκληρη! Δε ξέρω αν το χρυσό σου δόντι μετράει διπλά.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σου κάνει καρδιά να καθίσει άλλος πάνω σου;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Με καταχράστηκες!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εγώ;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Χάρη σε μένα απολαμβάνεις πολλά. Παχυλό μισθό, πλη-ρωμένα αμάξια, βενζίνες, λογαριασμούς σταθερών, κινητών, ταξίδια, γεύματα και αν είχες μαλλιά θα είχες και κομμωτήριο δωρεάν!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τα έχουμε δουλέψει αυτά τα προνόμια. Που δε θα τα έλεγα προνόμια. Απλές διευκολύνσεις. Τόσες ευθύνες έχουμε… να παίρνουμε δηλαδή και το αστικό για να έρθουμε στη δουλειά; Να περιμένουμε στη στάση και να περιμένει μαζί και το όραμα για ένα καλύτερο αύριο;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Και άλλοι κάθονται σε καρέκλες σημαντικές αλλά δεν έχουν τα προνόμια που χαρίζω εγώ σε όσους μου κάθονται.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γίνεσαι χυδαία…Και πρόστυχη μαζί.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Πρόστυχη; Επειδή είμαι βαθιά μπορντό;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Επειδή δεν έχεις πρόβλημα να καθίσει άλλος πάνω σου.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Δε λέω όχι στις αλλαγές. Είμαι περίεργη να δω πώς θα συνεχίσει η ιστορία μου. Μπορεί ο επόμενος να με ερωτευτεί ακόμα πιο πολύ, να τρελαθεί τελείως για μένα, να κάνει τα πάντα! Έχει πλάκα! Όπως έκανες εσύ με τον προκάτοχό μου! Άλλος… καρεκλοκένταυρος, θυμάσαι;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Με συγκρίνεις με τον Μπαστουνάκη;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Ήσουν πιο καθαρός! Τουλάχιστον δε με γέμιζες με ψίχουλα και λαδιές.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αρχίσαμε τον παρατατικό;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Βλέπεις να υπάρχει μέλλοντας;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αν είσαι υπουργική καρέκλα είναι γιατί κάθομαι εγώ πάνω σου!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Αν είσαι υπουργός είναι γιατί κάθεσαι πάνω μου!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αν φύγω εγώ θα πετάξουν και σένα. Τι νομίζεις; Ο νέος θα ζητήσει καλύτερη καρέκλα. Καινούρια.
ΚΑΡΕΚΛΑ: (γελά). Όλοι θρόνους ονειρεύεστε! Και εγώ όσο να πεις φέρνω σε θρόνο.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αν δε συνεργαστείς μαζί μου, θα μείνεις άδεια!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Άδεια θέση; Ορφανή; Ω… δεν είναι στη φύση μου!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Θα βρεθείς παραπεταμένη σε καμιά αποθήκη με άχρη-στα γραφεία. Μη σου πω σε σκουπιδοτενεκέ. Φρόντισε λοιπόν να ρίξεις όποιον άλλο πάει να κάτσει πάνω σου.
ΚΑΡΕΚΛΑ: (γελάει). Να τραβηχτώ και να αφήσω τον πισινό του κ. Αλεξίου να καθίσει στο κενό; Δε θα το επέτρεπα ποτέ!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σύντομα θα καθίσω σε ανώτερη καρέκλα…θα σε συνθλίψω.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Καλέ μου… οι καρέκλες συνθλίβουν όχι εσύ τις καρέκλες! Πρόσεξε μη βρεθείς να κάθεσαι σε σκαμπό ή καταγής!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Είσαι αναιδής…
ΚΑΡΕΚΛΑ: Κάθε τι που το επιθυμείς με τόσο ζήλο μπορεί να γίνει αναιδές!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιατί;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Γιατί μπορεί! Είναι ωραίο να ξέρεις ότι σε ποθούν, ότι για σένα θυσιάζουν τα πάντα. Και ξέρεις ότι το αξίζεις… γιατί το κάθισμά που προσφέρεις είναι υπέροχο, εθιστικό, διεγερτικό. Δε ξέρεις πόσο θα διαρκέσει…και μετά, αχ αυτό το μετά, που δε μπορεί ο πισινός σας να συνηθίσει από τα μαλακά στα σκληρά, από το πούπουλο στην τάβλα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ένα τηλέφωνό μου και τα πράγματα θα διορθωθούν!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Ένας Στουπίδης! Τι καριέρα να κάνεις με αυτό το επίθετο;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ο πατέρας μου υπουργός εξωτερικών και ο παππούς μου υπουργός παρά τω πρωθυπουργό. Οικογένεια με πολιτικό ανάστημα…
ΚΑΡΕΚΛΑ:…του στούμπου! (γελάει)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι θόρυβος είναι αυτός;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Το γέλιο μιας καρέκλας! Ακούγεται σαν τρίξιμο ε; Μπρος λοιπόν, ένδοξε Στουπίδη… έλα, κάθισε πάνω μου! Θα σου βγάλω εγώ όλα τα δόντια και το χρυσό! Να δω μετά σε ποιον θα μιλήσεις φαφούτης…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν είσαι οδοντιατρική καρέκλα…
ΚΑΡΕΚΛΑ: Μπρος, κάθισε πάνω μου! Δεν μπορείς να με αποχωριστείς! Έλα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Κάνει βήματα προς τα πίσω). Με τρομάζεις! Φτου! Κουνήσου από τη θέση σου!
