ΑΛΩΣΗ

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΒΕΡΙΒΑΚΗ

 

ΑΛΩΣΗ

 

Μανία χρήσης  

Άτεχνων επιθέτων  

Που με τρόπο  

Βίαιο  

Επισκιάζουν  

Τ’ ακατέργαστα ουσιαστικά. 

Μανία ύφανσης  

Ιστών  

Από νήματα φθαρτά 

Για τον εγκλωβισμό 

Των ανέπνευστων μετοχών 

Που υπάκουσαν 

Στις απέλπιδες  

Υποτακτικές. 

Εκβαράθρωση   

Του ευθύ λόγου 

Που έντυνε με Φως 

Τις στιγμές  

Που ξετρύπωναν γυμνές  

Από τον ομφαλό  

Των Νυμφαίων. 

Βαρβαροποίηση  

Της αυθεντίας  

Και του πλάγιου λόγου 

Για ν’ αποκτήσει 

Όγκο το κενό. 

Επιτάχυνση  

Της Υμνωδίας  

Για να χάνεται  

Η Αρμονία.  

Μανία απογύμνωσης 

Του κορμιού 

Της Ησυχίας 

Που αγωνίστηκε  

Για την απελευθέρωση  

Των απλών  

Και των ωραίων 

Προσευχών  

Που είχαν βρει 

Καταφύγιο  

Σε σπήλαια απομακρυσμένα. 

  * * *

 Τόσες λέξεις  

Με νόημα 

Που περιφέρονται  

Ντυμένες 

Σαν ζητιάνες  

Ψάχνοντας  

Μια κρύα λαμαρίνα 

Μήπως ζεστάνουν  

Την ελπίδα. 

Τόσες λέξεις  

Άδειες 

Που αναζητούν   

Λίγο ζεστό φαΐ 

Σ’ ένα χάρτινο κουτί 

Μήπως ταΐσουν   

Την αλήθεια. 

Και άλλες τόσες 

Άχρηστες λέξεις 

Που σχεδιάζουν  

Πάνω σ’ αυθαίρετες γραμμές 

Ουδέτερα συναισθήματα  

Που ακυρώνουν τα Νοήματα. 

 * * *

Τόσες λέξεις 

Που θα παρέδιδαν  

Την Ψυχή  

Στην αγκαλιά  

Των εκρήξεων  

Και των γεννήσεων  

Αν είχαν βρει  

Τον τρόπο  

Ν’ ειπωθούν 

Απλά. 

Δίχως υποκοριστικά. 

Διψάω. 

Πεινάω. 

Θέλω. 

Περιμένω. 

Κουράστηκα. 

Σ’ αγαπάω. 

Ναι. 

Φοβάμαι. 

Όχι. 

Δεν φοβάμαι. 

 * * *

Αυτή είναι  

Η Άλωση.

 

Χριστίνα Βεριβάκη 

 ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