Κι όμως, κινείται

Από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, την εκτέλεση της ΕΡΤ και τη μάχη του Νίκου Ρωμανού, στην κοινωνική αφύπνιση

Γράφει ο Χρήστος Τσαντής

Μετά από την υποχώρηση του κινήματος των «αγανακτισμένων» φαινόταν πως η παθητικότητα και ο φόβος είχαν ρίξει άγκυρα στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της πατρίδας μας. Η καταστολή και ο αυταρχισμός είχαν αναλάβει τα υπόλοιπα, ενώ στο Κοινοβούλιο μια πλειοψηφία, χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, ψήφιζε πράξεις νομοθετικού περιεχόμενου με καταιγιστικό ρυθμό καταργώντας ακόμα και τους τυπικούς κανόνες της ίδιας της αστικής δημοκρατίας.

Η κοινωνική και πολιτική συνείδηση όμως, οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα, κάτω από την επιφάνεια του φόβου και της – φαινομενικής – ακινησίας, δεν είναι ορατές άμεσα ή τουλάχιστον με τον «κλασσικό τρόπο», με τον οποίο έμαθε να την υπολογίζει και να την ερμηνεύει το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό.

Το παλιό που χάνεται

Παραδοσιακά κόμματα, όλων των αποχρώσεων, αδυνατούν να παρακολουθήσουν και να καταλάβουν τις αιτίες κίνησης του κόσμου, καθώς είναι δογματικά προσηλωμένες σε μεθοδολογικά σχήματα που ανταποκρίνονται στο πολιτικό «παιχνίδι» άλλων εποχών. Έχουν χάσει τον «έλεγχο» δηλαδή, και αδυνατούν να χειραγωγήσουν με τους ίδιους τρόπους ένα μεγάλο τμήμα του λαού. Γι’ αυτό και δεν περίμεναν τη στροφή που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Γι’ αυτό και ήταν ανίκανοι να ελιχθούν ή ακόμα και να αλλάξουν την τακτική τους. Ακόμη και σήμερα, μετά από τις εκλογές, μετά από τις μεγάλες κινητοποιήσεις, όλο το παλιό κατεστημένο δεν μπορεί να δει και να αναφέρει έστω και έναν σοβαρό παράγοντα, ο οποίος ευθύνεται για την ολοφάνερη αποξένωσή του από το κοινωνικό σώμα. Πολλοί δεν μπορούν να δουν ούτε καν τη κινητικότητα ακόμα και ανάμεσα στους δικούς τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους, ενώ η λέξη αυτοκριτική είναι άγνωστη λέξη γι’ αυτούς.

Το παλιό έχει απονομιμοποιηθεί και καταρρέει σταδιακά. Διαταξική είναι αυτή η θέληση και διαπερνά όλο το φάσμα εισοδηματικών και κοινωνικών στρωμάτων (με διαφορετική ένταση φυσικά και για διαφορετικούς λόγους), καθώς η ίδια η κρίση και η μνημονιακή λεηλασία έκανε κοινό τόπο την ανάγκη μιας άλλης διαχείρισης της καθημερινότητας. Φυσικά υπάρχουν ιδαίτερες διαβαθμίσεις, που αποτυπώθηκαν και στην κοινωνική γεωγραφία του εκλογικού αποτελέσματος.

Γεγονότα-Σταθμοί

Μια κοινωνία που τραντάχτηκε συθέμελα, όχι μόνο από την πολιτική λαίλαπα, που πέρασε από τη χώρα, αλλά και από γεγονότα με ιδιαίτερη συμβολική αξία και σημασία, που στιγμάτισαν ανεξίτηλα τη δημοκρατική συνείδηση του λαού μας, την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια του.

Οι επιπτώσεις της κοινωνικής και ανθρωπιστικής καταστροφής ήταν ο ένας παράγοντας, που ώθησε στην αλλαγή και την ενεργοποίηση. Τα σύμβολα όμως που λειτούργησαν σαν καταλύτης επιταχύνοντας την αποσάθρωση της μνημονιακής προπαγάνδας, ήταν το μαύρο στην ΕΡΤ, η επιχειρηση εξόντωσης του Νίκου Ρωμανού, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

• Η εξόντωση της ΕΡΤ έδειξε τα άγρια φιλοφασιστικά ένστικτα της ηγετικής ομάδας της τότε κυβέρνησης και της αφαίρεσε έναν πολύτιμο σύμμαχο, ο οποίος είχε προσφέρει το πολυπόθητο «αριστερό» άλλοθι κατά τη συγκρότησή της.
• Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κατέδειξε το χειροπιαστό αποτέλεσμα του κοινωνικού κανιβαλισμού και της ναζιστικής απειλής, η οποία δεν είχε μόνο τη σφραγίδα της ΧΑ, αλλά και την, αποδεδειγμένα, ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τον ηγετικό πυρήνα της τότε κυβέρνησης.
• Πρόσφατα, ο Νίκος Ρωμανός, ένας νέος άνθρωπος έφερε την κοινωνία αντιμέτωπη με τις ευθύνες της. Της υπενθύμισε με τον αγώνα του ότι το δίκιο δεν κερδίζεται με παρακάλια, αλλά παράλληλα αποκάλυψε για μία ακόμα φορά σε ευρεία κλίμακα, το μέγεθος επικινδυνότητας της τότε κυβερνητικής πλειοψηφίας.  