ΚΑΡΕΚΛΑ: Αυτό κάνω! Κουνιέμαι! Έλα που σου λέω… κάθισε!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δε μπορεί…κάνουν τα μάτια μου πουλάκια! Μοιάζεις με τη κουνιστή καρέκλα της γιαγιάς δίπλα στο τζάκι.
ΚΑΡΕΚΛΑ: (Γελάει παράξενα). Έλα! Έλα να σου νανουρίσω το μέλλον σου το πολιτικό. Έλα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δε νιώθω καλά, τι γίνεται εδώ;
(Η καρέκλα αρχίζει να μεταμορφώνεται. Βγάζει ιμάντες που κινούνται προς το μέρος του υπουργού)
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχω παραισθήσεις… Τι γίνεται;
ΚΑΡΕΚΛΑ: Έλα! Κάθισε στην καρέκλα…στην καρέκλα την υπουργική, την ηλεκτρική… Κάτσε να σε ψήσω…κάτσε να σε σβήσω…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φύγε…φύγε μακριά μου…μη με αγγίζεις… Κάποιος μου κάνει πλάκα. Βοήθεια… (φωνάζει δυνατά. Μπαίνει μέσα η γραμματέας)
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ; Κύριε υπουργέ; Είστε καλά;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχει βγάλει ιμάντες…θα με δέσει και θα μου περάσει τα ηλεκτρόδια, στις γάμπες και στο κεφάλι, θα μου το ξυρίσει και μετά το κόκκινο κουμπί…το ρεύμα θα με ψήσει…θα πεθάνω!
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ, τι λέτε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Δείχνει την καρέκλα). Δεν τη βλέπεις; Κοίτα πώς έρχονται οι ιμάντες της προς το μέρος μου…κουνιούνται σαν φίδια!
ΜΑΡΙΖΑ: Ποιοι ιμάντες;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μεταμορφώνεται, δε βλέπεις; Στάσου πιο πέρα μην σε αρπάξει!
ΜΑΡΙΖΑ: Ποιος;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Η καρέκλα…
ΜΑΡΙΖΑ: Η καρέκλα;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ναι, η καρέκλα! Τι με κοιτάς έτσι; Δεν βλέπεις;
ΜΑΡΙΖΑ: (Τον ακουμπάει). Κύριε υπουργέ, μου κάνετε πλάκα; Βλέπετε οράματα;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Όχι, αυτά δεν είναι οράματα. Εγώ έχω άλλο όραμα.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Κάθισε στην καρέκλα…κάθισε στην καρέκλα την υπουργική, την ηλεκτρική… Κάτσε να σε ψήσω…κάτσε να σε σβήσω…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Την ακούς; Με απειλεί πάλι!
ΜΑΡΙΖΑ: Ποιος;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Η καρέκλα ! Δεν ακούς;
ΜΑΡΙΖΑ: Μιλούν οι καρέκλες;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μιλούν και ορίζουν! Εσύ…εσύ και αυτή τα κάνατε όλα! Εσύ έφερες την επιστολή… εσύ θα πατήσεις το κουμπί της!
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ παραλογίζεστε…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Την επιστολή… εσύ την έφερες!
