Έκλεισαν οι άνθρωποι
Ερμητικά
Τα παραθύρια τους.
Να μην θωρούν
Το ξημέρωμα της μέρας.
Τα μάτια τους
Να μην τυφλωθούν
Από το Φως του Ήλιου.
Να μην ζεσταίνει
Η φλόγα
Την πεινασμένη σάρκα.
Να μην γιατρεύει
Το κουρασμένο κόκαλο
Που δεν έχει άλλη Ψυχή.
Όχι.
Έκλεισαν οι άνθρωποι
Ερμητικά
Τα παραθύρια τους.
Να μην ξεδιψούν
Από τις στάλες της βροχής.
Να μην απελευθερώνονται
Τα δάκρυα
Με του ουρανού τις αστραπές.
Να μην πετάξουν
Τα όνειρά τους
Μαζί με τα σύννεφα.
Οι κραυγές τους
Να μην μπερδευτούν
Με τους κεραυνούς
Μην και γίνουν
Απειλητικές ψαλμωδίες
Που θα εξαγνίζουν
Κάθε επίγειο δαίμονα.
Όχι.
Έκλεισαν οι άνθρωποι
Ερμητικά
Τα παραθύρια τους.
Να μην θαυμάζουν
Τα πυροτεχνήματα
Των εορτών.
Να μην ακούν τις καμπάνες
Που προσκαλούν
Χαρμόσυνα
Τους νεκρούς
Που έπεσαν ηρωικά
Στον ανθό της ημέρας.
Όχι.
Έκλεισαν οι άνθρωποι
Ερμητικά
Τα παραθύρια τους
Για να μην πουν
Καλημέρα
Στον έρωτα
Στην ανάσα
Στην επιλογή.
Όχι.
Οι άνθρωποι
Έκλεισαν
Ερμητικά
Τα παραθύρια
Του σπιτιού τους.
Θωράκισαν
Τις καρδιές τους
Με ανοξείδωτα κάγκελα
Και με αιχμηρά αντικείμενα
Για να προστατεύουν
Τα τυφλά τους κύτταρα
Από τα ερεθίσματα
Που θα έδιναν παλμό
Σ’ όσα δεν έχουν Ζωή.
Οι άνθρωποι
Έμαθαν
Ν’ ανοίγουν την πόρτα
Στα βλήματα
Που εισβάλουν
Απειλητικά
Ως ριψοκίνδυνες εντολές.
Αλίμονο
Στον άνθρωπο
Που δεν θα υπακούει
Στις εντολές
Που έχουν το κόκκινο χρώμα.
Αλίμονο
Σ’ αυτόν
Που τολμά
Ν’ ανοίγει
Τα παραθύρια
Που κάποτε
Ήταν
Ερμητικά κλειστά.
Αλίμονο…
Χριστίνα Βεριβάκη
Χανιά 26/9/2021
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 