Η Πρώτη του Μάρτη αιμορραγεί
μαύρη μαντίλα η άνοιξη φορεί…
Πενθεί ο Έλληνας.
Στο δολοφόνο τον συρμό
της οργής και της φρίκης
εκεί στα Τέμπη,
στην κοιλάδα των Θεών,
συνθλίβονται νέοι
με τα όνειρά τους.
Σφαδάζουν οι ψυχές,
φωτιά, καπνός τα σώματά τους.
Λιποταχτεί η χαρά μακριά τους,
γίνονται στάχτη τα κορμιά.
Γιατί;
Γιατί αθώα εμπιστευτήκαν
σε λασπωμένη εξουσία
και μιζαδόρους σάπιους,
την ελπίδα με τα όνειρά τους.
Μαδιέται η μάνα, ο μπαμπάς,
ο αδελφός, η αδελφή.
Παππούς, γιαγιά στον Άδη
πώς θα πάνε χωρίς
το δικό σας γλυκό φιλί;
Τι νόημα θα ‘χει η αυγή
μες στο σκοτάδι
όταν λείπεις για πάντα
εσύ αγάπη μου, ακριβή;
Ασπαίρει απ’ τον πόνο η Ελλάδα.
Νιώθει ντροπή κι είναι χρεία να βρεθούν
άξιοι απ’ αρχής στης εξουσίας το θρονί
με ευθύνη, γνώση μα κι ηθική
να ξέρουν πώς να κουμαντάρουν
της πατρίδας το τιμόνι με τιμή.
Ποτέ ξανά στη Γη ας μη φανεί
το τρένο: «Όπου βγει».
Μαρία Καμηλάκη
Ποιητική Συλλογή; « Ασπαίρουσα ψυχή»
12|03|23
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 