ΜΑΡΙΖΑ: Δεν την έγραψα όμως! Αν είχε τόσο κακά μαντάτα εγώ τι φταίω;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τα ξέρατε, τα συζητούσατε, γελάτε πίσω από την πλάτη μου…
ΜΑΡΙΖΑ: Φήμες. Τις ίδιες που ακούγατε και εσείς…φήμες ξέραμε.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εσύ τα έδωσες τα στοιχεία… Και δεν ξέρω με ποιον τα κανόνισες πίσω απ’ την πλάτη μου…ποιο σκουλήκι μου την έφερε. Γιατί είναι εκ των έσω σίγουρα… Κάποιος για να κρύψει τις δικές του βρωμιές ξεσκέπασε στις βρωμιές του άλλου…Θα τον ανακαλύψω όμως…
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ, όλα τα στοιχεία υπάρχουν online και έχουν όλοι πρόσβαση. Υπάρχει διαφάνεια στο σύστημα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φυσικά και υπάρχει διαφάνεια. Γι’ αυτήν παλεύουμε! Αλλά υπάρχουν και τ’ άλλα…τα κονδύλια που δεν τα έχουμε στο σύστημα… και έχεις βουτήξει κι εσύ τα χεράκια σου…εσύ και άλλοι. Και ξέρω αυτούς τους άλλους. Θα ανακαλύψω ποιος μου έκανε τη λαδιά, Μαρίζα μου…και θα τον περιποιηθώ!
ΜΑΡΙΖΑ: Εγώ είμαι αθώα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: …περιστερά! Και τώρα δηλαδή; Θα γίνεις ιδιαιτέρα του Αλεξίου. Τσουλάκι…
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ… δεν σας επιτρέπω!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Χα! Η Μαρίζα δε μας επιτρέπει πια! Χαίρεσαι που θα φύγω… όλοι χαίρεστε.
ΚΑΡΕΚΛΑ: Κάθισε στην καρέκλα…κάθισε στην καρέκλα την υπουργική, την ηλεκτρική… Κάτσε να σε ψήσω…κάτσε να σε σβήσω…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ύπουλο θηρίο δεν κάθομαι εκεί πια. Πάρτε την από εδώ! Πάρτε αυτή την καρέκλα…
ΜΑΡΙΖΑ: (πιο μαλακά). Κύριε υπουργέ… Είστε αναστατωμένος. Ελάτε μαζί μου έξω. Να ηρεμήσετε λίγο. Ελάτε.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Με κρατάς…
ΜΑΡΙΖΑ: Αν σας αφήσω θα πέσετε. Χρειάζεστε…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: …Δεκανίκι! Πώς θα πάει η χώρα μπροστά;
(Βγαίνουν έξω ο υπουργός με τη γραμματέα.)
ΜΑΡΙΖΑ (ΦΩΝΗ): Θα το φέρω εγώ από το γραφείο σας.
(Μπαίνει στη σκηνή η Μαρίζα και τηλεφωνεί).
ΜΑΡΙΖΑ: Ναι; Εγώ είμαι πάλι…Έπαθε κρίση, έκανε ότι έπαθε κρίση, ούτε και ξέρω. Δείχνει αναστατωμένος. Φοβάται την καρέκλα του! Ναι… έως αστείο! Μπα…μη νομίζετε… Δε θα κρατήσει για πολύ… Προληπτικός, προληπτικός αλλά και χοντρόπετσος. Εσείς τον ξέρετε καλύτερα… θα ξαναβρεί τη ψυχραιμία του. Και πολύ σύντομα μάλιστα! Δε θυμάστε τότε με το άλλο σκάνδαλο; Ναι εκείνο… και τότε θα έπαιρνε πόδι αλλά… Θα αρχίσει αυτός να ψάχνει…ήδη υποπτεύεται. Ναι, απλά σας ενημερώνω…ναι κλείνω. Με φωνάζει. Τώρα… Έρχομαι.
(Φεύγει η γραμματέας από τη σκηνή)

 

V

3.00 μ.μ. στο γραφείο του υπουργού Ιωάννη Στουπίδη. Μπαίνει ο υπουργός, αφού έχει περάσει η κρίση του. Πηγαίνει προς την καρέκλα με δισταγμό. Αρχίζει να την σκουντάει, να την κλωτσάει.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μπα; Δε μιλάς τώρα;
(Η καρέκλα παραμένει ακίνητη ως ένα έπιπλο χωρίς ψυχή πλέον).
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Παιχνίδια που κάνει το μυαλό όταν χάνει τη ψυχραιμία του… Άσε…θα κάτσω εδώ για καλό και για κακό. Αρκετές έγνοιες και φόβους μου έφερες.
(Μπαίνει ο Φωτογράφος στη σκηνή. Βλέπει τον υπουργό να κάθεται σε σκαμπό).