Η επιστροφή της κοινωνίας στο προσκήνιο, έπειτα από τις αψιμαχίες και τις συγκρούσεις στα χαρακώματα – φαινομενικά ηττημένων – αγώνων, έρχεται για να αποδείξει ότι οι διεργασίες είναι γοργές και τίποτα δεν έχει ακόμα σταθεροποιηθεί.

Αλλαγή της σελίδας ή καινούργιο βιβλίο;

Ο λαός μας ψήλωσε το ανάστημά του, ακριβώς γιατί επέλεξε να αψηφήσει το φόβο. Ένα μεγάλο τμήμα του έκανε τολμηρές πολιτικές επιλογές, ανάγκασε πολιτικά σχήματα με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες να συναντηθούν, ενώ ταυτόχρονα έσπευσε να υπερασπιστεί, με την άμεση συμμετοχή του στη δράση, τις επιλογές του. Πολλοί ακόμα άνθρωποι ένιωσαν πως κάτι αλλάζει πραγματικά και πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, δεν είναι απλά μία κυβερνητική εναλλαγή. Και μόνο το γεγονός αυτής της κινητοποίησης όμως, πιστοποιεί την ορθότητα της συγκεκριμένης εκτίμησης

Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που η λαϊκή κίνηση και δράση προκάλεσε εκνευρισμό και αμηχανία στους καθεστωτικούς μηχανισμούς. Άλλοι άρχισαν να λοιδωρούν το λαό ότι δήθεν ρέπει προς την «εθνικιστική» κατεύθυνση, ενώ άλλοι έσπευσαν να πουν στο λαό να «κουμπωθεί» (αντί να κινηθεί) καλλιεργώντας θεωρίες συνομωσίας και άλλες ανοησίες για αφελείς.

Η κίνηση αυτή και η διάθεση αλλαγή της κατάστασης στην Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος, από αυτό που φαίνεται με γυμνό μάτι, και δεν μπορεί να μετρηθεί ή να εκτιμηθεί με τα κλασσικά παλαιοκομματικά εργαλεία με τα οποία υπολογίζουν κι εκτιμούν την επιρροή τους οι κατεστημένοι κομματικοί σχηματισμοί.

Η κοινωνία γυρίζει σελίδα. Το αν η αλλαγή της σελίδας μπορεί να οδηγήσει και στη συγγραφή ενός καινούργιου βιβλίου της ιστορίας μας, μένει να το δούμε. Όχι όμως ως απλοί θεατές, αλλά ως δημιουργοί της ιστορίας.

Κλείνοντας τη σύντομη αυτή ανάλυση, νιώθω την ανάγκη μιας υπενθύμισης ή έκκλησης, να μείνουν στέρεα ριζωμένα μέσα μας όλα όσα μας κλήροδοτεί το όνομα του…

 

Με λένε Παύλο, είμαι εδώ
και έχω ακόμα ένα τραγούδι να σου πω…

Πήρα στο στήθος τη δική σου την πληγή,
την κουβαλάω, κι όταν βγεις απ’ το σκοτάδι
να μου θυμίσεις να σου δείξω την αυγή
αυτή που μάτωσες και μ’ άφησες σημάδι..

Κοιμάσαι ξύπνιος κι είσαι πάντα μια… χαρά!
Τη φωνή μου έχει πάρει το αγέρι,
μα σου λέει την αλήθεια καθαρά
ξύπνα! Και δες ποιός ακονίζει το μαχαίρι…

Ποιός ανοίγει τις πληγές μέσα στο στήθος
κι έχει γεμίσει με ρουφιάνους τη ζωή
ποιός ξεκλείδωσε την πόρτα μες το πλήθος
και κρυώνει κάθε βράδυ το παιδί…

Με λένε Παύλο και Θανάση και Σωτήρη
με είπαν Νίκο και Αχμέτ και Μουσταφά
είναι το αίμα μου σταγόνα στο ποτήρι
και ξεχείλισε στην πόρτα σου μπροστά..

Είμαι καπνός απ’ τα φουγάρα σας φτιαγμένος
και τραγουδάω κάθε βράδυ στις ψυχές,
έχω ένα όνειρο κι εδώ θα επιμένω
δεν σας φοβάμαι και θ’ ανάψω τις φωτιές…

Με λένε Παύλο, είμαι εδώ
και έχω ακόμα ένα τραγούδι να σου πω…
Πήρα στο στήθος τη δική σου την πληγή,
την κουβαλάω, κι όταν βγεις απ’ το σκοτάδι,
να μου θυμίσεις να σου δείξω την αυγή,
αυτή που μάτωσες και μ’ άφησες σημάδι..

Θα τραγουδήσω και θα γελάσω,
πάνω απ’ το όνειρο θα φύγω θα πετάξω
και θα φωνάζω: μη τους φοβάσαι
το τραγούδι μου για πάντα να θυμάσαι..

Χρήστος Τσαντής 19/9/2013

©Χρήστος Τσαντής