«Αν υπάρχουν λύσεις σ’ αυτό τον κόσμο, είναι μέσα μας»
Καλησπέρα, ευχαριστώ την Ηρώ και το Χρήστο που μου δίνουν την ευκαιρία να είμαι εδώ, και συνέβαλαν σε αυτό το πόνημα, για να δημιουργηθεί ένα κύμα αυτοστοχασμού και μία δόνηση που μας ταξιδεύει. Αυτό το βιβλίο είναι ένα πόνημα αυτογνωσίας για όποιον συναντηθεί μαζί του. Ένα μονοπάτι που σου επιτρέπει να συναντήσεις τον εαυτό σου.
Διότι τα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας-και με αφορμή αυτό το βιβλίο- δεν είναι τίποτα άλλο από ζητήματα τα οποία ταλανίζουν τον σημερινό άνθρωπο όταν εγκαταλείπει την «περιοχή της τιμωρητικότητας» και πηγαίνει στην «περιοχή της ευθύνης».
Γραφή που προτάσσει το βίωμα
Αυτές οι εποχές που έχουμε μπροστά μας, μας καλούν σε ζητήματα ευθύνης. Και με αυτή την έννοια, και από τον τίτλο, αλλά και από το περιεχόμενο που αποπνέει είναι ένα προφητικό βιβλίο. Δείχνει τι φουρτούνες υπάρχουν γύρω μας και τι φουρτούνες έρχονται για μας. Όχι όμως με την έννοια του να μας στεναχωρήσει αλλά να δυναμώσουμε ψυχικά και να απαντήσουμε σε αυτές τις φουρτούνες.
Το βιβλίο που έγραψε η Ηρώ, είναι μια βαθιά βιωματική γραφή. Μία γραφή που προτάσσει το βίωμα σε μία εξέχουσα στιγμή του μικρού και μέγα κόσμου μας. Αυτή η συνειδητότητα είναι μία πηγή ελευθερίας. Εκτιμώ ότι όταν θα έρθω σε επαφή με το βιβλίο, σε κάθε φουρτούνα θα ξεπηδούν από μέσα μου διεργασίες βαθιά ανθρώπινες και προβληματισμοί υπαρξιακοί, και όχι μόνο όσον αφορά αυτό τον κόσμο αλλά και τον κόσμο που έρχεται και τον κόσμο που αφήνουμε πίσω μας.
Αυτά τα οποία πραγματώνονται δίπλα μας θέλουν έναν βαθύ στοχασμό μία διορατική ματιά, γιατί δεν είναι τα φυσικά και τα αναγκαία ζητήματα για να υπάρχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος υπάρχει μέσα από την επαφή με τον άλλον και μέσα από το άγγιγμα του άλλου. Αυτή η μη απτική ζωή μας δημιουργεί εσωτερικά ψυχικά κενά. Και πως συνδέεται αυτό το βιβλίο που γράφτηκε πέρσι με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Με αυτά τα ερωτήματα εσωτερικής διαδρομής και εσωτερικότητας, είναι καταπληκτικό γιατί αυτό το βιβλίο ταξιδεύει ακριβώς σε αυτό τον εσωτερικό κόσμο για το τι είμαστε και το είναι το αύριο.
Ωραίες διαδρομές
Εμένα προσωπικά μου ξύπνησε ωραίες διαδρομές. Διαδρομές που έχουν να κάνουν με μία άλλη ψυχιατρική. Μία ψυχιατρική με ανθρώπινο πρόσωπο, με μία ψυχιατρική που συναντά την ουσία του ανθρώπου, γιατί μέχρι τώρα όπως γνωρίζουμε τα πράγματα και όπως αισθανόμαστε όταν ο καθένας είναι απέναντι με τον καθρέφτη της μοναξιάς του, ότι εξορίζεται από την ουσία του εαυτού του. Σαν να ζούμε μία άλλη ζωή, σαν να μιμούμαστε ή αντιγράφουμε.