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ω! Αυτό και αν έχει φωτογραφικό ενδιαφέρον. Μου επιτρέπετε ένα κλικ;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ακόμα εδώ είστε εσείς; Τι σας έκανε πάλι κλικ;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ένας υπουργός σε σκαμπό! Από υπουργική καρέκλα σε σκαμπό!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Άκου να σου πω, πιτσιρίκο…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Υπό το πρίσμα της τέχνης αυτό είναι…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: …εφιάλτης! Και θα κρατήσει μόνο όσο κρατάει ένα όνειρο. Δηλαδή πολύ λίγο!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Επιτρέψτε μου αυτό το κλικ! Εσάς σε σκαμπό! Κάντε το για χάρη της τέχνης;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Για την τέχνη;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Το έργο μου θα συνομιλήσει με το Almerisa se-ries… Με τη διαφορά ότι αυτή η προσφυγοπούλα, η Almerisa καθόταν διαρκώς σε όλο και πιο στέρεες καρέκλες, από πλαστική σε ξύλινη, σε καρέκλα ολοένα και πιο σταθερή, ενώ ένας υπουργός από τα βελούδα φτάνει στα σκαμπό…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εγώ, σ’ εκείνη, δεν κάθομαι. Πολλές έγνοιες και τρομάρες μου έδωσε.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Πάντως εγώ σας βλέπω ψύχραιμο… Άκου-σα…δηλαδή στους διαδρόμους το έλεγαν…ότι…πώς να το πω… είχατε παραισθήσεις με την καρέκλα σας… πριν λίγο… ότι…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχουν γεμίσει τα υπουργεία με αργόσχολους κουτσομπόληδες…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Εγώ απλά άκουσα… φήμες …!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αυτές οι φήμες…πρέπει ένας υπουργός να τις χειρίζεται όσο γίνεται προς όφελός του! Ακόμα και τις κακές! Ξέρετε…ένας πολιτικός πρέπει να είναι και λίγο ηθοποιός. Τέχνη και πολιτική! Ειδικά σε χώρους με τοίχους τρύπιους και διάφανους!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Δηλαδή;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Θυμάστε όταν σας ανάφερα την αυτοκράτειρα Σίσυ; Σας έδωσα την εντύπωση του ρηχού… ω, μην το αρνιέστε, το είδα στο βλέμμα σας! Όσο εσείς με νομίζατε βλάκα, εγώ είχα χρόνο να σας παρατηρήσω! Αυτό είναι πολιτική!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Να φαίνεται στους άλλους ότι είσαι αδύναμος, ότι έχεις παραισθήσεις για μια καρέκλα, ενώ εξοικονομείς χρόνο για να σκεφτείς. Να παίζεις ρόλο και να αφήνεις τους άλλους να πιστεύουν ότι είσαι ο ρόλος που παίζεις ενώ εσύ οργανώνεις το επόμενο χτύπημά τους εκεί που δεν το περιμένουν!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Δηλαδή… ένα είδος πανικόβλητης…ψυχραιμίας;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ίσως και ψύχραιμου πανικού!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι αλλά.. οι φήμες; Είναι αληθινές; Σας έπαψαν ή φαίνεται έτσι;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Νεαρέ…ας πούμε ότι τώρα είναι μια κακή στιγμή. Μια κακή ώρα που θα περάσει. Θα επιστρέψω. Αλλά δε θα ξανακαθίσω σε αυτή την καρέκλα. Σε υψηλότερη οπωσδήποτε. Σε πιο ακίνδυνη και πιο ακλόνητη.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Τούτη είχε αστάθεια;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τούτη είναι για πέταμα…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Καρέκλα για πέταμα! Πεταμένες καρέκλες, στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη. Όπως στο έργο της Doris Salcedo; Την ξέρετε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιατί να ξέρω μία, με όνομα που θυμίζει γαϊδούρι; Άκου Ντορής…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Χίλιες πεντακόσιες τόσες καρέκλες, νομίζω 1550, αλλά δεν είμαι και σίγουρος, η μία πάνω στην άλλη μεταξύ δυο τοίχων. Να φτιάχνουν τοίχο οι καρέκλες…Μισό, να σας δείξω στο κινητό (δείχνει την εικόνα και ταυτόχρονα αυτή προβάλλεται στο πίσω τοίχο για να φαίνεται και στους θεατές).
