Ευαίσθητες χορδές
Στη γη όπου γεννήθηκαν οι ρίζες απλωμένες
στη γη όπου μεγάλωσαν εικόνες χαραγμένες.
Τα ήθη και τα έθιμα το βιος και οι αξίες
φωνές παιδιών να ντύνουνε παιχνίδια στις πλατείες.
Ενός πολέμου ξέσπασμα μεμιάς τ’ απογυμνώνει
την ομορφιά λεηλατεί τη θλίψη φανερώνει.
Ο τόπος πίσω καίγεται κι οι αναμνήσεις σβήνουν
ανάσες την πατρίδα τους στις στάχτες την αφήνουν.
Άνθρωποι δίχως όνομα στο άγνωστο βαδίζουν
και σαν κλαδιά στον άνεμο ανέγγιχτα λυγίζουν.
Βαρύ φορτίο στη ψυχή, σκιές χαμηλωμένες
στης συννεφιάς την παγωνιά ζωές τραυματισμένες.
Αβέβαιο το αύριο κάπου εκεί προσμένει
μ’ αυτό το τώρα με πονά που πάντοτε σωπαίνει.
Ένα υπέροχο ποίημα που σου ξυπνάει συναισθήματα μέσα σου που είναι χαραγμένα στο DNA σου από τα βιώματα των προηγούμενων γενεών.
Μπράβο Ζαφείρια εξαιρετική δουλειά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
‘Αλλη μια ξεχωριστή ανάρτηση. Ευχαριστίες πολλές.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!