Η φίλη μου η Λίζα
Αφιερωμένο στην κορούλα μου
Μια φορά και ένα καιρό
σ’ ένα μικρό χωρίο
γεμάτο βελανίδια
ζούσε η Ζωζώ
*
Πήγαινε πρώτη τάξη
της άρεσε πολύ
να γράφει, να διαβάζει
ν ακούει μουσική.
*
Της άρεσε ακόμα
τυφλόμυγα, κουτσό,
να παίζει με τους φίλους της
μαζί κυνηγητό.
*
Την θύμωνε λιγάκι
το ψέμα ή αδικία,
κι όταν κάποιος πονούσε
δεν έκανε αστεία.
*
Εκείνο που την έκανε
κάποιες φορές να κλάψει,
ήταν ότι δεν είχε,
ένα μικρό αδερφάκι.
*
Το λέγε στην μαμά,
συνέχεια στον μπαμπά
κι εκείνοι την φρόντιζαν
της δίνανε φιλιά.
*
Ήτανε όμως τυχερή
που είχε από πολύ μικρή,
την Λίζα το σκυλάκι
παρέα φιλαράκι.
*
Την έπλενε την χτένιζε
της έκλεινε το μάτι,
κι όταν για ύπνο πήγαινε
την είχε στο κρεββάτι.
*
Όταν η Λίζα γάβγιζε
πάντα της απαντούσε
κι όταν το πόδι χτύπαγε
συνέχεια την ρωτούσε,
*
Λιζούλα μου αγάπη μου
Είσαι τώρα καλά;
Την έσφιγγε στα χέρια της
και πέρναγε με μιας.
*
Πολύ όταν χαιρότανε
κούναγε την ουρά της,
αγάπη πάντα ήθελε
κούρνιαζε στην ποδιά της.
*
Πέρασε όμως ο καιρός
μεγάλωσε και η Ζωζώ
κι η Λίζα το σκυλάκι
αρρώστησε λιγάκι.
*
Δεν έτρωγε, δεν έπινε
κοιμότανε συνέχεια,
γριούλα είχε γίνει πια
δεν άκουγε κι από τα αυτιά.
*
Μα η Ζωζώ δεν μπόρεσε
αυτό να το αλλάξει,
οπότε το αποδέχτηκε
και φάνηκε στην πράξη.
*
Της μίλαγε, την τάιζε
την χάιδευε συνέχεια,
φίλοι, αχώριστοι, καλοί
για μια ολόκληρη ζωή.
*
Έτσι τελειώνει εδώ λοιπόν
αυτή η ιστορία,
ο σκύλος για τον άνθρωπο
χρυσή είναι περιουσία.
Ηρώ Πισκοπάκη
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ
ΗΡΩ ΠΙΣΚΟΠΑΚΗ «ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ»