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (ρίχνει μια ματιά). Και είναι αυτό τέχνη;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, άμα σου δημιουργεί σκέψεις και συναισθήματα.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εμένα απλά με τρομάζει μη περνά κανείς από εκεί κοντά και του έρθει καμιά στο κεφάλι! Να σαν εκείνο τον κακομοίρη… (δείχνει τον άνθρωπο στη φωτογραφία). Μα τέλος πάντων τι καθόμαστε και συζητάμε;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Φαντάζεστε αυτές οι καρέκλες να ήταν όλες υπουργικές! Πόσα μηνύματα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δηλαδή;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ξέρω εγώ… οι υπουργοί πέταξαν τις καρέκλες τους και άρχισαν πράγματι να δουλεύουν στον έξω κόσμο! Ή ίσως καρέκλες σε αχρηστία και μαζί με αυτές άλλοι τόσοι υπουργοί…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (κοιτάζει καλύτερα την εικόνα). Σιγά μη κάθονταν ποτέ υπουργοί σε τέτοιες καρέκλες. Αυτές είναι σαράβαλα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Από κάποιους που κάθονται σε κάτι καρέκλες σαράβαλα… από κάτι μαθητές και φοιτητές που ξεροσταλιάζουν μπροστά στα βιβλία και πυρώνουν την καρέκλα τους, από κάποιους τεχνίτες που σκύβουν και ασκούν τη τέχνη τους, από κάτι πληροφορικούς που φτιάχνουν τους κόσμους του μέλλοντος από εικόνες πιο αληθινές από την πραγματικότητα…από κάτι τέτοιες καρέκλες υπουργέ έρχεται συχνά η πρόοδος…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Παραείστε ρομαντικός, θα σας στοιχίσει…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Το όραμα, ναι, … στοιχίζει.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φυσικά γι’ αυτό θα το διεκδικήσω. Να μη χαθεί το όραμά μου, το όραμα σας, το όραμα όλων των νέων της πατρίδας μας… Αν με τραβήξεις σε σκαμπό θα στείλεις και αυτή τη φωτογραφία στη Νέα Υόρκη;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, μαζί με την άλλη σας.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Χμ, τράβα λοιπόν. Να καθίσω σε ένα σκαμπό, σαν ένας κοινός θνητός… Σκαμπό; Σκαμπό! Γιατί όχι! Δεν κρατάει την πλάτη, δεν είναι αναπαυτικό. Δηλαδή είμαι σε εγρήγορση. Σε ετοιμότητα. Ένας αεικίνητος υπουργός και όχι μαλθακός ρουφηγμένος από μια καρέκλα. Τράβα με.
(Ο φωτογράφος παίρνει φωτογραφίες).
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ένας υπουργός που σηκώνει τα μανίκια. Δουλεύει για το λαό. Από σκαμπό, όχι από καρέκλες. Θα αυξήσω τους ψηφοφόρους μου…είναι θέμα image making. Άνθρωπος κοινός και εγώ που δεν φοβάμαι να τσαλακώσω την εικόνα μου και να καθίσω σε ένα σκαμπό. Έστω και για λίγο…Τράβα!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: (Ενώ φωτογραφίζει και βρίσκεται σε κίνηση). Καλό δεν είναι να βλέπουμε κάποιες φορές τον κόσμο από τη θέα που μας επιτρέπει το κάθισμα που καθόμαστε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τι να δεις βέβαια από ένα σκαμπό… αλλά ο λαός εκτιμά τους υπουργούς που είναι παιδιά του λαού! Τράβα κι άλλη.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ξέρετε πόσοι δεν κάθονται ούτε σε αυτό;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Θα γίνω το πρόσωπο της κοινωνικής ευαισθησίας, του κράτους ισότητας και ισονομίας…παρακαλώ τραβήξτε κι άλλες. Η τέχνη πλέον με καλεί.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: (συνεχίζει να τραβάει). Πολύ ωραία. Ναι, έτσι…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ένα βήμα πίσω για να πάρω τη φόρα που χρειάζεται και να καθίσω σε ψηλότερη καρέκλα ! Αυτό είναι πολιτική, φίλε μου!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Και τέχνη! Θαυμάζω πόσο γρήγορα μαζέψατε τα κομμάτια σας!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχω να μαζέψω μερικά ακόμα. Θέλεις κι άλλα κλικ;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Νομίζω είμαι έτοιμος. Και τώρα;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Καθώς μαζεύει τα πράγματά του). Τώρα τι;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Τώρα που δε θα είστε υπουργός;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Εξακολουθώ να είμαι βουλευτής. Δεν παραιτούμαι!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Και οι φήμες; Για την κατάχρηση…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ποια; Τα μικροέξοδα μας για να πάει μπροστά το κράτος; Αν εννοείται αυτά…Αδειάσαν εμένα, τον Παπαλήξη και την Λεράκη που κίνησε το θέμα. Λες και είμαστε οι μόνοι! Ας είναι… Αυτά φτιάχνονται! Αύριο θα έχουν ξεχαστεί!