Αποσπάσματα από την έκδοση του τμήματος Εργοθεραπείας του Θ.Ψ.Π. Χανίων με τίτλο «Ποιήματα β’» (1995) και από το βιβλίο «Χρόνια κουβαλάω την ψυχοπάθειά μου, τη χαρίζω στους γιατρούς – Ιστορία ζωής του Γιώργου Φαλελάκη», του Μανώλη Τζανάκη.
Κομματιάσαμε τον ήλιο σε χιλιάδες γυάλινα μάτια.
Αφήσαμε τη νύχτα να βιώνει το φεγγάρι της.
Περπατήσαμε σε δρόμους όπου ο πόνος αντικαθιστούσε το οδόστρωμα. Πηγαίναμε μαζί χέρι-χέρι, και ας κατοικούσε στις καρδιές μας ο φόβος. Μας πήρε αγκαλιά σε καταγώγια διαρκείας.
Άλλωστε τις κραυγές μας τις συγκαλύπτει το δημόσιο Και τις ψυχές μας αλλοιώνουν οι φαρμακοβιομηχανίες.
Η τέχνη είναι ίσως το τελευταίο οχυρό. Τί εννοώ; Ότι ίσως είναι το μόνο πράγμα που άμα το στερήσεις από τον άνθρωπο τον έχεις εξορίσει πλέον. Αν το παιδάκι που μπήκε τώρα μέσα στο ψυχιατρείο πιάσει και κάνει μια μουτζαλιά σ’ ένα χαρτί, είναι εξίσου δημιουργία με μια παράσταση των «Σχοινοβατών» [θεατρική ομάδα του Ο.Ψ.Π. Χανίων].
[… ]
Για να τα λέμε έξω από τα δόντια, ένα άτομο στα 17 και στα 18 του χρόνια που έχει μια εμπειρία κακής ψυχικής υγείας αρχίζει να καταστρέφεται, αυτό είναι νόμος. Αν δεν προσέξουνε σ’ αυτή την ηλικία ποτέ δε θα μπορέσει να το ξεπεράσει. Εγώ θα ήθελα να υπάρχει περισσότερο μια κατανόηση και ίσως μια ευρύτητα στη σκέψη αυτών που ασχολούνται με τέτοιους χώρους. Βλέπεις ένα άτομο το οποίο αρχίζει να χάνει το εγώ του, εκεί θέλει στήριξη, στα 18 του, στα 20, εκεί βρες του μια δουλειά, εκεί δώσε του ένα ερέθισμα, εκεί οδήγησέ τον σε ένα χώρο να εκφραστεί. Να μη μπει η λογική ενός σύγχρονου Καιάδα να πεταχτεί στο περιθώριο, πίεζε τον, πίεζε τον, βάλτον-βγάλτον στα άσυλα.
Εγώ (όταν είχα πια πάρει εξιτήριο και έμενα στο σπίτι μου) δούλεψα στην καντίνα του νοσοκομείου, αλλά μ’ έπαιρνε από κάτω. Ενώ μου άρεσε και τα λεφτά ήταν καλά, από ένα σημείο και μετά δεν άντεξα ψυχολογικά. Δεν άντεξα. Ο χώρος και… μου θυμίζανε το παρελθόν μου. Μου ήτανε εξαιρετικά βασανιστικό το πρωί που πήγαινα με το μηχανάκι για να πιάσω δουλειά κι έβλεπα την πύλη. Θα σου φανεί υπερβολικό αλλά νόμιζα ότι πήγαινα., σαν να ’κανα εισαγωγή.
[…] Σε ένα συνέδριο που ήμουνα, κάποιος κύριος ψυχίατρος υποστήριζε ότι «αφού υπάρχει ένα κίνητρο οικονομικό στους υπαλλήλους και κυρίως στους διοικητικούς να ασχοληθούν με το “Ψυχαργώς”, άρα θα πάει μπροστά το “Ψυχαργώς”». Αυτή είναι μια παρανοϊκή λογική, δηλαδή επειδή θα πάρει πέντε φράγκα παραπάνω ο διοικητικός θα κατέβει στο δρόμο που δεν πήγε ποτέ να ρωτήσει τον ασθενή «θες ένα τσιγάρο;» ας πούμε, αλλά επειδή θα πάρει πέντε φράγκα παραπάνω θα κάτσει να ασχοληθεί με δομές κτλ; Αυτό είναι ένα είδος ρατσισμού ιδιότυπου θα έλεγα.
[…] Αυτή η νύχτα που περνά απ’ τη ζωή μου δε θέλω να γίνει αιώνια. Παλεύω και προσμένω δικαίωση, θέλω να φτιάξω τη ζωή μου όμως συναντώ ένα σωρό εμπόδια. Η ζωή θέλει δύναμη και ’γω την έχω αυτή τη δύναμη, ελλοχεύει μέσα μου, κάπου στριμωγμένη. Θέλω να βγω και ’γω στη ζωή, να ζήσω σαν άνθρωπος όπως όλος ο κόσμος.
Αναδημοσίευση από το περιοδικό του ΑΠΘ: «Κοινωνία και Ψυχική Υγεία»
«ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ», Τριμηνιαία Επιστημονική Έκδοση για θέματα Υγείας και Κοινωνικού Αποκλεισμού
Ιδιοκτησία: Επιτροπή Ερευνών Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Εκδότης – Διευθυντής: Μπαϊρακτάρης Κώστας
Επιστημονική Επιτροπή: Δικαίου Μαρία, Ζαφειρίδης Φοίβος, Μεγαλοοικονόμου Θεόδωρος, Μιχαήλ Σάββας, Μπακιρτζής Κων/νος, Μπιτζαράκης Παντελής, Πανταζής Παύλος, Παπαϊωάννου Σκεύος, Φαφαλιού Μαρία
Συντακτική Ομάδα: Γεωργάκα Ευγενία, Λαϊνάς Σωτήρης, Σταμάτη Γιούλη, Φίγγου Λία, Φραγκιαδάκης Κων/νος
Εποπτεία Τεύχους: Μεγαλοοικονόμου Θεόδωρος, Φαφαλιού Μαρία
Επιμέλεια κειμένων: Σταμάτη Γιούλη
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 