Επομένως το ζητούμενο είναι πόσο αυθεντικοί είμαστε να μιλάμε για τον εαυτό μας να αναγνωρίζουμε σημάδια αδυναμίας του κι αυτή η τόλμη είναι μία υπέρβαση όσον αφορά τον εαυτό μας. Με αφορμή αυτό το βιβλίο και αυτή την εσωτερική αναζήτηση που συμβαίνει στον καθένα μας, μπαίνουν πολλαπλά και πολυεπίπεδα τα ζητήματα τα οποία έχουμε μπροστά μας. Ζητήματα ανθρώπινων σχέσεων όχι μόνο οικογενειακών, αλλά και συναισθηματικών, ερωτικών και διατροφικών. Οι μισοί πεθαίνουν από έλλειψη φαγητού και οι άλλοι μισοί από υπερβολικό φαγητό. Κι αν δείτε αυτά τα ποσοστά, σε επίπεδο οικουμένης, ξεπερνούν, οι θάνατοι αυτοί κατά πολύ, τον κορονοϊό.
Αυτός ο προβληματισμός του βιβλίου, γεννάει μία δυνατότητα, μία συνειδητότητα αγωνιστικής δράσης. Μετακινεί το ανθρώπινο υποκείμενο στην ευθύνη της δράσης. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω, πώς να το κάνω, από τη μία να φροντίσω τον εαυτό μου και από την άλλη να συναντηθώ με τον άλλον, να δω δηλαδή τις κοινωνικές συνισταμένες της ψυχικής οδύνης, και να αντιμετωπίσουμε από κοινού μία δύσκολη πραγματικότητα.
Επομένως, τολμώ να πω, ότι αυτό το βιβλίο μας κάνει κοινωνικούς αγωνιστές. Αυτή η άμεση γραφή και η γλώσσα η πραγματική, μας τονίζει ότι δεν είμαστε μόνοι, δεν πεθαίνουμε μόνοι αλλά σε αυτό το μονοπάτι της ζωής, το ευτύχημα είναι να συναντάμε άλλους ανθρώπους. Και όταν συναντάμε τον άλλον είτε με Α, κεφαλαίο, είτε με α, μικρό τότε πνέει ένας άνεμος δροσιάς μέσα μας. Η υπέρβαση που έκανε η Ηρώ ήταν ότι συνειδητοποίησε, μέσα από αυτή τη γραφή, πως θα συναντήσει κι άλλους ανθρώπους, θα συναντήσει τους διπλανούς της. Έτσι θα αυτοπροσδιοριστεί και θα αυτοπραγματωθεί. Ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτοπραγμάτωση είναι το ζητούμενο.
Θα σας διαβάσω μόνο το πρώτο ποίημα:
Φόβος και ενοχή
Λένε τα δικά τους μα εγώ είμαι αλλού
Μια στιγμή μονάχα βλέπω τα όνειρα μου,
να αποχαιρετούν δίχως να μιλούν
Δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς όνειρα
Ο Μορρέν έλεγε στο Φρόιντ: «Εσύ ερμηνεύεις ωραία τα όνειρα των ανθρώπων και νομίζεις ότι τελειώνεις, εγώ τους κάνω να ξαναονειρεύονται».
Πόσο μόνη νιώθω, σπίτι αδειανό
Μέσα μου κενό,τι κι αν προσπαθώ.
Εδώ, δημιουργείται μία έκρηξη, όσον αφορά το να πάω από το πάτο στην κορυφή. Αυτό σημειολογικά και συμβολικά σημαίνει ζωτικής σημασίας ανθρώπινη δύναμη, γιατί αν υπάρχουν λύσεις σε αυτόν το κόσμο είναι μέσα μας. Εμείς πρέπει να συναντήσουμε τις προϋποθέσεις να τις συναντήσουμε αυτές τις λύσεις. Οι δυνάμεις δηλαδή του ανθρώπου είναι εκπληκτικές και καταπληκτικές όσον αφορά το να αυτοπροσδιοριστεί να συναντηθεί με τον άλλο, να δημιουργήσει εσωτερικά χαμόγελα και να σπάσει αυτήν την εξωτερική και εσωτερική μοναξιά.