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Τόση ψυχραιμία… και όμως πριν ήσασταν ένας άλλος!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τα πολλά πρόσωπα της τέχνης και της πολιτικής!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Και τώρα; Τώρα τι θα κάνετε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Διακοπές, αγαπητέ μου. Χρειάζομαι χρόνο, ξεκούραση. Μια απέραντη παραλία. Στο Μαϊάμι; Στην Ιπανέμα; Έχω καιρό να πάω την οικογένειά μου ένα ταξιδάκι. Ονειρεύομαι μια αναπαυτική καρέκλα, μια σεζλογκ. Θα κάτσω εκεί και θα επαναπροσδιορίσω το όραμά μου!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Κάποιοι έχουν την ευκαιρία να φτιάχνουν το όραμά τους με θέα!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Με ανοιχτούς ορίζοντες. Αυτό έχει σημασία! Θα περιμένω νέα από την φωτογράφησή σας. Όταν βρεθώ στη Νέα Υόρκη… Πείτε μου πάλι εκείνο το μουσείο;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΜοΜΑ. Museum of modern art.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αυτό! Όταν θα πάω να είναι εκεί το έργο σου. Είναι θέμα υστεροφημίας! Αν έχεις οικονομικές δυσκολίες να μου πεις.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μα…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Υπουργός πολιτισμού είμαι. Συνδιαλέγομαι με τους πολιτισμούς μέσα και έξω. Κάτι θα κάνουμε!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Μα δεν είστε πλέον…δηλαδή υπουργός.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Λες να μην έχω τα μέσα; Καλή επιτυχία και μίλα μου όταν χρειαστείς. Θέλει και λάδωμα το όραμα!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Σας είμαι ευγνώμων! Δηλαδή… να υπολογίζω σ’ εσάς;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ε, τι; Μπρίκια κολλάμε; Ο λόγος μου είναι συμβόλαιο, κύριε. Γι’ αυτό με ψήφισε ο λαός. Για ένα καλύτερο αύριο…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Υπάρχει αύριο;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φυσικά και υπάρχει! Και είναι πάντα καλύτερο από το σήμερα! Τουλάχιστον για εμάς που έχουμε όραμα…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Έχετε όραμα και για την τέχνη!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Έχω όραμα γενικώς. Και εσύ θα το αποτυπώνεις με το φακό σου. Να σε έχω υπόψη μου για την προεκλογική καμπάνια που θα κάνω; Γιατί δε θα μείνει για πολύ αυτή η κυβέρνηση…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Εμένα; Με τιμάτε…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κάνε μου εσύ τα σωστά κλικ και ύστερα θα κάααθεσαι που έλεγε και ο συνονόματός σου! Τι με κοιτάτε παράξενα; Φωτόπουλος δε λέει εκεί; (δείχνει το ταμπελάκι που φοράει ο φωτογράφος ως αναγνωριστικό).
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Δηλαδή, μετά θα αράξω σε θέση γραφείου;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πτυσσόμενη κύριε! Αναπτυσσόμενη! Άφησε τα στοιχεία σου στην Μαρίζα να μου τα μεταβιβάσει.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ω, κύριε υπουργέ… νιώθω… συγγνώμη και για πριν, αυτά που έλεγα για σας…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Είστε ένας νέος με όλο τον ενθουσιασμό και την αμφισβήτηση που πρέπει να έχει ένας νέος!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Τι να πω… Ο κόσμος έχει ανάγκη από ανθρώπους που στηρίζουν το έργο των άλλων… από ανθρώπους σαν κι εσάς. Χάρηκα τόσο για τη γνωριμία. Και εύχομαι τα καλύτερα για σας. Ειλικρινά!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ειλικρινώς θα έρθουν!
(Χαιρετάει ο φωτογράφος. Καθώς φεύγει από τη σκηνή συναντιέται με τη Μαρίζα).
ΜΑΡΙΖΑ: Ω, εσείς… ακόμα εδώ;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Χαίρετε! (Πισωγυρίζει). Και πάλι σας ευχαριστώ, υπουργέ μου!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Στο καλό, νέε μου! (Προς τη Μαρίζα). Τι έγινε; Να αφήσω το γραφειάκι;
ΜΑΡΙΖΑ: Περιμένει ο…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μπα! Ήρθε κιόλας να εποπτεύσει; Είναι πολύ νωρίς ακόμα πες του! Έχει ψωμί μέχρι την ανάθεση… πες του!
ΜΑΡΙΖΑ: Όχι καλέ! Ο κουνιάδος σας, ο μπατζανάκης… τι σας είναι τέλος πάντων ο… δεν τα πάω καλά και με τις συγγένειες! Σας περιμένει στο κυλικείο με τα παιδιά.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Είναι ακόμα το σχολείο εδώ;
ΜΑΡΙΖΑ: Έχουν φύγει εδώ και ώρα. Σχόλασε ο Νικόλας και είναι κάτω, μαζί με μια συμμαθήτριά του.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αυτή η μικρούλα, η φίλη του γιου μου…πολύ γούστο είχε! Με θαύμαζε. Δεν είχε ξαναδεί υπουργό!
