ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΧΑΡΙΤΑΚΗ

Γράφει η 

Χαριτάκη Κων/να

 Μηχανολόγος Μηχανικός ΑΤΕΙ  – Εκπαιδευτικός

Ο ήλιος, ολοκίτρινος και ζεστός έκανε τις πέτρες να γυαλίζουν κάτω από τις δυνατές του αχτίνες. Ο Παρθενώνας στέκονταν σαν άρχοντας στο υψηλότερο σημείο πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Ο Δωρικός του ρυθμός τον καθιστούσε, επιβλητικό και πανέμορφο, σαν Ολύμπιο Θεό. Αφιερωμένος στη θεά Αθηνά, που έδωσε το όνομά της στην πόλη που απλώνεται εκεί στη ρίζα του βράχου. Σε κοντινή απόσταση, βρίσκονταν ο Ναός της Αθηνάς και το Ερέχθειο. Μια φιλονικία του Ποσειδώνα και της Αθηνάς, έγινε η αιτία όπου το Ερέχθειο είναι αφιερωμένο και στους δύο τους. Χειροδύναμος ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, έμπηξε την τρίαινά του στο βράχο και πετάχτηκε  πίδακας με νερό θαλασσινό. Έμπηξε η δυναμική και σοφή θεά Αθηνά το δόρυ της, και φύτρωσε μια ελιά. Για να κρατηθεί η ισορροπία, το μοίρασαν και στους δύο.

Ισορροπία, πόσο δύσκολο να κρατηθεί… Αέναη  ταλάντωση, ανάμεσα στα «Θέλω», τα «Πρέπει» και τα «Μπορώ», όπως θα πει σε κάποια συζήτηση, μετά από πάρα πολλά χρόνια ένας δάσκαλος στη μαθήτρια του.   

Ξυπόλητη ανηφόριζε από την δυτική πλευρά του ιερού βράχου, για να φτάσει ως τα Προπύλαια. Ο μακρύς χιτώνας, με πτυχώσεις καλύπτονταν από το λινό ιμάτιο ιωνικής γραμμής, που έπεφτε πάνω από τους δύο λεπτούς της ώμους, στηριζόμενος στα πλάγια με μια κομψή μεταλλική πόρπη, ανέμιζε ελαφριά από τον Σορόκο που ερχόταν ήσυχος από τη βορειοδυτική πλευρά. Τα μαλλιά της, στο χρώμα του κάστανου, τα είχε πλεγμένα γύρω από το κεφάλι της με τρόπο που θα ζήλευαν οι κομμωτές των μεγαλύτερων οίκων μόδας. Η μορφή της ήταν ίδια με εκείνη των Καρυάτιδων που κρατούσαν στα κεφάλια τους το Ερέχθειο. Μάτια μεγάλα αμυγδαλωτά και μύτη ίσια, που έδινε μια γοητεία και απαράμιλλη ομορφιά στο φωτεινό της πρόσωπο.

Ο πατέρας της ήταν ο Κλεισθένης. Γεννημένη περίπου το 508 π.Χ. στην Ελλάδα, που την ανάθρεψε με αγάπη. Όλοι την αποζητούσαν και την ήθελαν, μα δεν ήξεραν να την διαχειριστούν. Η Δημοκρατία, ήθελε ισορροπία, σεβασμό μα και όρια. Της άρεσε η ελευθερία της γνώμης, πίστευε πως όλος ο λαός θα πρέπει να έχει δικαίωμα στις αποφάσεις του τόπου, τις οποίες θα έπρεπε με τη σειρά τους να σέβονται όλοι. Να υπάρχουν νόμοι γιατί η ασυδοσία του ενός περιορίζει την ελευθερία του άλλου. Τα όρια τα καθορίζουν οι νόμοι και δεν πρέπει να τα υπερβαίνει κανείς. Ήθελε η εξουσία να πηγάζει από το λαό και να ήταν εκλεγμένη κατά πλειοψηφία, από αυτόν, δίχως αυτό να σημαίνει ότι η φωνή της μειοψηφίας θα φιμωθεί. Δηλαδή, ότι ταυτόχρονα με την αρχή της πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που προασπίζουν τα συμφέροντα της μειοψηφίας.

