Μια ματιά στα πρόσφατα γεγονότα…. Η Τέχνη και τα Πρότυπα.
Μια γιορτή μουσικής μετατράπηκε σε ρινγκ. Ένα είδος μουσικής – αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «μουσική» – όλο αυτό το οποίο περνάει λάθος πρότυπα στους νέους, μιλώντας τους και προτρέποντας τους να χρησιμοποιούν όπλα, να κάνουν χρήση ουσιών, να διαπράττουν δολοφονίες!
Και κάπου εκεί προσπαθώ να δω τα πρότυπα τα οποία πέρασαν στο dna της γενιάς μου αλλά και των παλαιότερων, μέσα από την τέχνη. Μένω έκπληκτη όταν ανακαλύπτω πως μεγαλώσαμε με το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Το θύμα δηλαδή να ερωτεύεται τον θύτη του, αφού το «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Με δυο χαστούκια ο γοητευτικός καθηγητής, επέβαλλε την τάξη στο σχολείο των κακομαθημένων θηλέων.
Σ’ όλες τις ελληνικές κυρίως ταινίες, από την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, το τέλος ήταν τραγικά όμοιο, στα σκαλιά της εκκλησίας. Ένας γάμος τα έλυνε όλα, μα δεν μάθαμε ποτέ πόσο ευτυχισμένα ήταν τα ζευγάρια μετά από αυτό το γάμο. Μας έμαθαν ότι πρέπει να περιμένουμε τον πρίγκιπα του παραμυθιού για να μας σώσει από τον ψηλό πύργο, την κακιά μάγισσα, τον τρομερό δράκο. Μας έμαθαν να φοράμε κρυστάλλινα γοβάκια, μα ξέχασαν να μας πουν ότι το κρύσταλλο είναι εύθραυστο και αιχμηρό, ότι όταν σπάσει κάνει μεγαλύτερες πληγές, από αυτές που κάνουμε όταν περπατάμε ξυπόλητοι. Ελληνικές ταινίες που μας έδειχναν ωμά τη δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα που την αγαπούσε ! Θρυλική η σκηνή… «Στέλλα φύγε… κρατάω μαχαίρι» Το απόλυτο αρσενικό, η απόλυτη βία.
Τα τραγούδια που ηχούσαν στα αφτιά μας; Η μελωδία του σεξισμού. «Μια γυναίκα, δύο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες» και η επόμενες παραγγελιές στην ορχήστρα ήταν « Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω», «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί, από κανάρα σε κανάρα να πετάω».
Οι δολοφονίες γυναικών, μέσα από τους θρύλους και την λαϊκή μας παράδοση, βρισκόταν στα παιδικά μας βιβλία. Την γυναίκα του πρωτομάστορα θυσίασαν και έχτισαν στο γιοφύρι της Άρτας, για να μπορέσει να σταθεί. Αυτοί οι σαρανταπέντε μάστορες κι εξήντα μαθητάδες, ακολούθησαν αυτή τη τεχνική κατασκευής θολωτής πλινθοδομής. Πόσες γυναίκες έχουν χτιστεί κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα σε πέτρινους τοίχους;;
Την Κυρά Φροσύνη την έπνιξε ο πασάς στα Γιάννενα, αφού δεν μπόρεσε να την έχει δική του, δεν δέχτηκε το «όχι» της.
Εικόνες τις οποίες άτυπα τις αποδεχτήκαμε και τώρα μας κάνει εντύπωση η ας πούμε μουσική των τράπερ. Μας κάνει εντύπωση και τους κακολογούμε γιατί χρησιμοποιούν αυθάδες λεξιλόγιο και υβριστικό. Μας ενοχλεί τελικά αυτό που λένε ή ο τρόπος με τον οποίο το λένε;
Με λύπη μου, διαπιστώνω για μια ακόμη φορά, πόσο υποκριτική, ψεύτικη και επιφανειακή είναι η κοινωνία μας. Σαφώς και δεν μου αρέσει αυτό το είδος μουσικής, δεν μπορώ να το ακούω καθόλου , και φυσικά με φοβίζουν αυτά τα μηνύματα και οι συμπεριφορές. Αλλά όλοι γνωρίζουμε, ότι στα μπουζουξίδικα τα οποία έκαναν χρυσές δουλειές σε προηγούμενες δεκαετίες, δεν ήταν τόσο αθώα κι εκεί η διασκέδαση. Υπήρχε η χρήση ουσιών, οπλοκατοχή, οπλοχρησία, εμπόριο λευκής σαρκός, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, προστασία προσώπων κλπ κλπ
Ας φιλτράρουμε την κάθε μορφή τέχνης καλύτερα. Βέβαια ήμασταν τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, αφού ακούσαμε Πλέσσα, Κατσαρό, Ξαρχάκο, Μάνο Λοίζο, Ελίνα Νικολακοπούλου και πολλούς ακόμη.
Αλλά δεν μπορεί κάτι καλό θα υπάρχει και σήμερα να ακούν τα παιδιά μας. Πριν κουνήσουμε το δάχτυλο στους εφήβους μας και τους πούμε ότι ακούν σκουπίδια, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Θα μου πείτε, η κριτική είναι ευκολότερη της αυτοκριτικής…
Κων/να Χαριτάκη
Μηχανολόγος Μηχανικός – Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 