Τ’ όνειρό σου ψήλωσε πολύ.
Δε μπορούσες άλλο να το φτάσεις.
Έγινε μια αχτίδα φωτεινή
κ’ έμεινε σαν όραμα της πλάσης.
*
Άστραψεν η σκέψη μου μ’ ορμή.
Ξάφνιασμα στην έκπληκτη ματιά μας.
Σ’ έκαψε σαν φλόγα μυστική
κ’ έμεινε σαν άστρο στη ματιά μας.
*
Θέριεψε η αγάπη σου βαθιά.
— Τι μπορούσε πια να τη δαμάσει; —
Σ’ έπνιξε σαν θάλασσα πλατιά
κι άπλωσε τον κόσμο ν’ αγκαλιάσει.
*
Έμεινε σαν μύρο μαγικό
απ’ της ομορφιάς την άγια βρύση
κείνο το μεγάλο ιδανικό
που η ψυχή δε χώραε να το κλείσει.
*
Αχ! και κείνη η πίστη σου η τρελή
που ‘γινε για σε τοσο μοιραία,
τώρα ταξιδεύει στη ζωή
πάνω σ’ έναν άνεμο σημαία.
*
Ήτανε μια φλόγα θεϊκή.
Δεν μπορούσες πια να την κρατήσεις.
Τώρα ταξιδεύει στη ζωή
… Τι ποθούσες άλλο να κερδίσεις;
Χρυσάνθη Ζιτσαία