Το διψασμένο μας στόμα
Με πάθος
Το φίλησαν οι Θεοί
Για να μας δώσουν
Περισσότερη Ζωή.
Με τη γλώσσα τους
Δρόσισαν τα χείλη
Για ν’ αποκτήσουν
Οι λέξεις μας
Ειρμό και αφορμή
Για την αγάπη και τον έρωτα
Για την επανάσταση και την ευχή.
Τα κορμιά μας πότισαν με Φως
Για να γίνουμε ουράνιο κάλλος.
Με ύμνους και ψιθύρους
Οι Θεοί
Άγγιξαν απαλά την καρδιά
Για να ζωντανέψουν
Τα όνειρα και η ελπίδα.
Τόσα έδωσαν οι Θεοί
Μα εμείς
Ξεχάσαμε να γίνουμε αστραπή.
Ξέχασαν οι άνθρωποι
Να πουν ευχαριστώ
Για το δώρο
Που προέκυψε τυχαία.
Ξέχασαν οι άνθρωποι
Να κοιτάξουν τον Ήλιο
Να φιλήσουν τ’ αστέρια
Να ξεπλύνουν το λάθος
Στα γάργαρα νερά των ποταμών.
Οι άνθρωποι
Έχασαν το σκοπό τους.
Συνομιλούν με ξέπνοα φωνήεντα.
Έγιναν οι ιδέες
Των ανθρώπων φτωχές και απέλπιδες.
Χάνονται
Στις λέξεις των άλλων.
Στις εντολές.
Στις διαταγές.
Οι άνθρωποι…
Είσαι ένας από αυτούς.
Χάνεσαι στη λήθη.
Ως κάτι κακό
Αφορίζεις τη μνήμη.
Τη σβήνεις.
Καταπίνεις το χάπι
Της απειλής
Για να σταθείς όρθιος.
Να θεραπευτείς.
Ιδρώνεις.
Τρέμεις.
Πέφτεις.
Βυθίζεσαι στην εποχή
Που τα προσωπεία
Φορούν το ένδυμα
Της οδύνης και της ηδονής.
Εσύ αποφασίζεις
Πως θα σηκωθείς
Από τον πόνο
Που σε καθηλώνει
Στη δύναμη της στιγμής.
Κρυώνεις.
Η ίαση
Δεν αγκαλιάζει το δικό σου κορμί.
Οι ρωγμές
Συνεχίζουν να ματώνουν.
Εθίζεσαι
Στο χάπι της απειλής
Για να λυτρωθείς
Από την άρνηση και την ανοχή.
Θολώνεις.
Πατάς το κουμπί
Που ανοίγουν
Οι πύλες του ερέβους.
Γίνεσαι η βία
Που φοβάται το παιδί.
Παραμορφώνεις το σώμα
Σε μπουνιά και κλωτσιά
Που κάνει τη γυναίκα και την κόρη
Να θρηνεί
Για τη χαμένη της νιότη.
Κλειδώνεις την αγάπη
Στη φυλακή της αποστροφής.
Είσαι η απειλή
Για τη φωνή του νέου
Που παρακαλεί για λίγο αέρα
Από το τελευταίο του φιλί.
Σε κάτι άλλο παραμορφώνεσαι
Που δεν σου αρέσει.
Το ξέρεις.
Δεν αντιδράς.
Συνεχίζεις να κρύβεις
Την αλήθεια
Καταπίνοντας το κοκτέιλ
Από τα χάπια της απειλής.
Κανείς
Δε θα σε σώσει
Από την εύκολη επιλογή.
Μας φίλησαν οι Θεοί
Για να μας δώσουν
Περισσότερη Ζωή
Μα εμείς
Ξεχάσαμε να γίνουμε αστραπή.
Αν στην παραπάνω παραδοχή
Εντόπισες
Άναρχη ομοιοκαταληξία
Είναι που κυριαρχεί
Το φωνήεν της ενοχής.
Εκείνο που το μίσησαν πολλοί.
Είναι το ήτα της ντροπής.
Και αν η ντροπή
Δυσαρέσκεια σου προκαλεί
Στο παραπάνω ποίημα
Η Ήττα
Δεν φοβάται να κρυφτεί.
Έτσι συμφώνησαν
Τα φωνήεντα
Όταν ήρθαν αντιμέτωπα
Με την απειλή.
Όμως…
Η Ήττα
Δεν πεθαίνει.
Κάποτε
Στο στόμα
Μας φίλησαν οι Θεοί.
Μας πότισαν με Φως
Μα εμείς
Ξεχάσαμε να γίνουμε αστραπή.
Χανιά
Χριστίνα Βεριβάκη 11/12/2021
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 