Ακόμα λίγους στίχους από το βιβλίο:
Ένα θα σου πω, που έχω βρει καιρό,
Δίνει μια ελπίδα μες το πανικό
Όσο κάτω πάω τόσο βλέπω φως
είναι που δαμάζω το κρυφό Εγώ.
Η δύναμη της ποίησης
Το βιβλίο έχει ακόμα κάτι μαγικό. Πραγματεύεται το ζήτημα της αγάπης και το ζήτημα της ελευθερίας. Η συγχώρεση δεν είναι μόνο θρησκευτική έννοια είναι και ψυχολογική έννοια με την έννοια ότι ‘’προσθέτω χώρο στον άλλον’’. Αυτό διαγράφεται μέσα από το βιβλίο. Αυτός ο επιπλέον χώρος στον άλλον να εκφραστεί, να μιλήσει, να μιλήσει με τη σιωπή, με το βλέμμα, με το άγγιγμα, με τη καρδιά. Και με αυτή την έννοια διαφαίνεται το κομμάτι της συγχώρεσης, του επιπλέον χώρου που συναντά την αγάπη και την ελευθερία.
Μου ξύπνησε ακόμα, τη δύναμη της ποίησης, της ποιητικής γραφής για το σημερινό άνθρωπο. Πόσο ανάγκη την έχει αυτή τη γραφή ο σύγχρονος άνθρωπος. Πόσο ανάγκη έχει τη τέχνη, του να ζωγραφίζει, του να γράφει, του να χορεύει, το θέατρο, και πόσο διάφορες πτυχές της τέχνης δημιουργούν μία μέθεξη επικοινωνίας, αυτοπραγμάτωσης και δικαίωσης του σημερινού ανθρώπου. Και όταν η ψυχιατρική και η ψυχολογία, οι κοινωνικές επιστήμες εντάσσουν μέσα στη φαρέτρα τους την τέχνη, πόσο αποκαλυπτικές και ουσιαστικές γίνονται σαν να νοημαοδοτείται ο κόσμος μας.
Εγώ κι άλλα πολλά θα μπορούσα να σας πω, δεν θέλω να σας κουράσω. Αυτό το μικρό πόνημα που έδωσε έναν εσωτερικό δικό μου στοχασμό, με ταξίδεψε σε πεδία όπου η ψυχιατρική επιστήμη είχε μέσα της μία βαρβαρότητα, θυμάμαι για παράδειγμα τον Γ. Κοκκινίδη εδώ στο ψυχιατρείο, όπου έγραφε κάτι στίχους σε πακέτα τσιγάρων και βγήκε ένα καταπληκτικό βιβλίο με ποιήματά του, το σκηνικό μιας αιτίας, πως βίωσε τον εγκλεισμό του για χρόνια και πως του έδινε μία ελάχιστη πνοή αυτή η γραφή και πόση ελευθερία του έδωσε η έκδοση.
Θέλω να ευχαριστήσω την Ηρώ για το πως τόνισε αυτή την εσωτερικότητα της και αυτούς τους προβληματισμούς που έβαλε στο βιβλίο και τους συναντάμε τώρα ο καθένας με τον τρόπο του. Το βιβλίο της Ηρώς ανιχνεύει τοπία της ψυχής. Της εύχομαι να συνεχίσει να γράφει αυτά που νιώθει, να πάει καλά αυτό το βιβλίο και να συναντήσει πολλές ψυχές και περιμένω και το επόμενο. Σας ευχαριστώ.
Η Ηρώ Πισκοπάκη μας συστήνεται με έξι συγκλονιστικά διηγήματα και μία ποιητική συλλογή. Η συγγραφέας άντλησε από την πηγή που ρέει μέσα της, καταγράφοντας αυθεντικά τις δικές της πραγματικές συναντήσεις με τη νευρική ανορεξία, τη βουλιμία, τις προκαταλήψεις και το στίγμα για τη ψυχική ασθένεια, τις ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, τους φόβους, τις ενοχές, την εσωτερική πάλη, και όλα όσα κάνουν παρέα στον άνθρωπο «Όταν έρχεται η φουρτούνα».
Δείτε εδώ για παραγγελίες του βιβλίου: ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ
Φωτογραφία στο εξώφυλλο: Ρούλα Σπάρταλη
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 