ΜΑΡΙΖΑ: Παιδιά! Είναι τόσο αγνά!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Με ρώτησε αν θα είμαι υπουργός για πάντα! Έπρεπε να της πω ναι… με μικρό διάλειμμα για ξεκούραση.
ΜΑΡΙΖΑ: Ναι… Έτσι και αλλιώς θα επιστρέψετε! Είστε στέλεχος του βασικού πυρήνα. Με όραμα. Εγώ…αλήθεια πιστεύω σε εσάς.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αλήθεια Μαρίζα;
ΜΑΡΙΖΑ: Μια ατυχής στιγμή είναι αυτή. Προσωρινή και μόνο. Ξεχνιούνται γρήγορα τα σκάνδαλα. Όπως τότε…θυμάστε; Θα επιστρέψετε θριαμβευτικά.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σε ανώτερη καρέκλα!
ΜΑΡΙΖΑ: Το μόνο σίγουρο.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Και προσπαθείς από τώρα να τα έχεις καλά μαζί μου!
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ…;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιατί ποτέ δε ξέρεις αν αυτός που βρίσκεται τώρα σε προσωρινή αδυναμία ανακτήσει και πάλι τις δυνάμεις του και σε συνθλίψει… Γι’ αυτό φροντίζεις να τα έχεις καλά με όλους.
ΜΑΡΙΖΑ: Όπως τα λέτε…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Είσαι τόσο έξυπνη καλή μου! «Εσύ θα μπορούσες να έχεις γίνει αρχιστράτηγος, αρχικελευστής, αρχιμανδρίτης …αν ήθελες, αν είχες λίγη φιλοδοξία στη ζωή σου! »
ΜΑΡΙΖΑ: Με κοροϊδεύετε…Τι λόγια είναι τούτα;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κλεμμένα!
ΜΑΡΙΖΑ: Δεν σας καταλαβαίνω…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σκέφτομαι καρέκλες!
ΜΑΡΙΖΑ: Καρέκλες;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καρέκλες στις οποίες θα μπορούσες να καθίσεις. Εσύ είσαι τόσο έξυπνη, καλή μου! Εσύ θα μπορούσες να έχεις γίνει αρχικλέφτης ή αρχιψεύτης αλλά πρόλαβαν τις θέσεις ο Αλεξίου και ο μπατζανάκης μου!
ΜΑΡΙΖΑ: Κύριε υπουργέ… ο κύριος Καρφάκης δεν θα μπορούσε ποτέ να…
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καλά, καλά, δεν ξέρω νομίζεις τι είναι…! Θα με κρατάς ενήμερο όσο λείψω…ξέρεις εσύ…τούτο το νεούδι με τα χαρτιά, τον Αλεξίου ντε, τι με κοιτάς έτσι; Ίσως τον έχω υποτιμήσει, μπορεί να σκαμπάζει και από πολιτική. Όπως είπαμε λοιπόν, θα με κρατάς ενήμερο. Και μην ανησυχείς. Δε θα χάσεις. Άντε, πήγαινε. Έπρεπε να έχεις σχολάσει ώρα τώρα!

(Βγαίνει η γραμματέας. Ο υπουργός πλησιάζει την καρέκλα του).
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (Προς την καρέκλα). Τι έγινε; Δε μιλάς τώρα; (Τη σκουντάει). Έτσι…άψυχη να μείνεις. Να σου κάτσει ο Αλεξίου λοιπόν! Ψήσε εκείνον! Εγώ τσάο. Τι; Δε μιλάς; Τώρα μας το παίζεις έπιπλο; Γιατί αυτό είσαι! Ένα έπιπλο του κώλου! Και μια λέξη που σε περιγράφει: καρέκλα! (Τη σπρώχνει και η καρέκλα πέφτει κάτω. Ο υπουργός βγαίνει απ’ το γραφείο)

VI

3.40 μ.μ. στο γραφείο του πρώην υπουργού Ιωάννη Στουπίδη. Μπαίνουν τα παιδιά στο γραφείο.
ΑΓΟΡΙ: Δεν είναι από εδώ σου λέω. Αφού εδώ είναι το γραφείο του μπαμπά!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Που έχει όραμα. Τι είναι όραμα;
ΑΓΟΡΙ: Ξέρω ότι θα θυμώσουν όλοι… Θα μας ψάχνει και ο μπαμπάς.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κοίτα!
