ΡΩΤΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ*
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΕΡΑΪΔΕΣ;
Ο μικρός Γιώργος, λίγες μέρες πριν, έγινε 11 χρονών. Ήταν ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο. Είχε ένα μικρότερο αδερφάκι που το αγαπούσε και το πρόσεχε, είχε πολλούς φίλους που έπαιζε μαζί τους σχεδόν κάθε μέρα. Έλεγε ότι πλέον ήταν μεγάλος και είχε αφήσει πίσω του τα παραμύθια που του διάβαζε η μαμά του και τα παιχνίδια που του είχε πάρει ο μπαμπάς του τα προηγούμενα χρόνια.
Έπαιζε με τους φίλους του, μπάσκετ, ποδόσφαιρο και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είχε ξεχάσει τον Άγιο Βασίλη, τα παραμύθια για τον κακό λύκο, τις πριγκίπισσες, τις νεράιδες και τις ιστορίες για τη μαγεία.
Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν το πόλο. Αυτό του άρεσε πιο πολύ από ό,τι άλλο έκανε. Κάθε φορά ήταν ενθουσιασμένος και για πολύ καιρό ήταν και ο καλύτερος παίχτης της ομάδας.
Μια μέρα μάλιστα γύρισε και είπε χαρούμενα στην μαμά του: «Μαμά σήμερα τα πήγα τέλεια στο πόλο! Ο δάσκαλος μου μας είπε ότι στους αγώνες θα πάρουμε μετάλλιο!».
«Μπράβο!» του είπε η μαμά του. «Είσαι και καλός μαθητής και πρώτος στο πόλο… έχεις μία καλή νεράιδα που σε βοηθάει!».
«Έλα, βρε μαμά! Αυτά είναι για μικρά παιδιά. Δεν υπάρχουν νεράιδες και μαγείες… εγώ τα ξέρω».
«Δεν ξέρεις ποτέ!» είπε η μαμά της χαμογελώντας.
Οι μέρες περνούσαν και ο Γιώργος συνέχιζε όλα αυτά που έκανε και ήταν πολύ χαρούμενος, μαζί του και οι γονείς του.
Ωστόσο, κάποια μέρα γύρισε στεναχωρημένος αλλά δεν ήθελε να πει σε κανέναν το λόγο, μέχρι που ο μπαμπάς του τον πρόσεξε και τον ρώτησε: «Τι έχεις εσύ, μικρέ μου;»
«Να… εχθές και σήμερα δεν τα πήγα και πολύ καλά στο πόλο, και ο δάσκαλος θύμωσε λίγο… αλλά πιο πολύ με πείραξε που μπορεί να χάσουμε το μετάλλιο».
«Εεε, καλά… δεν είναι τόσο φοβερό αυτό», του είπε χαμογελώντας ο μπαμπάς του. «Μπορεί να ήσουν κουρασμένος, θα τα καταφέρεις καλύτερα την επόμενη φορά. Όσο για το μετάλλιο, αυτό δεν είναι το σημαντικότερο. Το να κερδίσεις έναν διαγωνισμό είναι καλό, αλλά το πιο σημαντικό είναι να προσπαθείς και να κάνεις αυτό που σου αρέσει».
Μετά από αυτή την συζήτηση, ο Γιώργος ένιωσε καλύτερα και πήγε να κοιμηθεί, για να είναι ξεκούραστος την επόμενη μέρα.
Όμως οι μέρες πέρασαν και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Η μαμά του τότε του είπε: «Δεν πρέπει να είσαι τόσο στεναχωρημένος… απλά να προσπαθήσεις πιο πολύ, θυμάσαι που σου έλεγα όταν ήσουν πιο μικρός για την μαγεία που υπάρχει κάθε φορά που προσπαθούμε για τα όνειρα μας;»
«Μαμά, σου είπα δεν χρειάζεται να μου λες τέτοια παραμύθια. Δεν είμαι παιδί πια. Ξέρω ότι δεν υπάρχουν νεράιδες και μαγείες, απλά ξέρω ότι αύριο στους αγώνες θα χάσουμε».
Το βράδυ έπεσε για ύπνο. Καθώς κοιμόταν, μια λάμψη φώτισε το πρόσωπό του, ακριβώς όπως γίνεται και στα παραμύθια. Τότε είδε μπροστά του μία νεράιδα με ένα ροζ φόρεμα.
«Όνειρο βλέπω;»
«Όχι», του είπε εκείνη χαμογελώντας.
«Ποια είσαι εσύ;»
«Μία φίλη σου… με λένε Μελιστίχη!»
«Είσαι μάγισσα;»
«Όχι, νεράιδα είμαι!».
«Νεράιδα;»
«Ναι, Γιώργο… είχες δίκιο ότι η μαγεία δεν είναι όπως τα παραμύθια, αλλά οι νεράιδες υπάρχουμε. Κι εγώ είμαι μία από αυτές και θέλω να σε βοηθήσω… Το να νιώθεις και να είσαι μεγάλος δεν είναι κακό, αλλά ούτε το να είσαι παιδί είναι κακό. Γιατί μόνο τα παιδιά, τα πιάνει η μαγεία».
«Δεν κατάλαβα καλά», είπε λίγο δειλά ο Γιώργος.
«Η μαγεία δεν είναι όπως τα παραμύθια, εκεί που η Νεράιδα χρησιμοποιεί το ραβδάκι και τα κάνει όλα καλά. Η μαγεία είναι μέσα σου… να πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα και να είσαι δυνατός, ακόμα κι όταν χάνεις ή δεν τα πας καλά. Αυτήν τη μαγεία μπορούν να την χρησιμοποιούν πιο πολύ τα παιδιά που έχουν αθωότητα και μεγάλη φαντασία. Όλα τα παιδιά έχουν μαγικές δυνάμεις αρκεί να το πιστέψουν. Τώρα κατάλαβες;»
«Ναι», είπε ο Γιώργος.
«Ωραία… τότε με τη δική σου μαγεία θα κερδίσεις τους αγώνες».
Ο Γιώργος κοιμήθηκε πολύ χαρούμενος, για να είναι έτοιμος για τον μεγάλο αγώνα.
Την επόμενη μέρα δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Στον αγώνα όμως σκεφτόταν συνέχεια την Νεράιδα και όλοι είχαν ενθουσιαστεί με τον τρόπο που έπαιζε. Οι γονείς του ήταν χαρούμενοι. Παρόλο που ο αγώνας ήταν δύσκολος, η ομάδα του Γιώργου κέρδισε την τελευταία στιγμή χάρη σε εκείνον. Η μαμά και ο μπαμπάς του ήταν πολύ περήφανοι για αυτό.
Η μαμά του τον αγκάλιασε και του είπε: «Mπράβο! Παρόλο που δεν υπάρχει μαγεία, τα κατάφερες».
«Μπορεί τελικά και να υπάρχει, μαμά!».
*Ένα από τα παραμύθια του βιβλίου «Ρώτα το παραμύθι», του Παναγιώτη Ζαφείρη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς.
ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 