Μία φωτογραφία σου
Μία φωτογραφία σου παλιά και ξεχασμένη
τις περασμένες μας στιγμές ξανά στο νου μου φέρνει.
Τυχαία καθώς έπεσε μέσα στα δυο μου χέρια
την αγκαλιά τους άνοιξαν χειμώνες – καλοκαίρια.
Από τα μάτια κύλησε μια φευγαλέα θλίψη
κι εγώ κρυφό το κράταγα το πόσο μου ‘χεις λείψει.
Να ‘σουν εδώ ψιθύρισα στης μοναξιάς το δάκρυ
μα η φωνή δεν έφτασε στη μακρινή σου άκρη.
Κι αν χρόνια τόσα πέρασαν οι μνήμες πώς να σβήσουν
που στην καρδιά μου κάποτε εσύ τα πάντα ήσουν.
Μα έγινες ανάμνηση ερμητικά κλεισμένη
κι ας ήσουν με τα χρώματα του έρωτα φερμένη.
Οι δρόμοι που χωρίζονται κι άλλη πορεία παίρνουν
κι όσοι μαζί πορεύονται μα όλο ξεμακραίνουν.
Το ποτέ και το πάντα
Λόγια μεγάλα
μη μου πεις απόψε.
Όλα θα σβήσουν κάποτε,
όπως το πεφταστέρι.
Κι όμως,
όλα στο χρόνο θα φανούν.
Πλάι σε πράξεις
τη σφραγίδα τους
ν’ αφήσουν.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 
Πόσες αναμνήσεις πόσες φωτογραφίες μου έρχονται στο νου διαβάζοντας αυτά τα λόγια,στιγμές όμορφες που ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει!Μπραβο Ζαφείρια που καταφέρνεις κάθε φορά να ξυπνάς συναισθήματα και να ζωντανευεις μνήμες περασμένες!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!