Σαίξπηρ «Όπως σας αρέσει ή όπως αγαπάτε»

… Όλος ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή κι όλοι οι άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, ηθοποιοί: βγαίνουνε με το θάνατο, μπαίνουν με τη ζωή και κάθε άνθρωπος στο βίο του παίζει ρόλους πολλούς, σ’ εφτά διαφορετικές φάσεις, εφτά πράξεις.
Στην πρώτη, βρέφος που γκρινιάζει – γιατί όλο κάτι έχει – στα χέρια της παραμάνας του. Μετά ο μαθητής που όλο παραπονιέται, με σάκα και φρεσκοπλυμένο πρόσωπο να σέρνεται σαλίγκαρος απρόθυμος για το σχολείο. Μετά ο εραστής, που αναστενάζει σαν καμίνι, θρηνώντας μπαλάντες για το φρύδι της καλής του. Μετά ο στρατιώτης, γεμάτους όρκους περίεργους και τριχωτό μουσούδι σαν τη λεοπάρδαλη, μωροφιλότιμος, οξύθυμος, που αναζητάει τη ματαιόδοξη επωνυμία ως και τη μπούκα του κανονιού. Μετά ο φρόνιμος μεσήλικας, προγάστωρ, με κοιλιά γεμάτη πουλερικά, με μάτια σοβαρά, γενάκι προσεγμένο, όλος ρήσεις σοφές και σύγχρονες κοινοτοπίες – κι αυτός ρολάκι παίζει, αλλά η έκτη ηλικία μεταβάλλει τον άνθρωπο σε κοκκαλιάρικο γερόντι με παντόφλες, γυαλιά στη μύτη, πουγκί στη ζώνη, το παντελόνι άθικτο, αν και φτιαγμένο χρόνια πριν, αλλά φαρδύ σαν κόσμος για τα γερασμένα του πετσιά, και την αντρίκεια του φωνάρα πάλι ψιλή σαν παιδική, να ουρλιάζει σφυριχτή, κι η τελευταία πράξη, όπου λήγει αυτή η παράξενη, γεμάτη περιπέτειες ιστορία, είναι το ξαναμώραμα κι η πλήρης αμνησία, νωδή, τυφλή, αναίσθητη, απ’ όλα στερημένη…