«Ανδρομέδα»
Στα δεκαεννιά μου, ετοίμασα πρώτη φορά μια βαλίτσα, είπα αντίο στους δικούς μου και έφυγα προς το άγνωστο, ακολουθώντας τον έρωτα στη θάλασσα. Οι κάβοι κράταγαν δεμένο το καράβι στον ντόκο, η σκάλα ακούμπαγε στη στεριά, ανέβηκα κοιτάζοντας τριγύρω αυτόν τον καινούργιο και συνάμα άγνωστο κόσμο. Το όνομα του καραβιού, το πλήρωμα, οι λαμαρίνες, η μικρή καμπίνα. Όλα πρωτόγνωρα! Κι έπειτα ο πλους του καραβιού.
Οι κάβοι που έλυσαν αφήνοντάς το ελεύθερο να χαράξει νέα πορεία στη μοναξιά της θάλασσας, μια μοναξιά που οι στεριανοί δεν γνωρίζουν, μα οι ναυτικοί μαθαίνουν να ζουν μαζί της, άλλοτε από επιλογή κι άλλοτε από ανάγκη. Μήνες ολόκληροι μέσα στη μικρή κοινωνία του καραβιού, στη ρουτίνα της καθημερινότητας, συνήθως έξι με οκτώ μήνες διαρκεί το κάθε μπάρκο. Πάνω στον πάγκο της γέφυρας πάντοτε ανοιγμένος ένας ναυτικός χάρτης και μια πορεία χαραγμένη. Πλάι του ο διπαράλληλος και το κουμπάσο.
Το γαλανό του ουρανού και της θάλασσας, τα σύννεφα, τα κύματα, το μπότζι, η μοναδική Ανατολή του ήλιου καθώς αναδύεται από την αλμύρα, όπως και η φωτογραφία του βιβλίου στο εξώφυλλο, τραβηγμένη στο Γιβραλτάρ, οι αμέτρητες αποχρώσεις που καταφέρνουν και αιχμαλωτίζουν το συναίσθημα, όπως και η φωτογραφία του οπισθόφυλλου, τραβηγμένη κοντά στο Κεμπέκ, πλεούμενοι στο ποτάμι, που θαρρείς πως ένα χάδι απλώνεται και σε κάνει μεμιάς να ξεχάσεις τις φουρτούνες που συνάντησες στου ωκεανού το πέρασμα. Το κάθε ηλιοβασίλεμα, που απλά σ’ αγγίζει κι έπειτα οι αστερισμοί..! Τόση μαγεία αφημένη στον ξάστερο ουρανό..
Με τον καιρό όλα ετούτα κομμάτι μου έγιναν. Έτσι κύλησαν σχεδόν είκοσι χρόνια… Με των καραβιών τα ονόματα, με τα διάφορα λιμάνια σε όλο τον κόσμο και με μια θάλασσα που άλλαζε συχνά την όψη της μέσα από το γνώριμο φινιστρίνι.
Η ανάγκη για το γράψιμο ήρθε στη μοναξιά της θάλασσας αφήνοντας το σημάδι της στο πρώτο μου βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Ανδρομέδα», τίτλος ο οποίος έχει μία επιρροή από την ελληνική μυθολογία, όπου η Ανδρομέδα βρέθηκε αλυσοδεμένη σ’ έναν βράχο κοντά στη θάλασσα. Αυτή η εικόνα ήρθε να ταιριάξει στη σκέψη μου μαζί με τους συρματένιους κάβους όπου κρατούν δεμένα τα καράβια στον ντόκο. Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει 57 ποιήματα όπου κυριαρχούν τρία συναισθήματα: Η μοναξιά, η πικρία και η νοσταλγία. Τρία συναισθήματα που γεννά η θάλασσα κι οι θαλασσινοί μαθαίνουν να ζουν με αυτά.
Ζαφειρία Μαμάτση
Την ποιητική συλλογή «Ανδρομέδα» μπορείτε να παραγγείλετε εδώ: Ζαφειρία Μαμάτση – ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ
Η ποίηση βρήκε τη Ζαφειρία Μαμάτση στη θάλασσα, στη διάρκεια μεγάλων ταξιδιών, σε ολόκληρο τον κόσμο. «Με ναυτικό φυλλάδιο δεκαοχτώ και κάτι, ένα αντίο άφησα και γύρισα την πλάτη». «Θολά τα φώτα της στεριάς μπρος τον Σταυρό του Νότου κι εγώ τρεις μήνες έκλεινα του μπάρκου μου του πρώτου». «Της λαμαρίνας η βοή πάλι με μπότζι τρίζει κι ένα ανεμολόγιο τη ρότα μου ορίζει». Γαλήνεψε η θάλασσα στου ταξιδιού την πλώρη κι η Ανδρομέδα έγειρε σ’ ένα παλιό βαπόρι». «Μες της κλεψύδρας τον βυθό η άνοιξη κοιμάται, το ρούχο που τη ζέσταινε σαν όνειρο θυμάται…».
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά, μια πόλη που ακουμπά και παίρνει πνοή από την αύρα του απέραντου γαλάζιου. Η αγάπη για τη θάλασσα υπήρχε πάντα, ο έρωτας ήρθε μετά. Μου άπλωσε το χέρι και ταξίδεψα για χρόνια στο πλάι του. Η πλώρη κράταγε πορεία στη γραμμή του ορίζοντα και η πρύμη θυμόταν ένα πέτρινο παγκάκι σε μια ακρογιαλιά. Εκεί που σαν παιδί έκανα την ίδια ευχή καθώς έβλεπα καράβι να περνά στ’ ανοιχτά. Και η ευχή εκπληρώθηκε. Η επιθυμία για το γράψιμο ήρθε στη μοναξιά της θάλασσας, αφήνοντας το στίγμα της πάνω σε αυτό το βιβλίο.
Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/zafeiria-mamatsi-andromeda/
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 