(ή μια πόλη στο πουθενά)
ΧΑΝΙΑ 1998
«Στα βλέφαρά μου έχω ακόμη τη Νέα Υόρκη, ένα σκουπιδάκι. Χρόνια περνάω αυτό το τούνελ. Μπαίνω έφηβος και στην έξοδο είμαι γέρος ή το αντίθετο. Χιλιάδες μέτρα ταινίας με τυλίγουν και με ακολουθούν στη ζωή μου…».
Γιάννης Κοντός (Στο Γύρισμα της Μέρας).
… Ονειρεύτηκα μια πόλη. Τριγυρνούσα άσκοπα στους δρόμους της, προσπαθώντας ν’ ανακαλύψω πότε είχα ξαναπεράσει από τα ίδια αυτά μέρη. Τα σπίτια, οι άνθρωποι έμοιαζαν να τα ‘χα ξαναδεί. Αλλά πότε;
Σα να βρισκόμουν σε μια ταινία, όλα διάφανα, όλα έτοιμα να εμφανιστούν και να εξαφανιστούν ταυτόχρονα.
Ονειρεύτηκα μια πόλη, θόρυβοι, σιωπές, εικόνες από το πουθενά και άνθρωποι να με προσπερνούν, να με παρασύρουν, να με εξαφανίζουν.
Βρισκόμουν σε ταινία. Σε πολλές ταινίες μαζί που δείχνουν συνεχώς τις ίδιες εικόνες, τις ίδιες ιστορίες, τα ίδια μοναχικά όνειρα. Από τη «Μητρόπολη» μέχρι το «Μπραζίλ». Από το Παρίσι, που όπως διατείνονται οι Γκοντάρ, Ριβέτ, Τρυφό, Ρομέρ… μας ανήκει, μέχρι το Λονδίνο που αλλάζει πρόσωπα («Blow up» – Αντονιόνι, «Μόργκαν, ο τρελός εραστής» – Καρέλ Ράις). Κι από τη «Μάμα Ρόμα» του Παζολίνι και του Φελλίνι μέχρι την Αμερικανόπολη του φιλμ νουάρ.
Η ίδια πόλη, οι ίδες ιστορίες, η ίδια σειρά: Ζωή – έρωτας – Θάνατος.
Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται, χάνονται στις εικόνες και ξαναβρίσκονται στη ζωή και τον καθαρό αέρα που άλλοι μας αναπνέουν με ευκολία κι άλλοι δυσκολεύονται γιατί η νοσταλγία για τις χαμένες πόλεις των εικόνων τους τρώει τα σωθικά. Καθημερινές ιστορίες που γίνονται στις πόλεις, που γίνονται γύρω μας και νομίζουμε πως έγιναν στον κινηματογράφο ή ιστορίες που είδαμε στον κινηματογράφο και νομίζαμε πως έγιναν στη ζωή. Όπως αυτό το μικρό αφιέρωμα σε σύγχρονες εικόνες πόλεων, Νάπολι (Βάναυση Αγάπη), Λος Άντζελες (Προδοσία), Παρίσι (Κολλημένοι), Μόντρεαλ (Ελντοράντο), Λισαβόνα (Lisbon Story), Χονγκ Κονγκ (Chunking Express) που μας προκαλεί για μια ακόμη περιπλάνηση στην παγκόσμια πόλη του Κινηματογράφου ή στην πόλη του πουθενά μέσα στα ακαθόριστα όρια ζωής και ονείρου, κίνησης και ακινησίας, σιωπής και ψιθύρων.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ*
Ιούνιος 1998
*Από το «Η Διάσταση του χώρου στον Κινηματογράφο – Πόλη και Κινηματογράφος», που συνδιοργάνωσαν το Εθνικό Πολιτιστικό Δίκτυο Πόλεων, το Υπουργείο Πολιτισμού, ο Δήμος Χανίων και το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου (22-25 Ιουνίου 1998).
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 