Πολιτισμένος φόβος δεν υπήρξε ποτέ. Όποιος παίζει με τους φόβους των ανθρώπων, δεν ξέρει με τι έχει να κάνει…
Αν τρομοκρατούμαι με αυτά που συμβαίνουν; Όχι, δεν έχω τρομάξει. Όταν θα έρθει η ώρα να βγούμε έξω, θα βγούμε παρέα με τον καλύτερό μας εαυτό. Φυσικά ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά τι πραγματικά συμβαίνει, μα το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Κι αν μπορέσουμε να προσαρμοστούμε σε αυτήν την ρουτίνα και να την αξιοποιήσουμε, όλοι θα έχουμε επωφεληθεί. Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, πότε μου ανήκαν τελευταία φορά και οι 24 ώρες της ημέρας.
….
Χα, χα όχι δεν είμαι ατρόμητη, θα σας εξηγήσω.
Την κούραση δεν την φοβήθηκα ποτέ. Πάντα κουραζόμουν για πράγματα που ήθελα κι αυτό με ξεκούραζε.
Ούτε να αρρωστήσω φοβόμουνα. Ήξερα πως θα περάσουν οι μέρες και θα σηκωθώ ξανά. Χώρια που απολάμβανα πάντα τη φροντίδα των ανθρώπων γύρω μου.
….
Βέβαια, έχετε δίκιο. Η σκέψη του θανάτου είναι αυτή που σε καθηλώνει. Με εμένα δεν έπιασε αυτό. Αν εκείνος έρθει, τότε τι θα μπορούσα να κάνω εγώ; Ο θάνατος είναι σαν ένας διακόπτης, αν σβήσει τελείωσε. Δεν υπάρχει κάτι να σκεφτείς μετά.
…
Η αγάπη; Χα, χα Εκείνη σίγουρα με έκανε να νιώσω πολλά…
μα όχι φόβο.
…
Ναι, το να χάνω, μου ήταν δύσκολο να το μάθω. Δεν μου άρεσε ποτέ να χάνω διότι ότι έκανα, το έκανα με πολύ πάθος. Ήταν σαν να μην είχα δώσει όλο τον εαυτό μου. Σύντομα κατάλαβα πως το σκορ του παιχνιδιού ίσως να μην είναι στο χέρι μας, η ευγενής άμιλλα όμως είναι. Ο τρόπος που θα παίξεις το παιχνίδι, ο τρόπος που θα γίνεις ένα με αυτό. Αυτό είναι που καθορίζει την ήττα σου.
Φοβάμαι όμως, και δεν το κρύβω, τον πόνο. Τον εσωτερικό, τον ψυχικό, τον σωματικό, τον εγκεφαλικό και κάθε είδος πόνου που μπορεί να σε βασανίσει. Ο πόνος αλλάζει τον άνθρωπο ανεξέλεγκτα, τον μεταλλάσσει προς άγνωστη κατεύθυνση. Παραποιεί τη λογική του και τις αισθήσεις του. Φοβάμαι τον πόνο και ότι τον προκαλεί. Για αυτό πάντα πρόσεχα να μην γίνω μέσο μεταφοράς, να μην πληγώσω κάποιον βαθιά, ανεπανόρθωτα. Αυτό θα με έκανε να τρομάξω με τον εαυτό μου.
Μα περισσότερο από όλα φοβάμαι τον φόβο του ανθρώπου. Ξέρετε οι άνθρωποι δεν έχουν συμφιλιωθεί με τους φόβους τους. Τους σκεπάζουν, τους κρύβουν, τους στριμώχνουν κάτω από το κρεβάτι κι εκείνοι τρέφονται από το σκοτάδι, μεγαλώνουν και εκδηλώνονται σε ανύποπτες στιγμές και με πολλούς τρόπους.
Αν κρυφτείς για παράδειγμα, πίσω από μία σκοτεινή γωνιά και πεταχτείς να με τρομάξεις, δεν θα προλάβω να σκεφτώ.
Είναι πιθανό να ουρλιάξω ή να τρέξω
Είναι το ίδιο πιθανό να σου επιτεθώ ή να παγώσω.
Μέχρι να καταλάβω αν είναι ένα κακόγουστο αστείο ή μία πραγματική απειλή, τα ηνία τα έχει το ένστικτο, Διότι άπαξ και φοβηθεί ο άνθρωπος θεριεύει, αναγκάζεται να επιβιώσει χρησιμοποιώντας τα αρχέγονα ένστικτά του που προϋπάρχουν της μνήμης. Κι έτσι ό,τι χτίσαμε ως πολιτισμός, το χάνουμε σε μία στροφή.
Πολιτισμένος φόβος δεν υπήρξε ποτέ. Όποιος παίζει με τους φόβους των ανθρώπων, δεν ξέρει με τι έχει να κάνει.
Μαρία Δασκαλάκη
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ
ΤΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΑΝΤΗ
«ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ – ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ»
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 