Συνομιλώντας με ένα ποίημα που προέκυψε στο Εργαστήρι*
ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ
Άλλοι λένε, πως οι καθρέφτες δεν μιλάνε
Μα τα πιο πολλά λόγια τα άκουσα από αυτούς
Κάποιες φορές, σε στολίζουν με περηφάνια και εγκωμιάζουν ότι αντικατοπτρίζουν.
Άλλες πάλι σε χτυπάνε αδυσώπητα, σκοτεινιάζουν και σε παραμορφώνουν.
Υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που σου θυμίζουν πως μοιάζεις, ποιος είσαι… ξανά οριοθετούν την ταυτότητα σου, καθρεφτίζοντας τις γραμμές του προσώπου σου.
Υπάρχουν καθρέφτες που μπορούν να σε κάνουν να σιχαθείς τον εαυτό σου και άλλοι που μπορούν να σου δώσουν δύναμη να συνεχίσεις. Βέβαια υπάρχουν και εκείνες οι φορές που στέκεσαι δυναμικά μπροστά τους, τους δείχνεις τι είσαι και μέσα σε λίγα λεπτά έχεις πουδράρει κάθε γωνία του προσώπου σου, δείχνοντάς τους τι μπορείς να γίνεις.
Κάποιοι άλλοι γεμίζουν με αφρούς το πρόσωπό τους και ξεκινάνε να αφαιρούν ότι τους βαραίνει ή ό,τι πια έχουν βαρεθεί. Άλλες φορές με τα χέρια τους απαλά και άλλες με ξυράφι ριζικά.
Υπάρχουν καθρέφτες παντού, που μιλάνε αδιάκοπα… Κάποιοι είναι αρκετά θαρραλέοι για να επιχειρηματολογήσουν και να αντιμιλήσουν σε αυτούς. Σίγουρα όμως, οι καθρέφτες πάντα έχουν κάτι να πουν.
Υπάρχει μόνο μία στιγμή που οι καθρέφτες δεν μιλάνε…
Είναι η στιγμή που αποφεύγεις να τους κοιτάξεις…
Που ακόμα κι αν στέκεσαι μπροστά τους… δεν βλέπεις.
Τη στιγμή εκείνη μόνο φοβάμαι…
Που οι καθρέφτες σιωπούν.
©Μαρία Δασκαλάκη, Φλεβάρης 2019
Το κείμενο της Μαρίας Δασκαλάκη προέκυψε ως συνομιλία με το ποίημα Μες στη… (μεστή) φλυαρία, που γράφτηκε από την ομάδα στο πλαίσιο άσκησης συνεργασίας-επικοινωνίας στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής και Αυτογνωσίας των Εκδόσεων Ραδάμανθυς, στα Χανιά.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Εργαστήρι αλλά και για δηλώσεις συμμετοχής επικοινωνήστε στο τηλέφωνο με τον συντονιστή (6983 091 058)
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 