Η ελευθερία μου τώρα εξορίζεται
Και τα χέρια μου δεμένα μοιάζουν σαν σχοινιά
Θέλω να φωνάξω, μα διστάζω τόσο,
Κι αν με κυνηγήσουν να μου πάρουν τη λαλιά;
*
Δίκοπο μαχαίρι τούτος ο αγώνας
Με αντίπαλο την οποία εξουσία συναντάς
Δύσκολη η μάχη μάτια με ένα δάκρυ
Που δηλώνουν πως υπάρχω κι ας λυπάμαι στα κρυφά.
*
Δεν αντέχω άλλο να μην αναπνέω
Και τη μάσκα για παρέα να ‘χω μονάχα
Νιώθω εγκλωβισμένη να με φυλακίζουν
Για ένα αδίκημα που ούτε το γνωρίζω στα χαρτιά
*
Είναι θέμα χρόνου όχι να απαντήσω
Στη σκληρότητα των μέτρων και στα άσκοπα σταθμά
Θα το καταλάβουν όταν αντιδράσω
Γιατί αέρας θα γεμίσει τα ερημικά στενά
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 