ΑΓΟΡΙ: Τι;
ΚΟΡΙΤΣΙ: καρέκλα! Είναι πεσμένη.
ΑΓΟΡΙ: Κανείς δε τη σήκωσε ακόμα;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Τόση ώρα πεσμένη…θα πονάει
ΑΓΟΡΙ: Πάμε να φύγουμε μη βρούμε το μπελά μας.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Λες όταν φεύγουν όλοι να πέφτει κάτω και να ξεκουράζεται;
ΑΓΟΡΙ: Έτσι πεσμένη;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Πού κάθεται μια καρέκλα για να ξεκουραστεί; Άμα κάτσει πάνω της ένας χοντρός; Κι αν βρωμάει ο πισινός του;
ΑΓΟΡΙ: Μπλιαχ! Αηδία!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Λες να μην την αγαπούν; Λες γι’ αυτό να έπεσε;
ΑΓΟΡΙ: Μπα! Όλοι αγαπούν αυτή την καρέκλα και θέλουν να κάθονται πάνω της.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και να μη σηκώνονται ποτέ! (Πλησιάζει την καρέκλα). Άμα σε πονούν αυτοί που κάθονται πάνω σου να τους πονάς και εσύ! Να τους κλωτσάς με τα πόδια σου! Τέσσερα έχεις (Σκύβει πάνω της και μετά κοιτάει το αγόρι). Σσς…κάτι θέλει να μας πει!
(Πλησιάζουν και τα δυο παιδιά. Σκύβουν να ακούσουν την καρέκλα).
ΑΓΟΡΙ: Ακούς κάτι;
ΚΟΡΙΤΣΙ: (Γνέφει αρνητικά το κεφάλι). Όχι…αλλά σίγουρα έχει πολλά να πει. Τι με κοιτάς έτσι; Μπορεί να θέλει να βγει έξω να παίξει! Ή να καθίσει πάνω της μια αληθινή πριγκίπισσα! Ή να γίνει σαμάρι σ’ έναν ρινόκερο!
ΑΓΟΡΙ: Αν είχε ρόδες αντί για πόδια; Αλλά…μετά θα ήταν σαν…
ΚΟΡΙΤΣΙ: … καρέκλα αναπηρική, σαν του Στέφανου στο σχολείο! Ενώ αν είχε φτερά…
ΑΓΟΡΙ: …θα ήταν μια ιπτάμενη καρέκλα!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Να την κυνηγούν και να μην την πιάνουν ποτέ. Να ξεφεύγει ελεύθερη!
ΦΩΝΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ: Νίκο…Νικόλα… που είστε;
ΑΓΟΡΙ: Ο μπαμπάς!
(Τα παιδιά κοιτιούνται και φεύγουν τρέχοντας από τη σκηνή)
ΚΑΡΕΚΛΑ: (μόνη της στη σκηνή). Μμμ… ιπτάμενη υπουργική καρέκλα! Αυτό μάλιστα! Είναι προαγωγή! Να μη με ρίξει ποτέ κανείς ξανά! Αλλά μια τέτοια θέση θα την θέλουν κι άλλες καρέκλες όταν προκηρυχτεί… Πολλές θα κοιτάξουν να βολευτούν! Πρέπει η προκήρυξη να φωτογραφίσει μόνο εμένα. Α, χα… ο φωτογράφος πριν, θα βοηθήσει! Θα μιλήσω και στην πρωθυπουργική καρέκλα, μου χρωστάει άλλωστε…

---

Η Σοφία Νικολιδάκη κατάγεται από την Κρήτη. Σπούδασε παιδαγωγικά και φιλοσοφία σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο Κρήτης λαμβάνοντας πολλές φορές υποτροφίες του ΙΚΥ. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της πάνω στη φιλοσοφία με παιδιά (φιλοσοφία της εκπαίδευσης) στο πανεπιστήμιο της Ουαλίας ως υπότροφη της Ακαδημίας Αθηνών. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως εκπαιδευτικός στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Από το 2019 διδάσκει στο τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Οργανώνει σεμινάρια φιλοσοφίας με παιδιά. Εργασίες της έχουν παρουσιαστεί σε συνέδρια και δημοσιευτεί σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Γράφει ιστορίες για μικρούς και μεγάλους καθώς και θεατρικά έργα. Έργα της έχουν βραβευτεί από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους. Έχει γράψει και εικονογραφήσει το πρώτο της παιδικό βιβλίο με τίτλο «Γράμματα στον Άγιο Βασίλη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίτανος. Είναι παντρεμένη και πρόσφατα απέκτησε ένα κοριτσάκι.