Πολλοί ήταν αυτοί που την πόθησαν, την κόρη που ανατράφηκε με τον αέρα του Ολύμπου και το πελαγίσιο νερό. Όπου πήγαινε, πάντα άφηνε το καλύτερο αποτύπωμα, υπήρχε ανάπτυξη, ομορφιά, καλλιέργεια της γης και της ψυχής. Καρποφορούσαν τα πάντα στο πέρασμα της. Μα υπήρχαν αυτές που την μισούσαν. Σα να μισούσαν όλη αυτή την ομορφιά με την οποία γέμιζε η πλάση, όταν η Δημοκρατία χαμογελούσε. Αυτές που με κάθε τρόπο, προσπαθούσαν να την ματώσουν, να την σκοτώσουν. Η Μοναρχία, η Αριστοκρατία, η Ολιγαρχία και η χειρότερη όλων η Δικτατορία.

Τα χρόνια πέρασαν, ο Παρθενώνας γέρασε, μια πληγή από Ενετικό βόλι τον σημάδεψε βαθιά, μα καταφέρνει ακόμη να στέκεται ως αιώνιο Ελληνικό σύμβολο στην κορυφή του βράχου. Ενός βράχου που τσιμεντώθηκε τόσο κακόγουστα και με τραγικά κατασκευαστικά λάθη, όπου τα βλέπουν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης  και ο Φειδίας, και τα μάτια τους δεν στερεύουν από τα δάκρυα.

Αιώνες τώρα η Δικτατορία, προσπαθεί να την εξοστρακίσει, με δόλιους τρόπους. Πέρασαν σχεδόν 2500 χιλιάδες χρόνια και ακόμη η Δημοκρατία να στεριώσει, όπως ονειρευόταν, στη γη που τη γέννησε. Αυτοκράτορες, Δόγηδες, Φεουδάρχες, Σουλτάνοι, Πασάδες, Βασιλιάδες, Δικτάτορες, ασελγούν πάνω στο ντελικάτο κορμί της. Το γαλανό της φόρεμα, είναι μονίμως ματωμένο. Μα αυτό που ματώνει πιότερο την καρδιά της, είναι όταν ο ίδιος ο λαός την βιάζει.

Ο ίδιος ο λαός που η Δικτατορία, φορώντας τη μάσκα της Δημοκρατίας, τον ξεγελάει, κι έτσι σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Σε μια εποχή που υποτίθεται ότι κυριαρχεί η Δημοκρατία, ο λαός δεν έχει ελευθερία λόγου, κίνησης, ζωής! Μια διαρκής βία, στο όνομά της, δίχως η ίδια να συμφωνεί. Η Δημοκρατία όμως έχει φιμωθεί και προσπαθεί απεγνωσμένα να λευτερωθεί, για να μην γίνονται πια οι άνθρωποι θυσία στο βωμό της Αριστοκρατίας και της Δικτατορίας. Ξεχύνονται ποτάμια αγριεμένα οι άνθρωποι στους δρόμους, για να ζητήσουν, να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, δηλαδή, ίσες ευκαιρίες για όλους, εργασία, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη. Ξεχύνονται ποτάμια αγριεμένα άλλοι άνθρωποι και τους χτυπούν με μεταλλικά γκλοπ, τους πετούν δακρυγόνα, τους σκοτώνουν.

Ματώνει η καρδιά της Δημοκρατίας από όσα βλέπει. Ματώνει το φουστάνι της, όπως ματώνει το φουστάνι της μάνας που κρατάει στην αγκαλιά της, γονατιστή στο δρόμο, το νεκρό παιδί της. Προσπαθεί, προσπαθεί να λευτερωθεί η Δημοκρατία… Ένα πετροχελίδονο την πλησίασε και της είπε: «Ζυγώνει ο καιρός, κάνε κουράγιο»