Πάνω σ’ ένα απόσπασμα συνέντευξης του εξπρεσιονιστή ζωγράφου Γιώργου Μπουζιάνη (1885-1957)
Ελεύθερη απόδοση
Τα κάρβουνα είναι πολλά, τα βρίσκεις εύκολα, αρκεί να καεί κάτι μεγάλο… Το διαμάντι δυσεύρετο και πανάκριβο. Η αξία του αδιαμφισβήτητη, ανώτερη πολλές φορές κι από την ίδια την ανθρώπινη ζωή!
Η μητέρα μου, σαν να την ακούω τώρα, έλεγε: «Στη ζωή μου χρυσάφι έπιανα, κάρβουνα αναμμένα γινόταν…». Αν και δε μ’ έπεισε ποτέ αυτή η αφοριστική δήλωσή της, μιας και είδα κι άκουσα πώς χαιρόταν την κάθε στιγμή του πολύτιμου σεπτού βίου της εξαιρετικά, όταν πρόσφερε γενναιόδωρα την αγάπη της σε όλους και ιδιαίτερα σ’ εμένα.
Όλη η παιδική μου ηλικία ήταν ζυμωμένη με την ατελείωτη αγάπη της βαθιά μες στην ψυχή μου, ζεστό τοπίο που τυλίγομαι μακριά από ομίχλες, ψύχρα, θύελλες…
Μοιράστηκα μαζί της τα καλά και τα δύσκολα, πόνεσα απ’ τις ίδιες πίκρες, γεύθηκα τη γλύκα της χαράς της… Ήταν φυσικό, αυτή ήταν η ζωή μου: Γαλήνη, Αρμονία κοντά της πέρα απ’ τον Φόβο που έμενε μακριά μας…
Τώρα το καταλαβαίνω καλύτερα, που λείπει… Υπαρξιακά τη νιώθω ακόμη μέσα μου ζεστή…
Το διαμάντι μου, λοιπόν, ήταν τα ζεστά της μάτια, μεγάλα σκούρα καστανά βαθιά… Μπορούσα να κρυφτώ, να χαθώ μέσα τους μακριά από επικίνδυνα γλιστερές στροφές της ζωής… Το προσπαθώ ακόμη και σήμερα με μεγάλη νοητική και ψυχική δύναμη. Αν και δε νομίζω ότι κατάφερα ποτέ να φτάσω όσο ψηλά βρισκόταν εκείνη… Αληθινά διαμάντια, ναι, και είδα και μου χαρίστηκαν! Πρώτα ένα δαχτυλίδι με μικρά θραύσματα διαμαντιού δώρο της μητέρας μου σε μικρή ηλικία από το κοσμηματοπωλείο του θείου μου, προορισμένο για την πρώτη μου εγγονή. Αργότερα, πάλι ένα δαχτυλίδι αρραβώνα από τους Αγίους Τόπους, που το διάλεξα ανάμεσα σε πολλά και πολύ πιο εντυπωσιακά κομμάτια! Ένας μεγάλος πλατινένιος σταυρός με διαμαντάκια, δώρο γάμου από την αγαπημένη μου θεία, από τη μεριά κι αυτή της μητέρας, που το υποσχέθηκα στην πιο μικρή μου εγγονή, ως πολύτιμη σκυτάλη της οικογένειας! Και μην ξεχάσω τα κρεμαστά σκουλαρίκια με διαμαντάκια της θείας πάλι, που τα χάρισα στο γάμο του δεύτερου γιου μου για την αγαπημένη του!
Αρκετά για τα διαμάντια, όσο πολύτιμα κι αν είναι, να πάμε κι απ’ την άλλη πλευρά, τη μαύρη, των κάρβουνων… Όσο πιο παλιά, τόσο πιο αθώα, έτσι, τα κάρβουνα που μ’ έκαιγαν, πόνεσαν κι άφησαν σημάδια στην ψυχή όπως, αν έκαιγαν το σώμα μου πραγματικά…
Θ’ ακολουθήσει μια αληθινή ιστορία με κάρβουνα…
(Συνεχίζεται…)
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 