ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ – ΧΑΝΙΑ
Γράφουν:
Σμαράγδη Νικολακάκη – Αγγελική Μπεμπλιδάκη – Άρια Αθανασάκη – Αργυρώ Λουλαδάκη – Ελευθερία Αποστολάκη
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ
Βάδιζε βιαστικά με σκυφτό κεφάλι, προσπαθώντας να αποφύγει την καταρρακτώδη βροχή που ξαφνικά όρμησε απ’ τον ουρανό έτοιμη να πνίξει τα πάντα. Για λίγο ένιωσε πως ήταν προφυλαγμένος μιας και φορούσε το αδιάβροχο καπέλο με τα αυτιά. Πολύ γρήγορα όμως, τα παπούτσια του πλημμύρισαν και τα ρούχα του έσταζαν.
«Πρέπει να βιαστώ…», μουρμούρισε, «τι να σου κάνει ένα καπέλο;»
Το μυαλό του, ξαφνικά, γύρισε στο περασμένο καλοκαίρι. Όλα γύρω του, βροχή, χαμηλός ουρανός, καταχνιά και χειμώνας, σβηστήκανε. Μεταφέρθηκε νοερά στην πανώρια αμμουδιά με την πρασινογάλαζη θάλασσα, εκεί όπου πέρασε τους μήνες του καλοκαιριού. Δώρο στερνό των γονιών. Πεθαίνοντας του άφησαν ένα μικρό κεφάλαιο κι εκείνος αποφάσισε να το κάνει διακοπές. Έπειτα απ’ όσα είχε τραβήξει, καθώς πέρασε μαζί τους τα χρόνια της αρρώστιας τους, σίγουρα δικαιούνταν αυτές τις διακοπές.
Οι γονείς του είχαν παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή του. Ήταν και οι δύο δημόσιοι υπάλληλοι. Στριφνοί, αγέλαστοι, χωρίς να εκφράζουν τη στοργή και τα συναισθήματα που συνήθως αποδίδουν οι γονείς σ’ ένα μοναχοπαίδι. Είχε πάντα βέβαια ό,τι ήθελε… ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια. Δεν είχε πολλούς φίλους γιατί οι γονείς του δεν ήθελαν κανέναν άλλο στο σπίτι. Ο λόγος ήταν πως είχαν μικροβιοφοβία και απέφευγαν όσο μπορούσαν τη σωματική επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Δεν άγγιζαν ούτε τον ίδιο.
Κι εκείνος έβλεπε τον κόσμο και τον ποθούσε. Ήθελε να βγει έξω, ν’ αγγίξει τα λουλούδια, τα ζώα, το νερό. Να ζήσει μέσα από το σώμα του, με το σώμα του, αντάμα με όλα τα μικρόβια της Γης. Ν’ αναμετρηθεί στο κάτω-κάτω μαζί τους κι αν επιβιώσει, επιβίωσε! Ήθελε η ζωή του ν’ αποκτήσει νόημα.
Το καπέλο βάρυνε πια αφόρητα στο κεφάλι του, πλακώνοντας την ψυχή του, σφουγγάρι παρατημένο στην άκρη του νεροχύτη να ρουφά τα απόνερα και τη βρωμιά… Η υγρασία που ένιωσε στο γιακά του, κύλησε προς την πλάτη του και τον έκανε να ριγήσει. Το δυνατό φύσημα του ανέμου ήρθε να τον λυτρώσει, πετώντας το καπέλο μακριά. Στάθηκε αγέρωχος στην άκρη του δρόμου να παρακολουθεί, στάζοντας ολόκληρος, τον ξέφρενο χορό.
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ
Δήλωση συμμετοχής στο Εργαστήρι
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 