Η φίλη μου η Λίζα

Αφιερωμένο στην κορούλα μου

 

Μια φορά και ένα καιρό

σ’ ένα μικρό χωρίο

γεμάτο βελανίδια

ζούσε η Ζωζώ

*

Πήγαινε πρώτη τάξη

της άρεσε πολύ

να γράφει, να διαβάζει

ν ακούει μουσική.

*

Της άρεσε ακόμα

τυφλόμυγα, κουτσό,

να παίζει με τους φίλους της

μαζί κυνηγητό.

*

Την θύμωνε λιγάκι

το ψέμα ή αδικία,

κι όταν κάποιος πονούσε

δεν έκανε αστεία.

*

Εκείνο που την έκανε

κάποιες φορές να κλάψει,

ήταν ότι δεν είχε,

ένα μικρό αδερφάκι.

*

Το λέγε στην μαμά,

συνέχεια στον μπαμπά

κι εκείνοι την φρόντιζαν

της δίνανε φιλιά.

*

Ήτανε όμως τυχερή

που είχε από πολύ μικρή,

την Λίζα το σκυλάκι

παρέα φιλαράκι.

*

Την έπλενε την χτένιζε

της έκλεινε το μάτι,

κι όταν για ύπνο πήγαινε

την είχε στο κρεββάτι.

*

Όταν η Λίζα γάβγιζε

πάντα της απαντούσε

κι όταν το πόδι χτύπαγε

συνέχεια την ρωτούσε,

*

Λιζούλα μου αγάπη μου

Είσαι τώρα καλά;

Την έσφιγγε στα χέρια της

και πέρναγε με μιας.

*

Πολύ όταν χαιρότανε

κούναγε την ουρά της,

αγάπη πάντα ήθελε

κούρνιαζε στην ποδιά της.

*

Πέρασε όμως ο καιρός

μεγάλωσε και η Ζωζώ

κι η Λίζα το σκυλάκι

αρρώστησε λιγάκι.

*

Δεν έτρωγε, δεν έπινε

κοιμότανε συνέχεια,

γριούλα είχε γίνει πια

δεν άκουγε κι από τα αυτιά.

*

Μα η Ζωζώ δεν μπόρεσε

αυτό να το αλλάξει,

οπότε το αποδέχτηκε

και φάνηκε στην πράξη.

*

Της μίλαγε, την τάιζε

την χάιδευε συνέχεια,

φίλοι, αχώριστοι, καλοί

για μια ολόκληρη ζωή.

*

Έτσι τελειώνει εδώ λοιπόν

αυτή η ιστορία,

ο σκύλος για τον άνθρωπο

χρυσή είναι περιουσία.

Ηρώ Πισκοπάκη

---

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ

ΗΡΩ ΠΙΣΚΟΠΑΚΗ «ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ»