Ένα κείμενο του 1712
«Η Τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας» γράφτηκε από τον John Arbuthnot και αποδόθηκε στον Jonathan Swift. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, σε μετάφραση της Αλόης Σιδέρη, η οποία βασίζεται στο κείμενο της έκδοσης του Άμστερνταμ το 1733. Η εισαγωγή είναι του Jean – Jacques Courtine, καθηγητή στο University of Southern California.
«…ένας από τους κανόνες είναι ότι δεν πρέπει να παρουσιάζονται πολύ συχνά στο λαό τρομακτικά πράγματα διότι υπάρχει φόβος να του γίνουν οικεία και να τα συνηθίσει. Προσθέτει ότι είναι απολύτως απαραίτητο να χρησιμοποιούν μια φορά το χρόνο τον Βασιλιά της Γαλλίας και τον μνηστήρα του Θρόνου για να εκφοβίζεται ο αγγλικός λαός, αλλά ότι πρέπει, μετά από αυτό, να κρατάνε τη γλώσσα τους δεμένη για ένα χρόνο περίπου. Η έλλειψη προσοχής που έχουν δείξει στην τήρηση μιας τόσο χρήσιμης οδηγίας και η απερισκεψία, με την οποία τόσο συχνά έχουν θελήσει να μας φοβερίσουν με τον μπαμπούλα στην παραμικρή ευκαιρία, έχουν κάμει τα τελευταία χρόνια το λαό τόσο αδιάφορο, ώστε δεν τρομάζει πια όταν του μιλάνε για τους δυο αυτούς εχθρούς…» Η Τέχνη της Πολιτικής Ψευδολογίας
Η τελειοποίηση της τέχνης της πολιτικής ψευδολογίας στα χρόνια που πέρασαν, από την εποχή που γράφτηκε αυτό το κείμενο, δείχνει πως οι νόμοι του «αληθούς ψεύδους» του Μακιαβέλι διατηρούν στο ακέραιο την επικαιρότητά τους. Το κείμενο προτρέπει τους πολιτικούς ψευδολόγους να ανεβάσουν την δραστηριότητά τους στο επίπεδο της τέχνης αν θέλουν να είναι αποτελεσματικοί στην πολιτική απάτη. Γι’ αυτόν το σκοπό προτείνει τη συγκρότηση μιας «Ψευδολογικής Εταιρείας» η οποία «να διαθέτει μια μάζα αφελών έτοιμων να επαναλάβουν, να διαδώσουν και να διασπείρουν παντού τις ψευδαισθήσεις που άλλοι έχουν επινοήσει».
«Η διαμεσολάβηση των κορόιδων είναι απαραίτητη» γράφει ο Jean – Jacques Courtine στην εισαγωγή αφού, όπως λέει και το κείμενο «δεν υπάρχει στον κόσμο άνθρωπος πιο κατάλληλος για να πλασάρει και να διαδώσει ένα ψέμα από εκείνον που το πιστεύει».
Χρειάζεται κόπος και επιμονή για να διατηρηθούν τα βασικά στοιχεία που κάνουν το ψέμα πιστευτό και την πολιτική απάτη τέχνη. Και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως ο πολιτικός του αντίπαλος είναι ο μοναδικός ψευδολόγος, μια που η «ικανότητα» αυτή αλλάζει συχνά στρατόπεδα, μα πάντα διατηρείται ζωντανή σε όσους εποφθαλμιούν την καρέκλα της εξουσίας.
«Θα έλεγε κανείς ότι το ψέμα υπήρξε για καιρό το φυσικό προνόμιο της Δεξιάς», γράφει ο Jean – Jacques Courtine στην εισαγωγή. «Παρά τις αξιέπαινες προσπάθειές της, δεν κατόρθωσε να διατηρήσει την αποκλειστικότητα. Έχασε το μονοπώλιο του ψεύδους, όπως και η Αριστερά έχασε το μονοπώλιο του συναισθήματος και της αρετής».
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 