«Όλες οι αλήθειες, είναι μισές αλήθειες», είπε η γάτα.
Ο σκύλος καθόταν στα πίσω του πόδια και την κοιτούσε. Δεν φαινόταν να απορεί με το θέαμα, που η γάτα αψηφούσε τους νόμους της βαρύτητας όμως δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Πάνω στο στύλο υπήρχε μία ταμπέλα που έγραφε απαγορεύονται οι σκύλοι. Ήταν τόσο γελοία όσο οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα υπάρχει. Υπάρχουν εκείνες που δηλώνουν τοποθεσία, εκείνες που σε καθοδηγούν, εκείνες που σου απαγορεύουν και άλλες που σε καλωσορίζουν. Όποιος εφηύρε τις ταμπέλες, φαντάζομαι πως θα ένιωθε κυρίαρχος του κόσμου. Φυσικά ο σκύλος, δεν καθόταν εκεί λόγω της ταμπέλας, ούτε επειδή περίμενε την γάτα να κατέβει. Στεκόταν σε ακριβώς εκείνο το σημείο γιατί έτσι μπορούσε να αντιληφθεί καλύτερα τα όσα η γάτα προσπαθούσε να του διδάξει. Δεν απάντησε στα λόγια της διότι ήξερε πως και εκείνα ήταν μισές αλήθειες. Τα βλέμματά τους γεφύρωναν κάθε αμφιβολία, κάθε παραδοξότητα, κάθε φαινομενική απόσταση. Γεφύρωναν κάθε ανισότητα επιπέδων, κάθε διαφορετική επιλογή. Έτσι γινόντουσαν ένα.
Κάποια στιγμή ταράχτηκαν τα νερά της λίμνης, όταν ένας περαστικός με το κοριτσάκι του άρχισε να πετάει ψωμί στα ψάρια. Η γάτα γεμάτη περιέργεια γύρισε να κοιτάξει. Τα ψάρια χοροπηδούσαν πάνω από το νερό σαν τρελά. «Κοίτα», είπε, γυρνώντας το κεφάλι της προς το μέρος του σκύλου. Μα τον είδε λίγα μέτρα παραπέρα να περπατάει και να ξεμακραίνει.
Για μια στιγμή ο ενθουσιασμός της έσβησε σαν είδε το σκύλο να απομακρύνεται … «τα ψάρια πετάνε», ψιθύρισε δίχως κοινό και κατεβάζοντας την ουρά της και το βλέμμα της στα πόδια.
Με μιας όμως πήδηξε από το στύλο και φώναξε «Εεεε, σκύλε! Τα ψάρια πετάνε! Κοίτα!».
Εκείνος γύρισε και είδε την γάτα να τρέχει ξωπίσω του, με το κεφάλι της να του υποδεικνύει να κοιτάξει προς τη λίμνη. Εκείνος γάβγισε δυνατά δύο φορές για να ανταποδώσει τον μαχόμενο ενθουσιασμό της, κουνώντας την ουρά του ζωηρά.
Λαχανιασμένη στάθηκε μπροστά του και του είπε: «Έπρεπε να το δεις!».
Σαν να διαγράφηκε ένα χαμόγελο στη μουσούδα του καθώς άκουσε την ανάγκη της να μοιραστεί αυτό που είδε.
Η γάτα συνέχισε «έπρεπε να το δεις! Πως αλλιώς θα γινόταν υπαρκτό και για εμένα;»
Ο σκύλος, ήρεμος, πλησίασε αργά και έγλειψε ελαφρά τη ράχη της γάτας, ενώ εκείνη αν και σε ξαφνιασμένη θέση του επέτρεψε να την καθησυχάσει. Εξάλλου γι’ αυτό έτρεξε ξωπίσω του, ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι κι αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Ο περαστικός που τάιζε τα ψάρια πάνω από το φράγμα παρακολουθούσε τη σκηνή από τη στιγμή που ακούστηκε το γάβγισμα του σκύλου. Χαμογέλασε ελαφρά, σκεπτόμενος τι περίεργο πράγμα…
Ένας σκύλος και μία γάτα…
Φώναξε το κοριτσάκι του και είπε:
«Κοίτα, Βιολέτα…».
Το κοριτσάκι γούρλωσε τα μάτια του και φώναξε
«Θα τη φάει μπαμπά!».
«Όχι», απάντησε εκείνος.
«Κοίτα καλύτερα. Ένας σκύλος γλείφει μία γάτα για να της δείξει την αγάπη του, μα το πιο αξιοπερίεργο είναι πως… κι εκείνη τον αφήνει».
Συνέχισαν να κοιτάνε το όμορφο θέαμα… ωστόσο τα ψάρια είχαν επιστρέψει στο βυθό τους χορτασμένα!
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 