«Λέγεται οτι ο ψυχικά πάσχων είναι επικίνδυνος και μπορεί να σκοτώσει. Αλλά όταν ο εργοδότης τοποθετεί σκαλωσιές απροστάτευτες και ο εργάτης πέφτει και πεθαίνει, τότε ποιος από τους δύο είναι περισσότερο επικίνδυνος; Πρέπει να εναντιωθούμε σε αυτή την κοινωνία που καταστρέφει το άτομο και σκοτώνει αυτόν που δεν έχει τα μέσα για να αμυνθεί. Κατά κάποιο τρόπο ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που φαίνεται οτι είναι τρελοκομείο κι εμείς ζούμε μέσα σε αυτό σαν έγκλειστοι που αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Όμως δεν μπορούμε να ελπίσουμε σε κάποιους απελευθερωτές, γιατί αν ελπίσουμε σε αυτό, θα είμαστε για μια ακόμα φορά φυλακισμένοι και καταπιεσμένοι….
….Πρέπει να καταλάβουμε μαζί με τους άλλους εκείνο που πρέπει να κάνουμε και να μην καθοδηγούμε τους άλλους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γιατί έτσι θα γίνουμε εμείς τα καινούργια αφεντικά».
Φράνκο Μπαζάλια, «Εναλλακτική Ψυχιατρική. Ενάντια στην απαισιοδοξία της λογικής. Για την αισιοδοξία της πράξης.» Εκδόσεις Καστανιώτη.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 