Στο έπακρο
Όλα περνούν
Μην θλίβεσαι
Μη σε φοβίζει ο καιρός
Που χάνεται
Νερό είναι, κυλά
Κι η θάλασσα πληθαίνει.
Να ζεις την κάθε σου στιγμή
Μην το ξεχνάς!
Στο έπακρο να φτάνεις!
Και θα ‘χεις να θυμάσαι
Τα βαθιά γεράματα..
Νέος πως υπήρξες!
Συντρίμμια
Υπάρχουν σπίτια
μιας άλλης εποχής
Ερείπια
στο πέρασμα του χρόνου
Στου χωριού τα στενά
ξεψυχούν
Και στη βοή
της πολυσύχναστης
πόλης.
Της σκόνης το σεντόνι
τα συντρίμμια σκεπάζει
Σιγή στα περασμένα
Δίχως γέλια,
δίχως βήματα
Ζωές σβησμένες..
Ιστορίες ξεχασμένες..
Χάρτινα φτερά
Ήταν κερί που άναψε τη φλόγα να χαρίσει
ήταν κορμί που έτρεξε κάθε στιγμή να ζήσει.
Σαν το φεγγάρι που περνά στης νύχτας το σκοτάδι
σαν αγκαλιά που κράτησε ανάσας το σημάδι.
Κι αν η καρδιά κατάφερε μ’ αγάπη να ταιριάξει
κι αν τα φτερά της άπλωσε ψηλά για να πετάξει.
Κι αν έμαθε η θάλασσα τη σκέψη να διαβάζει
κι αν η σιωπή στο δειλινό την ομορφιά κοιτάζει.
Μια θύελλα φανέρωσε στο όνειρο πως σφάλλει
και τα δυο χάρτινα φτερά πέφτουν στο χώμα πάλι.
Σε ουρανό που ξαγρυπνά κοιμούνται τα αστέρια
αθόρυβα τα σύννεφα σκεπάζουν καλοκαίρια.
Άραγε πόσα δάκρυα στ’ αντίο να κυλήσουν
σε μονοπάτι μοναξιάς τα ίχνη τους να σβήσουν.
Ζυγαριά
Μόλις σβήσουν τα φώτα
Όλοι ίσοι θα φανούν.
Οι τουαλέτες
Τα κοστούμια
Τα λαμπερά κοσμήματα
Τα ακριβά αμάξια
Η δημοσιότητα..
Όλα θα χαθούν!
Απλοί διαβάτες
στο ύστατο χαίρε.
Ίδιος λυγμός στην απουσία.
Ζυγαριά δίκαιη.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 