ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΓΥΡΩΣ ΛΟΥΛΑΔΑΚΗ
«JUST WORDS Ή ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ»
Η ποίηση της Αργυρώς δεν είναι ούτε μια εύκολη, ούτε μια συνηθισμένη ποίηση που αφορά έναν μη εξοικειωμένο με το διαφορετικό αναγνώστη. Διαφοροποιείται ως προς τη μορφή, έχει λίγες στροφές, ίσως λίγους στίχους και είναι κατά βάση εννοιολογική ποίηση. Παίζει με τις λέξεις που συνθέτουν κάθε φορά μια δική τους πραγματικότητα, ακροβατεί μεταξύ σκότους και φωτός, συνομιλεί με το μεταφυσικό και φλερτάρει με τη φιλοσοφία του πνεύματος και των πραγμάτων, μάλλον της ίδιας της ζωής.
Τα ποιητικά ετούτα παιδιά είναι γεννήματα του φωτός ή της έλλειψης του, οι άνθρωποι και τα πράγματα μετασχηματίζονται και ξαναγεννιούνται εντός του χώρου του δωματίου. Ο χώρος και ο χρόνος διαστάσεις πολύτιμες όσο και η ανάσα μας αφού όλα από τη στιγμή της γέννησής μας νοηματοδοτούνται από αυτά, ακόμα και η ίδια μας η ύπαρξη.
Αντί προλόγου η ποιήτρια παραθέτει στη νέα της αυτή ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Just words ή αναπαραστάσεις», καθώς ο καθένας μας δίνει στη ζωή και τον κόσμο μια διαφορετική, δική του αναπαράσταση, ένα απόσπασμα από την Κριτική του Καθαρού λόγου του φιλοσόφου Καντ όπου αυτός μελετά τη δομή της αισθητικότητας και αναφέρεται στην a priori δύναμη της διάνοιας, όπως αυτή εφαρμόζεται στα αισθητηριακά δεδομένα για την παραγωγή γνώσης.
Ο χώρος για τον Καντ είναι η απαραίτητη προϋπόθεση όλων των εξωτερικών αναπαραστάσεων, δεν μπορεί να εκλείψει ο ίδιος αλλά δυνητικά οτιδήποτε υπάρχει εντός του.
Ο χρόνος από την άλλη, αξιωματικά σχηματίζει την ενόραση καθώς χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να βιώσουμε τίποτα εμπειρικά. Χωρίς το χρόνο δεν υπάρχει μεταβολή ή διαδοχή, ο χρόνος για τον Καντ είναι μια a priori συνθήκη, αναγκαία για μια οποιαδήποτε εμπειρία!
Η παρουσία του φωτός στη νέα αυτή ποιητική συλλογή είναι σχεδόν αναμενόμενη αφού η συγκεκριμένη ποιητική σκέψη είναι πλασμένη από αυτό. Το φως αποκαλύπτει κρυμμένες αλήθειες, μετασχηματίζει δίνοντας νέα μορφή σ’ ανθρώπους και πράγματα, το φως όχι μόνο χωράει στο χώρο αλλά τον ξαναγεννά δίνοντάς του νέα διάσταση και μορφή. Το φως διαθλάται, τέμνεται και υπάρχει σαν μια μεταφυσική αχτίδα που παίζει καταλυτικό ρόλο στη ζωή και το γοητευτικό της παιχνίδι!
Έτσι η ποιήτρια γράφει:
«Σε γνώρισα στην τεθλασμένη του φωτός
στην ακινησία του σύμπαντος
πρόσωπο ματαιωμένο από τόσα φιλιά». (Σελ.13)
Το φως αυτό, το βράδυ γίνεται ακίνδυνο κι αφήνει ανεπαίσθητα τα ίχνη του. Άλλες φορές πάλι τα αντικείμενα αντιστέκονται στο φως, ξεπερνούν το σχήμα τους, μετασχηματίζονται παίρνοντας νέο σχήμα και δημιουργούν μια νέα διάσταση στο χώρο κι ακόμη μια νέα διάσταση της πραγματικότητας, σχεδόν μεταφυσική.
Το σκοτάδι από την άλλη μεταφέρεται μέσα από κινήσεις όπως η σκόνη μεταφέρεται αδιάκοπα και συνεχώς μέσα από τα παπούτσια, αθόρυβα και ανεπαίσθητα κυρίως!
