Ένας κόκκος άμμου…
Στη ζωή αντίκρυ ως πρόκληση πρέπει ν’ απαντήσεις απόλυτα, γενναία, κατηγορηματικά ένα γεμάτο κι αντρίκιο Ναι! Δυστυχία σου αν δειλιάσεις και δώσεις στην έκφρασή σου τον πιο λεπτόν απορηματικό τόνο: Ναι;; — Η απόσταση ως το προδοτικόν Όχι, την άρση κάθε ευθύνης, είναι μηδαμινή…
* * *
Το ότι η ζωή μας είναι ένας κόκκος άμμου μονάχα μέσα στη Σαχάρα του κόσμου δεν με καταπλήσσει τόσο. Εκείνο που με καταπλήσσει είναι ότι ένα μικροσκοπικό ζωύφιο — ο άνθρωπος έδωκε στον κόκκο αυτό τέτοιες διαστάσεις — έρωτα και πόνου, πίστης και αμφιβολίας, θριάμβου και μαρτυρίου — τέτοιον αχανή εσωτερισμό, που ξεχνάμε μέσα του τη μηδαμινότητά μας.
* * *
Η ζωή είναι πρόβλημα με έναν άγνωστο. Θα γίνει με δύο την υποθετική στιγμή που η Επιστήμη θα αφανίσει το θάνατο.
* * *
Η τέχνη:
Είσαι ένα σκουληκάκι, ναι! Μα θα σου βάλω φτερά και οι ουρανοί θ’ αρχίσουν να σου φαίνονται στενόχωροι.
Η Θρησκεία:
Είσαι ένα τίποτα, ναι! Μα θα σε ανεβάσω τόσο κοντά στο Θεό που θα πλημμυρίσεις απ’ τους θησαυρούς της αγάπης.
* * *
Αν δεν μπορείς να γίνεις φλόγα στο Θεόχτιστο καμίνι της Δημιουργίας, γίνου τουλάχιστον πυρκαγιά κι αφάνισε τα ελεεινά ερείπια με τις σκαλωσιές, τις πρόχειρες, τις ευτελείς κι ελάχιστες.
Αν πρόκειται να μείνεις φως για το λυχνάρι μας που τόσο εύκολα σβήνει ο άνεμος κι ο κλέφτης, ας λείψει γιατί θα βλάψεις. Θα κακομάθεις τους άλλους πως φέγγει κανείς και με το τίποτε.
* * *
Μεγάλος δεν μπορείς να γίνεις αν δεν συμβληθείς με το Θεό ή με το Διάβολο. Όπως κι αν κάνεις όμως μην ξεχνάς τι λένε οι τάφοι. Οι τάφοι που θ’ αδειάσουν και για μας, όπως γεμίσανε με άλλους. Οι τάφοι που περιμένουν όλους…
Ακόμα και τον οίκτο σου να τσιγκουνευτείς αν πρόκειται για κείνους που ποτέ τα φυλλοκάρδια των δεν ένιωσαν τη γόνιμη αγωνία μιας όποιας ταραχής. Με γιοφύρι τη συμπόνοια σου μπορεί να φτάσει η μικρότητά των ως τα τείχη της ψυχής σου.
Ε. Π. Παπανούτσος, 1927
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 