Ραδάμανθυς – Ζαφειρία Μαμάτση

4 Ποιήματα

Δραπέτες

 

Εγκλωβισμένος στην παγίδα

της συνήθειας

από παιδί με ενοχές

να παίζεις.

Ακρίβυναν τα όνειρα

και φειδωλό σε βρίσκουν.

Παραδίνεσαι!

Στου κόσμου τη γνώμη

αυτήν που ελλοχεύει,

αυτήν που τιμωρεί!

Πέρα από τα κάγκελα

των πουλιών

το πέταγμα.

Οι δραπέτες…

Φτερά ανοιχτά

στον κύκλο της ζωής.

Της μίας ζωής.

---

 

Το μακρινό ταξίδι

 

Ένα αντίο

δεν πρόλαβα να πω.

Σ’ εκείνους

που κοντά πάντα τους ένιωθα.

Δυο λόγια

στ’ άψυχο χαρτί

δεν πρόλαβα να γράψω.

Σ’ εκείνους

που μ’ αγάπησαν,

ευχαριστώ να πω.

Μόνο αυτά κατάφερα

να κάνω στη ζωή μου:

Να εκτιμώ

Να σέβομαι

Να νοιάζομαι

Φεύγω ήσυχος.

---

 

Το κάτοπτρο

 

Με αλκοόλ γεμάτο το ποτήρι.

Διαβατήριο φυγής

προς ξένες πόλεις.

Άγνωστος

στο πλήθος τ’ αδιάφορο,

εκείνο που πάντα τρέχει..

Την επιφάνεια

ξανά ν’ αγγίξει.

Κι εσύ μια θάλασσα γυρεύεις!

Όπου κι αν πας,

σαν πεπρωμένο!

Το βλέμμα

στον ορίζοντα πλανάται.

Τις πληγές που κράταγες

από παιδί διαβάζει.

Η όψη,

το μπόι,

τα αισθήματα

κάποτε αλλάζουν..

Μα οι βαθιές πληγές

το κάτοπτρο ραγίζουν.

Σπασμένο γυαλί

του δειλινού το χρώμα.

Ανατολή στα σύννεφα ριγμένη.

Άραγε πού απέτυχες;

Ποια τιμωρία σε κρατά

μες τα δεσμά της μνήμης..

---

 

ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ

 

Ρυθμός παλιάς μελωδίας αντηχεί

Αετίσιος μα και

Δέσμιος της καρδιάς

Αήττητος στο νεφέλωμα του χρόνου

Μαγεύει..

Αγγίζει..

Νηνεμία παντού

Θάλασσα γαλήνια το ταξίδι

Υμνος η ελευθερία

Σεβασμός η γνώση

---