Ακόμα και η ίδια η ζωή είναι ένα σύνολο από γραμμές-πολλές γραμμές διακεκομμένες ακανόνιστα κι ακατανόητα στοιβαγμένες σε μια συνεχιζόμενη πορεία, καθώς δύσκολα μπορούμε πολλές φορές να καταλάβουμε αυτό που μας συμβαίνει αναπάντεχα.
Ακόμα, οι άνθρωποι είναι αποτέλεσμα στιγμών, σχηματίζονται ανάγλυφα στο φως αλλά και χάνονται απροειδοποίητα σ’αυτό και γίνονται σκιές προσώπων, ματιών, χειλιών. Άλλοτε πάλι η παρουσία τους εντείνεται στο χώρο του δωματίου, οριοθετείται και περιχαρακώνεται από αυτόν κι έτσι κι αυτοί οι ίδιοι γίνονται χώρος στο χώρο!
Το φεγγάρι στην ποίηση της Αργυρώς παίζει ένα μαγικό ρόλο. Έχει τη δική του ύπαρξη, είναι αύταρκες και πλήρες, με φως αυτούσιο, περιεχόμενο ανέγγιχτο από τα ανθρώπινα, παρθένο, πρωτογενές και αυτοσύστατο, καίει τον ουρανό!
Οι συγκεκριμένοι στίχοι αποκαλύπτουν τη μεταφυσική ικανότητα του:
«Το φεγγάρι καίει τον ουρανό
φως αυτούσιο
ανέγγιχτο
τρεφόμενο από τις ίδιες του τις σάρκες
που εκτείνεται
ακατάπαυστα
στα όρια του ουρανού…».
Και σε άλλα ποιήματα της ποιήτριας αποτυπώνεται αυτή η μαγική και μεταφυσική διάσταση. Για παράδειγμα στη σελίδα 41, στο ποίημα «Ραγισμένο / σπασμένο ποτήρι», επανέρχεται το αρχέγονο, εθιμολατρικό μοτίβο όπου θέλει την πίστη να πραγματοποιηθεί κάτι, να πηγάζει φαινομενικά από κάτι έξωθεν του υποκειμένου, στην πραγματικότητα όμως μόνον από αυτό! Η εσωτερική κι ατομική πίστη του καθενός μας σ΄αυτό που είναι και σ’αυτό που θέλει, έρχεται ν΄αποδομήσει τους νόμους της φυσικής και να τον απελευθερώσει από τα δεσμά της στερεοτυπικής και κοντόφθαλμης λογικής. Άλλωστε ο ποιητής είναι αυτός που μπορεί να σχηματίζει το Αδύνατο και να δίνει υπόσταση στο Άγνωστο!
Μέσα από αυτήν την ποιητική συλλογή δε θα μπορούσε να παραλειφθεί ο Έρωτας. Το ποιητικό υποκείμενο συνδέεται ξανά μοιραία με το φως το οποίο μετατρέπεται σε υγρό στοιχείο, μετουσιώνεται σε ποτό που κλείνει μέσα του όλο τον ήλιο ο οποίος από απαραίτητος, γίνεται πλέον ανώφελη πρόφαση.
Κλείνοντας την ποιητική αυτή κατάθεση ψυχής, η Αργυρώ αναζητά, ρητορικά πάντα, αυτόν που ψάχνει ομοιότητα στην ασυμμετρία των πραγμάτων και των ωρών αλλά κυρίως στο άμετρο της Τύχης μοίρασμα. Η Τύχη λοιπόν μοιράζει και δίνει στον καθένα μας το μερίδιο που του αναλογεί, σ΄ένα μοίρασμα όμως άμετρο κι άδικο αφού σε άλλον η ζυγαριά βαραίνει πιότερο από δεινά και συμφορές και σ’ άλλον λιγότερο. Η Τύχη έχει εδώ τον δικό της σπουδαίο ρόλο και η δύναμή της καταλυτική, επιφυλάσσει στον καθένα μας ένα δώρο, πάντα ακριβό και πάντοτε άμετρο κι απρόβλεπτο!
Άρια Αθανασάκη
Δείτε εδώ για παραγγελία του βιβλίου
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 